അന്തരീക്ഷം സ്വതവേ മൂകം ആയിരുന്നു. കണ്മുന്നിൽ കുറച്ച് അകലെയുള്ള ദൃശ്യം അവ്യക്തം ആണ്. വലതു കൈയിലെ തള്ള വിരലും ചൂണ്ടു വിരലും കൊണ്ട് മഹി മിഴികളിൽ ഇറ്റു വീഴാൻ പോയ നീരിനെ ഒപ്പിഎടുത്തു. ഇപ്പോൾ കാഴ്ച്ച വ്യക്തം. അനുരാധയുടെ വിരലിൽ നന്ദൻ മോതിരം അണിയിക്കുന്നത് വിദൂരതയിൽ നിന്നെന്നോണം മഹി കണ്ടു. ജനങ്ങളുടെ വലിയൊരു കൂട്ടത്തിനു ഏറ്റവും പിന്നിലായിരുന്നു അയാൾ നിലയുറപ്പിച്ചത്. പ്രതിശ്രുതവരനും വധുവും രാജകീയമായി അലങ്കരിക്കപ്പെട്ട സിംഹാസനങ്ങളിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചപ്പോൾ ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു മർമ്മരം ഉണ്ടായി. തിരക്കിനിടയിൽ പെടാതിരിക്കാൻ അയാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. നന്ദനെ കാണേണ്ട എന്നായിരുന്നു ആദ്യം തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചത്. എന്നാൽ വീണ്ടുമൊരു ഒളിച്ചോട്ടം നന്നല്ല എന്ന തോന്നൽ അയാളിലുണ്ടായി. നന്ദനെ കാണണം. ഒരു ഭാവഭേദവുമില്ലാതെ ഇടപഴകണം. അവനിൽ ഒരു മനസ്സുണ്ടെങ്കിൽ, കുറ്റബോധം ഉടലെടുത്തേക്കാം. തന്നോട് ചെയ്തതിനു പകരം കൊടുക്കാവുന്നത് ഇത് മാത്രമാണ്. മധുരപ്രതികാരം ! മഹിയുടെ ചുണ്ടിന്റെ കോണിൽ ഒരു ചിരിയുണ്ടായി. നിർത്തിയിട്ട കാറിനടുത്തേക്ക് അയാൾ സാവധാനം നടന്നു. ഇറങ്ങി വരട്ടെ തന്റെ ഉറ്റസുഹൃത്ത് ! തന്നെ കാണുമ്പോൾ ഉണ്ടാവാൻ പോകുന്ന അവന്റെ കണ്ണിലെ പിടപ്പ് തനിക്കാസ്വദിക്കണം. മഹി കാറിൽ ചാരി നിന്നു.
'ലോകമറിയപ്പെടുന്ന ബിസിനസ്മാൻ. മാധവ് മഹാദേവൻ !'
അയാളുടെ ചുണ്ടിൽ പരിഹാസത്തോടെ ഒരു ചിരി വിരിഞ്ഞു. എന്ത് കാര്യം !
എന്നോ കഴിഞ്ഞുപോയ കാലത്തിന്റെ ഓർമ്മയും പേറി ദുഃഖിച്ചു നടക്കുന്നു.
അനുരാധയുടെ മുഖം മഹിയുടെ മനസ്സിലേക്ക് പോടുന്നനെ തെളിഞ്ഞു വന്നു.
അനുരാധ !
നിറമേതെന്നു...