കാലങ്ങളേറെ കഴിഞ്ഞുവെങ്കിലും
ശോഭിച്ചു നിൽപ്പാത താഴ്‌വാരമേ
പുൽതകിടിൽമേൽ ചിന്നി ചിതറിയ
വെള്ളാരം കല്ലുപോലെവൾ ചിരി തൂകി
പൊയിപ്പോയ കാലങ്ങളേറെ
കഴിഞ്ഞിട്ടും
ഇന്ന് നീ വന്നില്ല എൻ ഓമനേ
വ്യാഴവട്ടത്തിലൊരിക്കൽ വന്നെത്തുമി
നിത്യഹരിതമാം പെൺ കൊടിയേ
നിന്നിൽ പുതു നാമ്പുകൾതുടിക്കുന്ന
വേളയിൽ അത് നിന്നിലെ ആത്മാവിൽ
അലിഞ്ഞു ചേർന്നിടുന്നു
ഒരു നോക്ക് കാണുവാൻ കൊതിച്ചുപോയി
ഇനിവരുമായി വസന്തരാവിനായി ഞാൻ കാത്തിരുന്നു
ആകാശ വാനിൽ നീ നിലാവ് പൊയ്ക്കവേ
എൻ അന്തരആത്മാവിൽ പൊൻ വീണ പാടി
ഉദയ സൂര്യന്റെ സ്പർശനമേല്കുമ്പോൾ
നിൻ വിരി മാറിൽ പൂവുകൾ പൂക്കുന്നു
ആകാശ വിണ്ണിൽ നിലാവ് പരത്തുമ്പോൾ
തൂമന്ദഹാസം പോലവൾ ചിരിക്കുന്നു
ചിറകു വിടർത്തട്ടെ നിൻ കാമന ഭാവനകൾ സ്വയമലിയാം നിൻ ചുടു നിശ്വാസ്വങ്ങളെന്നിൽ പടരുമ്പോൾ
ആകാശവും പ്രകൃതിയും ജീവജാലങ്ങളും മൂന്നാറിന്ൻ വസന്തത്തെ വരവേൽക്കായായി മേയ്
മാസ രാവിൽ പകുതി വരെ ഉണങ്ങി നിന്നിരുന്ന മൊട്ടക്കുന്നുകൾ പതുക്കെ പച്ച പുതപ്പിലൊളിച്ചു തുടങ്ങി.
മലയോരമാകവേ വാരിപ്പുണരുമീ
ചിരിക്കുന്ന വർണ്ണങ്ങളൊക്കെയും
കണ്ടു കൊതിച്ചിരുന്നു ഞാൻ നീലക്കടലിനോടൊട്ടൊരുമീടുന്ന നീലക്കുറിഞ്ഞി പൂവഴകിനെ
ഏറെനാൾ കൊതിപ്പൂ നിൻ മുഖം
കാലങ്ങൾഏറെകൊഴിഞ്ഞുപോകിലു
എന്തിന് നീതുമറിയാത
എവിടെയോ മിതവാർന്നു
നിർദയം അവൾ ചേതന
ചാലിച്ച ചന്ദനത്തിൻ ഗന്ധമുള്ള
ചേലേറും പെങ്കൊടിയേ
പട്ടു ചേലയുടുത്ത് കെട്ടിനി
ഈ മലയോരമാകേ നിന്നെ നോക്കി നിൽക്കെ
പച്ചിലക്കാടിൻ നടുക്കത്തായി
വ്യത്യസ്തനായ നീ നിന്നിരുന്നു
ഇതളായ് അങ്ങിന്ന് ജലകണങ്ങൾ
വൈര്യം കണക്കവേ മിന്നി നിന്നു
മാറിലെ ചന്ദനപ്പൊട്ടതാണേൽ
മാടി വിളിച്ചതാ വണ്ടുകളെ
കാറ്റിന്റെ കൈകളാലെ
പച്ചില തൊട്ടു തലോടി നിന്നും
© bhavyasree