മഴക്കാറിൽ നിറഞ്ഞ വാനം. മഴയെ കാത്തു കിടക്കുന്ന ചെറു മീനുകൾ . മഴയെ സ്വാഗതം ചെയ്തുകൊണ്ട് കാറ്റു വീശുവാൻ തുടങ്ങി കൂടെ നൃത്തം വയ്ക്കുന്ന നെൽക്കതിരുകൾ.. മഴത്തുള്ളികൾ ഓരോന്നായി മണ്ണിന്റെ മാറിലേക്ക് പെയിതിറങ്ങി. മഴയിൽ കുതിർന്ന മണ്ണിലേക്ക് റസിയയുടെ കാല്പാടുകൾ ഓരോന്നായി പതിഞ്ഞു.. പ്രണയം നിറഞ്ഞ മഴയിൽ കുതിർന്ന റസിയയെ കാത്തു മൊയിതു വഴിയോരത്തു നിന്നു .
“ഇക്ക മഴ ഒരുമിച്ച് നനയാന്നു പറഞ്ഞിട്ട് എന്നെ കൂട്ടില……
മൊയ്തു ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു..
“പെണ്ണെ അന്നേ കാണാനാ ഞാൻ ഈ മഴയും നനഞ്ഞു നിന്നത് ”
അവർ ഒരുമിച്ച് കൈകൾ കോർത്തു നടന്നു..
ആരോ ഒരാൾ വിദൂരത്ത് നിന്നും ഓടി വരുന്നത് അവർ കണ്ടു .
“ഇക്ക ആരാണ്ടാ വരുന്ന് എന്റെ കൂടെ ഇക്ക ഉണ്ടോന്ന് അറിയാൻ ബാപ്പ ആളെ വിട്ടതാ”… കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞ ഭയം റസിയ മറയ്ക്കുവാൻ ശ്രേമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ..
“ഇക്ക കൊച്ചപ്പയ…. ഇക്ക പോയിക്കോ ഞാൻ നാളെ വരാം ”..
അടുത്ത ദിവസം മൊയ്തു റസിയയും കാത്തു അതെ സ്ഥലത്ത് നിന്നു . നേരം ഏറെ ആയിട്ടും റസിയ വന്നില്ല. മൊയ്തുന്റെ മനസ്സിൽ ഒരായിരം ചിന്തകൾ ഉടലെടുത്തു..
“ ബാപ്പ ഓളെ ശകാരിച്ചു കാണും..ഓള് എന്നെ കാണാൻ വരാതിരിക്കൂല …അള്ളാ കാത്തോണേ.”
“മൊയിതു “
ചിന്തകളിൽ നിന്നും ഉണർന്നുകൊണ്ട് മൊയ്തു തന്റെ ചങ്ങാതിയെ നോക്കി.
“ നീ എന്താണ്‌ട ഇവിടെ നിക്കണേ”
മൊയ്തു ഒന്നും പറയാതെ ബാലനെ നോക്കി നിന്നു.
“ടാ മൊയ്തു അന്റ ഉമ്മ നിന്നെ കാണാതെ കവലയിലേക്ക് പോയെക്കുന്ന്.. നീ ഇവിടെ നിന്ന് കിനാവ് കാണാ? “
“നീ പൊക്കോ ഞാൻ വരാം...