અને અચાનક...
સુધા ના મનના ખૂણે સંગ્રહાયેલી યાદોં ના ટોળેટોળા ઉભરાય આવ્યા. ભૂતકાળ એની સામે યુદ્ધ ની મુદ્રામાં..યાદોની રૂપમાં ઉભો હતો... અને એક પિચાશની જેમ અટ્ટહાસ્ય કરી રહ્યો હતો... કડવી યાદોં સાથે... દૂર થોડેજ દૂર થી શરૂઆતી મીઠી યાદો પણ ડોકિયાં કરવા લાગી એ કડવી યાદોને હડસેલી ને મીઠી યાદોં સાથે ખોવાઈ ગઈ...
એને યાદ આવ્યું...
ને કહ્યું...
હીંચકા પર બેઠા બેઠા મેં જોયું કે એ પુસ્તક વાંચી રહ્યો હતો. પણ એનું ધ્યાન મારા તરફ હતું. એની આકર્ષક આંખો ક્યારની મને તાકી રહી હતી. મેંય જોયું... પછી ચુપચાપ હીંચકા પરથી ઉઠીને ઘર કામમાં ગુંથાઈ ગઈ... પણ ત્યાં જ બારણે ટકોરા પડ્યા...
મેં બહાર આવીને દરવાજો ઉઘાડ્યો તો સામે પેલો યુવાન ! મને કાંઈ સૂઝ પડી નહિ કે મારે શું બોલવું ?
કેટલીક પળો બન્ને વચ્ચે મૌન છવાયું. પણ બીજી જ પળે મૌનને ખંડિત કરતા એ બોલ્યો,
' મારી બા તમને બોલાવે છે '
' હાં સારું, થોડીવારમાં આવું છું ' મેં જવાબ આપ્યો.
થોડીવાર પછી હું એમના ઘરે ગઈ. પેલો યુવાન પોતાની બાઈક સાફ કરી રહ્યો હતો, હું એની તરફ હળવેથી જોઈ ને એને બોલાવ્યા વગર સીધી એની માં પાસે ગઈ.
એની બાએ મને બેસવા કહ્યું. પછી બોલી...,
' બેટા અમે અહીં નવા રહેવા આવ્યા છે. મારો દીકરો કોલેજ માં લેક્ચરર છે... બેટા હું તને રોજ રોજ જોવ છું ને બોલવાનું મન થાય.. પણ પરિચય વિના બોલાવવું સારું નહોતું લાગતુ પણ... '
હું ઉમળકાથી એમના વાક્ય પૂરું કરતા પહેલા જ બોલી...
' એમાં પરિચયની શું જરૂર ?...