એ ટ્રેનમાંથી ઉતર્યો. આજુબાજુ જોયું... બધે નજર ઘુમાવી... બધું અપરિચિત હતું. પ્લેટફોર્મ પર ભારે ભીડ હતી. એટલામાં કોઈ બીજી ટ્રેન આવવાની જાહેરાત થઇ. પેસેન્જરો પોત -પોતાના સામાન સાથે ગાડીમાં ચડવા માટે તૈયાર થઇ ગયા. ગાડી સ્ટેશને આવતા ની સાથે જ થોડીવાર પહેલાં એને સંસ્કાર અને શિસ્ત ના પાઠ ભણાવી રહેલ એક કાકા શોરબકોર અને ધક્કામુક્કી કરવા લાગ્યાં.. ધક્કામુક્કી માં એય એને ભાન ન રહ્યું કે એક સ્ત્રીને એમના કારણે ધક્કો લાગવાથી એ સ્ત્રીનું સામાન પડી ગયું છે. સ્ત્રીએ કંઈક કહ્યું તો ગાળાગાળી કરવા લાગ્યાં... વાસવ ને હસવું આવ્યું... વાહ રે દુનિયા... શું શિષ્ટતા કે સંસ્કાર માત્ર સલાહ આપવા માટે જ હોય હેં ? એ કાકાએ ઉતારનારા મુસાફરો સાથે તો રીતસરનું યુદ્ધ જ શરુ કરી દીધું. એ બધું વાસવ દિલચસ્પી લઈને જોઈ રહ્યો....
મુસાફરો જવાથી થોડા બાંકડા ખાલી થયાં. એક નજીકના બાંકડા પર એણે આસાન જમાવ્યું. તરત જ એની નજર મોટા અક્ષરે લખેલા એક બોર્ડ તરફ ગઈ. ત્યારે એને સમજાયું કે એ મુંબઈ માં છે.
ત્યાંજ કોઈકે એને બૂમ મારી, 'વાસવ '.
એને નવાઈ લાગી કે મુંબઈ જેવા અપરિચિત શહેરમાં કોણ પરિચિત હોય શકે ? એ ચૂપ રહ્યો.
ફરી સંભળાયું, 'વાસવ '.
એને નજર ઘુમાવીને પાછળ જોયું તો એક યુવાન એને બોલાવી રહ્યો હતો. ચહેરો પરિચિત હતો, પણ નામ કળાતું નહોતું.
ફરી પાછો એ યુવાન બોલ્યો...
' વાસવ છે ને તું... મને ન ઓળખ્યો... ? હું નિખિલ, આપણે સાથે ભણતા હતા. યાદ આવ્યું. '
'ઓહ નિખિલ... તું અહીં ? યાર કેમ છે ?'
' તુ કેમ છે વાસવ ?'
'એ તો તુ તારી નજરે જ જોઈ શકે છે દોસ્ત.. પણ તુ અહીં આમ મુંબઈ માં ? અને અહીં આમ સ્ટેશન પર અચાનક મળી જશે એ મેં વિચાર્યું પણ નહોતું. '
' વાસવ હું મારા એક મિત્રને ટ્રેનમાં બેસાડવા આવ્યો હતો. પણ...