{ Chapter one }

Noong bata pa ako laging sinasabi ng Mama at Papa ko na ako ang pinakamagandang regalo sa kanila ng panginoon, dahil ako lang ang nag-iisa nilang anak sobrang saya ng pamilya namin kami lang ni Mama naiiwan sa maghapon dahil nagtatrabaho si Papa. Sa pag-uwi niya ay excited kami lagi na umuwi siya dahil nagluluto si Mama ng masarap na hapunan, inihahanda ko naman ang pamalit pambahay ni Papa, habang si Mama ay naghahanda na nang hapunan tapos sabay-sabay kaming naghahapunan at nagkukwentuhan, ako ay maraming ikinukwento mula sa eskwela, tapos ay sabay-sabay din kaming nagdadasal bago matulog at katabi ko sila lagi sa pagtulog.

Laging ganoon ang routine namin walang problema at laging masaya.

Sa tuwing mayroong mga activity sa school tungkol sa pamilya ay lagi kong ipinagmamalaki sina Papa at Mama. Lagi silang naroon at nanonood na may kapwa ngiti sa mga labi. Wala na akong mahihiling pa dahil lagi akong masaya at kontento.

Pero may hanganan din pala ang lahat isang trahedya ang nangyari, hinding hindi ko makakalimutan ang gabing iyon dahil nawala sila mismo sa harap ko. Gusto ko na siyang kalimutan pero paulit-ulit siyang bumabalik sa alaala ko.

Lagi akong nagtatanong sa kanya bakit ako? Bakit sina Papa at Mama? Bakit sila pa?.

"Aina hindi ka nanaman ba makatulog?" Napalingon ako kay Tiya tsaka siya naupo sa upuang kinauupuan ko. Hindi ko namalayan na naluluha na pala ako...