2 views
गुप्तहेर आकांक्षा (भाग दोन)
मागील भागात :
वैजयंती राजमाने यांच्यावर विषप्रयोग झाला. एकदा नाही तर दोनदा. त्याचा तपास करताना आकांक्षाला राजमाने यांच्या किचनमध्ये एक कागद सापडला. तिने तो कागद समोर धरताच तिची शुद्ध हरपली...
🔍🔎🔍🔎🔍🔎🔍🔍🔍🔎🔍🔎🔍🔍🔎
इन्स्पेक्टर प्रधानांनी आकांक्षाच्या हातातील कागद घेऊन एव्हिडन्स बॅगमध्ये ठेवला आणि आकांक्षा हॉस्पिटलमध्ये ॲडमिट केलं.
डॉक्टर म्हणाले, "ज्या वस्तू सोबत यांचा संपर्क आला त्यामध्ये विषाची मात्रा अतिशय कमी होती म्हणून यांच्या जीवाला धोका नाही. नाहीतर कठीण होतं. इंजेक्शन दिलं आहे. त्यांना येतील काही वेळाने शुद्धीवर."
"थँक्स डॉक्टर. यांना डिस्चार्जड मिळेल ना??" इन्स्पेक्टर प्रधान म्हणाले.
"येस व्हाय नॉट? सर्व फॉर्मॅलिटीज पूर्ण झाल्या की आपण नेऊ शकता पेशंटला." असं म्हणून डॉक्टर गेले.
जवळपास दोन तासांच्या अंतराने आकांक्षा शुद्धीवर आली. इन्स्पेक्टर प्रधान जवळच होते.
"तो कागद..." आकांक्षा म्हणाली. तिला नीट बोलता ही येत नव्हतं.
"आहे.. फॉरेन्सिक लॅबमध्ये पाठवला आहे. तू ठिक आहेस ना आता??" इन्स्पेक्टर प्रधान म्हणाले.
"हो. मी ठिक आहे आता." आकांक्षा उठून बसली.
काही वेळाने सर्व फॉर्मॅलिटीज पूर्ण करून इन्स्पेक्टर प्रधान आकांक्षा सोबत तिला घरी पोहचवण्यासाठी आले.
"अरे, अजिंक्य तू?? किती दिवसांनी??" आकांक्षाची आई म्हणाली. हे वाक्य इन्स्पेक्टर प्रधानांना उद्देशून होतं. आकांक्षा आणि अजिंक्य एकाच कॉलेजमध्ये होते. तेव्हापासून एक दोनदा अजिंक्य आकांक्षाकडे येऊन गेला होता.
"हो काकू. ड्युटीमुळे येता येत नाही." अजिंक्यने पुढे होऊन आकांक्षाच्या आईला वाकून नमस्कार केला.
"मग आज पण ड्युटीवर आहेस का??" आकांक्षाचे बाबा बेडरूममधून बाहेर येत म्हणाले.
"हो आहे. त्याचं काय झालं की..." अजिंक्य पुढे काही बोलणार तोच आकांक्षा म्हणाली.
"बाबा, अहो मी एक केस घेतली आहे ना तिथेच भेट झाली. पूर्वाची मैत्रीण आहे ना त्यांची केस आहे." आकांक्षाने अजिंक्यला नजरेनेच गप्प बसण्यासाठी सांगितलं. अजिंक्य आकांक्षाच्या बाबांशी बोलत असताना आकांक्षाच्या आईने मोदक आणले.
"हे घे मोदक अजिंक्य.." असं म्हणून चार मोदक असलेली प्लेट अजिंक्य समोर ठेवली.
"नको काकू. कशाला?? आता ड्युटीनंतर घरीच जाणार आहे."
"अरे घे. संकष्टी आहे ना आज. बाप्पाला नैवेद्य दाखवला आहे. मला माहित आहे तुला मोदक आवडतात." आकांक्षाची आई म्हणाली.
अजिंक्यने मोदक घेतले.
"काकू, मी निघतो आता. उशीर होईल. पोलीस स्टेशनला पण जायचं आहे."
"ये पुन्हा. येशील ना??"
"हो काकू, नक्की येईन." असं म्हणून अजिंक्य बाहेर आला तेव्हा आकांक्षा त्याला सोडविण्यासाठी आली. दोघांना आकांक्षाची आई लांबूनच पहात होती.
"किती छान जोडी आहे हो. आकांक्षा आणि अजिंक्यची."
"का?? जावई बनवून घ्यायचा विचार आहे की काय??" आकांक्षाचे बाबा हसत म्हणाले.
"काय हरकत आहे?? किती सालस मुलगा आहे. अजिबात गर्व नाही. पण आपली आकु ऐकेल तर शपथ."
इकडे आकांक्षा आणि अजिंक्य बोलत होते.
"तू ठिक आहेस ना आता?? अचानक बेशुद्ध झालीस."
"अचानक नाही. तो कागद होता ना त्यामध्ये होतं काहीतरी. रिपोर्ट आले का त्याचे??"
"नाही. सकाळी येतील." अजिंक्य म्हणाला. काही वेळ दोघेही काहीच बोलले नाहीत.
"आकांक्षा, मला काहीतरी सांगायचं आहे तुला." अजिंक्य म्हणाला.
"जुन्या गोष्टींबद्दल बोलण्याची माझी अजिबात इच्छा नाही. तू खोटं बोलला होतास तेव्हा म्हणून.."
"मी त्याबद्दल तुझी माफी मागितली आहे आणि.."
"आणि काय?? मला काय बोलला होतास तू?? 'आकांक्षा मला शुगर आहे....
वैजयंती राजमाने यांच्यावर विषप्रयोग झाला. एकदा नाही तर दोनदा. त्याचा तपास करताना आकांक्षाला राजमाने यांच्या किचनमध्ये एक कागद सापडला. तिने तो कागद समोर धरताच तिची शुद्ध हरपली...
🔍🔎🔍🔎🔍🔎🔍🔍🔍🔎🔍🔎🔍🔍🔎
इन्स्पेक्टर प्रधानांनी आकांक्षाच्या हातातील कागद घेऊन एव्हिडन्स बॅगमध्ये ठेवला आणि आकांक्षा हॉस्पिटलमध्ये ॲडमिट केलं.
डॉक्टर म्हणाले, "ज्या वस्तू सोबत यांचा संपर्क आला त्यामध्ये विषाची मात्रा अतिशय कमी होती म्हणून यांच्या जीवाला धोका नाही. नाहीतर कठीण होतं. इंजेक्शन दिलं आहे. त्यांना येतील काही वेळाने शुद्धीवर."
"थँक्स डॉक्टर. यांना डिस्चार्जड मिळेल ना??" इन्स्पेक्टर प्रधान म्हणाले.
"येस व्हाय नॉट? सर्व फॉर्मॅलिटीज पूर्ण झाल्या की आपण नेऊ शकता पेशंटला." असं म्हणून डॉक्टर गेले.
जवळपास दोन तासांच्या अंतराने आकांक्षा शुद्धीवर आली. इन्स्पेक्टर प्रधान जवळच होते.
"तो कागद..." आकांक्षा म्हणाली. तिला नीट बोलता ही येत नव्हतं.
"आहे.. फॉरेन्सिक लॅबमध्ये पाठवला आहे. तू ठिक आहेस ना आता??" इन्स्पेक्टर प्रधान म्हणाले.
"हो. मी ठिक आहे आता." आकांक्षा उठून बसली.
काही वेळाने सर्व फॉर्मॅलिटीज पूर्ण करून इन्स्पेक्टर प्रधान आकांक्षा सोबत तिला घरी पोहचवण्यासाठी आले.
"अरे, अजिंक्य तू?? किती दिवसांनी??" आकांक्षाची आई म्हणाली. हे वाक्य इन्स्पेक्टर प्रधानांना उद्देशून होतं. आकांक्षा आणि अजिंक्य एकाच कॉलेजमध्ये होते. तेव्हापासून एक दोनदा अजिंक्य आकांक्षाकडे येऊन गेला होता.
"हो काकू. ड्युटीमुळे येता येत नाही." अजिंक्यने पुढे होऊन आकांक्षाच्या आईला वाकून नमस्कार केला.
"मग आज पण ड्युटीवर आहेस का??" आकांक्षाचे बाबा बेडरूममधून बाहेर येत म्हणाले.
"हो आहे. त्याचं काय झालं की..." अजिंक्य पुढे काही बोलणार तोच आकांक्षा म्हणाली.
"बाबा, अहो मी एक केस घेतली आहे ना तिथेच भेट झाली. पूर्वाची मैत्रीण आहे ना त्यांची केस आहे." आकांक्षाने अजिंक्यला नजरेनेच गप्प बसण्यासाठी सांगितलं. अजिंक्य आकांक्षाच्या बाबांशी बोलत असताना आकांक्षाच्या आईने मोदक आणले.
"हे घे मोदक अजिंक्य.." असं म्हणून चार मोदक असलेली प्लेट अजिंक्य समोर ठेवली.
"नको काकू. कशाला?? आता ड्युटीनंतर घरीच जाणार आहे."
"अरे घे. संकष्टी आहे ना आज. बाप्पाला नैवेद्य दाखवला आहे. मला माहित आहे तुला मोदक आवडतात." आकांक्षाची आई म्हणाली.
अजिंक्यने मोदक घेतले.
"काकू, मी निघतो आता. उशीर होईल. पोलीस स्टेशनला पण जायचं आहे."
"ये पुन्हा. येशील ना??"
"हो काकू, नक्की येईन." असं म्हणून अजिंक्य बाहेर आला तेव्हा आकांक्षा त्याला सोडविण्यासाठी आली. दोघांना आकांक्षाची आई लांबूनच पहात होती.
"किती छान जोडी आहे हो. आकांक्षा आणि अजिंक्यची."
"का?? जावई बनवून घ्यायचा विचार आहे की काय??" आकांक्षाचे बाबा हसत म्हणाले.
"काय हरकत आहे?? किती सालस मुलगा आहे. अजिबात गर्व नाही. पण आपली आकु ऐकेल तर शपथ."
इकडे आकांक्षा आणि अजिंक्य बोलत होते.
"तू ठिक आहेस ना आता?? अचानक बेशुद्ध झालीस."
"अचानक नाही. तो कागद होता ना त्यामध्ये होतं काहीतरी. रिपोर्ट आले का त्याचे??"
"नाही. सकाळी येतील." अजिंक्य म्हणाला. काही वेळ दोघेही काहीच बोलले नाहीत.
"आकांक्षा, मला काहीतरी सांगायचं आहे तुला." अजिंक्य म्हणाला.
"जुन्या गोष्टींबद्दल बोलण्याची माझी अजिबात इच्छा नाही. तू खोटं बोलला होतास तेव्हा म्हणून.."
"मी त्याबद्दल तुझी माफी मागितली आहे आणि.."
"आणि काय?? मला काय बोलला होतास तू?? 'आकांक्षा मला शुगर आहे....
