മുല്ലവള്ളികൾ പടർന്ന് കയറിയ തടികൊണ്ട് പണിത കൊച്ചുവീട്. ചുറ്റിനും പടർന്ന് കയറിയവളളികളിൽ പൂക്കളും പൂമ്പാറ്റകളും.. നിറം മങ്ങിയ ചട്ടികൾക്ക് ഭംഗി നൽകി ചെടികൾ തളിർത്ത് നിൽക്കുന്നു. മഞ്ഞ് പെയ്തിറങ്ങുന്ന പകലിലും തെളിമയോടെ ആ സ്വർഗ ഭവനം നിലകൊണ്ടു.. തൂവെള്ള കുപ്പായത്തിൽ സ്വർണ്ണ നിറമുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടി ആ വീടിനുള്ളിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത് അപ്പോഴാണ് ഞാൻ കണ്ടത്. അവൾ എന്റെ നേരെ മുഖമുയർത്തി ഒന്നു ചിരിച്ചു.. ഞാൻ ചിരിച്ചില്ല, ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു.. ഉള്ളിലും പുറത്തും ഒരു തരം മരവിപ്പ്. ഉറഞ്ഞു പോയ മഞ്ഞിൽ പെട്ട് പോയ ഉറുമ്പിന്റെ അവസ്ഥ. എന്റെ ചിന്ത അതവളെ കുറിച്ച് തന്നെയായിരുന്നു. എങ്ങോ,,, എവിടെയോ കണ്ടു മറന്ന പോലെ.. അധികം ചിന്തിക്കേണ്ടി വന്നില്ല.. അതിന് മുന്നേ അവൾ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു.
" ഞങ്ങളുടെ ലോകത്തേക്ക് എത്തിച്ചേർന്ന പഴയ കൂട്ടുകാരന് ഇ കൂട്ടുകാരിയുടെ സ്വാഗതം.."
ഏത് കൂട്ടുകാരി... എനിക്കപ്പോഴും പിടി കിട്ടിയിരുന്നില്ല.. എങ്ങനെയോ ഇവിടെ എത്തിപ്പെട്ടു.. ഇനി അങ്ങോട്ട്,,,,
എനിക്ക് ഒന്നും മനസിലായില്ല എന്നറിഞ്ഞതിനാലാവാം അവൾ എന്റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി നിന്നു.. " അകത്തേക്ക് വരൂ.. നിനക്കിപ്പം ആവിശ്യം വിശ്രമമാണ്.. " അവളുടെ പുറകെ പതിയെ നടക്കുമ്പോഴും എന്റെ ചിന്തകൾ എന്നെ കുടുക്കിയിട്ട് കൊണ്ടിരുന്നു.. എങ്ങനെ ഇവിടെ എത്തിപ്പെട്ടുവെന്നോ എന്തിനിവിടെ വന്നുവെന്നോ എനിക്ക് അപ്പോഴും മനസിലായിരുന്നില്ല.
പുറത്ത് കണ്ട ആ ചെറിയ വീടായിരുന്നില്ല ഉള്ളിൽ കയറിയപ്പോൾ, വിശാലമായ ഒരു മൈതാനം പോലെ അത് നീണ്ട് നിവർന്നു കിടക്കുന്നു. ജലാശയവും പക്ഷികളും മൃഗങ്ങളും അലയടിക്കുന്ന ഇളം കാറ്റും , ഏതോ മാന്ത്രിക ലോകത്തേക്ക് എത്തിപ്പെട്ടത് പോലെ..
അവളുടെ പുറകിൽ അല്പം പേടിയോടെയും അല്ഭുതത്തോടെയും ഞാൻ നടന്നു. കണ്ണെത്താ ദൂരത്തോളം നീണ്ട് നിവർന്ന് കിടക്കുന്ന മേശ, അതിൽ ഭക്ഷണവും പാനീയങ്ങളും നിരത്തി വച്ചിരിക്കുന്നു. കുറച്ചാളുകൾ ആർത്തിയോടെ അത് കഴിക്കുന്നുണ്ട്. കുറച്ചു പേർ മദ്യ കുപ്പികളുമായ് കറങ്ങി നടക്കുന്നു. മറ്റു ചിലർ കമിതാക്കളെ പോലെ പരസ്പരം കളി പറഞ്ഞു ചിരിക്കുന്നു, കൊഞ്ചുന്നു.. ശരിക്കും ഒരു മായാലോകം തന്നെ ആയിരുന്നു അത്.
അവൾ എന്നെയും കൊണ്ടെത്തിയത് അതി മനോഹരമായ ഒരു ആഡംബര മുറിയിലേക്കാണ്. എല്ലാ വിദ സൗകര്യങ്ങളും നിറഞ്ഞ ആ മുറിയിൽ അവൾ എനിക്ക് വിശ്രമകേന്ദ്രം ഒരുക്കുകയായിരുന്നു. " വിശ്രമിക്ക്, ഞാൻ പിന്നീട് വരാം..'' ആ ശബ്ദം എന്നെ വീണ്ടും ചിന്തകളിലാഴ്ത്തി. ഈ ശബ്ദം വർഷങ്ങൾക്കപ്പുറം എവിടെയോ കേട്ട് മറന്നതായിരിക്കുമോ..
" ഒന്ന് നിൽക്കു... ഞാൻ എവിടെയാണ്.. ആരാണ് നീ.. ഇതെന്ത് ലോകമാണിത്..?"
എന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് അവൾ തിരിഞ്ഞത് ഒരു ചിരിയോടെയാണ്. ആ ചിരിയിൽ ഒരു പരിഹാസം ഒളിപ്പിച്ചിരുന്നതായ് എനിക്ക് തോന്നി.
" ഇവിടെ വരുന്ന എല്ലാവരും ഇങ്ങനൊക്കെ തന്നെയാണ് കുട്ടുകാരാ.. ഞാനാരാണ് എന്നും നമ്മൾ തമ്മിലുള്ള ബന്ധവും മനസിലാവാൻ ഞാനൊരു കഥ നിനക്ക് പറഞ്ഞ് തരാം.. ഒരു പെണ്ണിന്റെ കഥ. അവളുടെ പ്രണയത്തിന്റെയും ത്യാഗത്തിന്റെയും കഥ.. മരണത്തിന് ശേഷവുമുള്ള കാത്തിരിപ്പിന്റെ കഥ."
"എന്ത് കഥ...?" എനിക്ക് ശരിക്കും ദേഷ്യമാണ് വന്നത്..
" ശ്രദ്ധിക്കൂ... കൂട്ടുകാരാ.. എന്റെ പേര് ഷെറിൻ .. ഈ പേര് നീ ഓർമയിൽ വച്ചോളൂ... കഥ തുടങ്ങുമ്പോൾ തുടക്കം മുതൽ പറയണം.. അവരുടെ പ്രണയത്തിന്റെ ജനനം മുതൽ.."

ഷെറിൻ പറഞ്ഞ കഥ
+2 കഴിഞ്ഞ് എന്ത് ചെയ്യും എന്നുള്ള ചിന്ത അവളെ കുറേ ആലോചിപ്പിച്ചു. കൂടെ പഠിച്ചവർ പലരും ഉപരിപഠനത്തിന് ചേർന്നു.. രോഗികളെ പരിചരിക്കാനുള്ള താല്പര്യമോ ആയുർവേദത്തിലെ താല്പര്യമോ ഒന്നുമല്ല അവളെ ആയുർവേദ നേഴ്സിംഗ് തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. അതിന് മെറിറ്റിന്റ തൂക്കമോ, +2 വി ലെ മാർക്കിംഗ് ശതമാനമോ ഒന്നും ബാധകമല്ലായിരുന്നു എന്നതാണ്. അല്ലേൽ തന്നെ എന്ത് പഠിച്ചാലെന്ത്..? പഠിത്തം തീരുന്നതിന് മുന്നേ ആരേലും വന്ന് കെട്ടിക്കൊണ്ട് പോവും... പിന്നെയെന്ത്... രാവിലെ ഏറ്റപ്പോൾ തന്നെ തന്റെ ആഗ്രഹം അമ്മയോട് പറയാൻ അവൾ ഓടി... കേട്ടപ്പോൾ കുഴപ്പമില്ല എന്ന് തോന്നിയതിനാലാവണം അമ്മ അടുക്കളയിൽ നിന്ന് അച്ഛനെ വിളിച്ചത്..
"ഏയ് മനുഷ്യാ ഒന്നിങ്ങ് വന്നേ... "
"എന്താടി രാവിലെ തന്നെ.... " മാധവൻ ബ്രഷും വായിൽ തിരുകി അടുക്കളയിലേക്ക് കയറി വന്നു.
"അതേ... വാവക്ക് ആയുർവേദ നേർസിംഗ് പഠിച്ചാൽ മതിയെന്ന്.. " പേര് ദിവ്യ എന്നാണെങ്കിലും വീട്ടിൽ ഇളയ കുട്ടി എന്നുള്ള ലാളനയാണ് അവൾക്ക് ആ പേര് നൽകിയത്.
" കേട്ടിട്ട് കുഴപ്പമില്ലാന്ന് തോന്നുന്നു അല്യോടീ.. ആ ഏതായാലും ഞാനൊന്ന് അന്യോഷിക്കട്ടെ. ഫീസ് എങ്ങനാന്നൊക്കെ അറിയണ്ടായോ.. "
"ഫീസ് കുറവാച്ചാ... അവര് തന്നെ ജോലീം ആക്കിത്തരുമെന്നാ പറഞ്ഞേ.." ദിവ്യ ചാടിക്കയറി പറഞ്ഞു.
"എന്തായാലും ഞാനൊന്ന് അന്യോഷിക്കട്ടെ... " അതും പറഞ്ഞ് മാധവൻ പുറത്തേക്ക് പോയി..

ആലപ്പുഴയിലെ ഹരിപ്പാടാണ് ദിവ്യയുടെ കുടുംബം താമസിക്കുന്നത്. ഇടത് മുന്നണി സംവിദാനത്തിലെ ഒരു ചെറു കക്ഷിയുടെ നേതാവാണ് മാധവൻ. ഭാര്യ ജാനകി. മൂത്ത മകൾ ഗംഗ പഠനം കഴിഞ്ഞ് കല്യാണ ആലോചനയും ഒക്കെ ആയി അങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നു.
പാർട്ടി യിലെ സ്വാദീനമുപയോഗിച്ച് മാധവൻ ഇടുക്കിയിലെ ഒരു പ്രശസ്ത ആയുർവേദ നേർസിംഗ് കോളേജിൽ ഒരു അഡ്മിഷൻ ഒപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ ആലപ്പുഴക്കാരി ദിവ്യ ഇടുക്കിക്കാരിയായ് ചേക്കേറി.

പ്രകൃതിയോടിണങ്ങി പഠനത്തോടൊപ്പം കലയും സംസ്കാരവും നിലനിർത്തിയിരുന്ന ക്യാമ്പസായിരുന്നു അത്. പല പ്രായക്കാർ, പല വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യതയുള്ളവർ അങ്ങനെ വ്യത്യസ്തമായ ബാച്ച് എല്ലാവരിലും പുതുമയുണർത്തിയിരുന്നു. കോളേജിലെ ആദ്യത്തെ ആഴ്ച അവൾക്ക് പെട്ടന്ന് കടന്ന് പോയതായ് തോന്നി. അപ്പോഴാണ് ആദ്യവാരത്തിലെ സന്തോഷം തല്ലിക്കെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഒരു പരീക്ഷ അവരെ തേടിയെത്തിയത്. വിദ്യാർത്ഥികളുടെ പഠന നിലവാരം മനസിലാക്കുന്നതിനായ് ഒരാഴ്ചത്തെ ക്ലാസുകളിൽ പഠിപ്പിച്ച വിഷയങ്ങളിലാണ് പരീക്ഷ. ദിവ്യയുടെ ബാച്ചിൽ ആകെയുണ്ടായിരുന്നത് 47 വിദ്യാർത്ഥികളാണ്. 3 ആൺ കുട്ടികൾ മാറ്റി നിർത്തിയാൽ മുഴുവൻ പെൺപടയുടെ വാഴ്ചയാണ്. അതിൽ സാദാരണ ഒരു നാട്ടിൻ പുറത്ത് കാരിയിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായ് സകല ജാഡകളുമായ് അവളവിടെ ആഘോഷിക്കുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെ ആ ദിവസം വന്നെത്തി. ക്ലാസ് പരീക്ഷയുടെ തലേ ദിവസം..
പതിവുപോലെ പെൺപടകളും കിളി പോയ മൂന്ന് ആൺ തരികളും ക്ലാസിൽ അവരുടെ സീറ്റുകളിൽ സ്ഥാനമുറപ്പിച്ചു. ആദ്യത്തെ കാലാംശം ഹ്യൂമൺ റിസോർസ് ആണ്. പഠിപ്പിക്കുന്നത് കോളേജിന്റെ എം.ഡി കൂടിയായ വരുൺ സാർ ആണ്. സാർ ക്ലാസിൽ വന്നാൽ പിന്നെ എല്ലാവരും നിശബ്ദരാവും.. മൊട്ട് സൂചി വീണാൽ പോലും അതെവിടെ നിന്നാണ് എന്ന് ചോദിക്കുന്ന അദ്യാപകൻ എല്ലാ ക്യാമ്പസുകളിലും ഉണ്ടാവുമല്ലോ.. ഇന്നും അദ്ദേഹം കയറി വന്നപ്പോൾ തന്നെ കരണ്ട് പോയ ഫാൻ പോലെ എല്ലാവരും നിശബ്ദരായ്. വരുൺ സാർ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ടേബിളിൽ ബുക്കും തന്റെ കണ്ണടയും എടുത്ത് വച്ചു. ശേഷം ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു.
" ഇന്ന് നിങ്ങൾക്ക് ഒരു സന്തോഷ വാർത്ത അറിയിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുകയാണ്. പ്രത്യേകിച്ച് നമ്മുടെ ആൺകുട്ടികൾക്ക്.. " എല്ലാവരും ആകാംഷയോടെ വരുൺ സാറിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
" ഇന്ന് നമ്മുടെ ബാച്ചിലേക്ക് പുതിയ തായ് ഇരുപത്തിയേഴ് കുട്ടികൾ കൂടെ ജോയ്ൻ ചെയ്യുകയാണ്. അവരുടെ പ്രത്യേകത എല്ലാവരും ഒരു ജില്ലയിൽ നിന്നുള്ളവരാണ് എന്നുള്ളതാണ്. മാത്രമല്ല ഇരുപത്തിയാറ് ആൺ കുട്ടികളും ഒരു പെൺകുട്ടിയുമാണ് "
അത് കേട്ടപ്പോഴേക്കും പെൺപടക്ക് മുമ്പിൽ പെട്ട് പോയ മൂന്ന് ആൺ തരികളും കൈയടിച്ചു. പെൺകുട്ടികളിൽ ചിലർ ചിരിച്ചു. ചിലർ അടക്കം പറഞ്ഞു. മറ്റു ചിലർ അവരോടൊപ്പം കൈയടിക്കാൻ കൂടി..
" നമുക്കെല്ലാവർക്കും കണ്ണൂർ ജില്ലയിൽ നിന്നും ആയുർവേദ മെഡിക്കൽ കോളേജിന്റെ പടി കയറി വന്ന പുതിയ സുഹൃത്തുക്കൾക്ക് സ്നേഹപൂർവ്വം സ്വാഗതം ചെയ്യാം.. " വരുൺ സാർ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വാതിൽക്കലേക്ക് കൈ ചൂണ്ടി. എല്ലാവരും വാതിൽക്കലേക്ക് നോക്കി.
മുന്നിൽ സുന്ദരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടിയും ഒപ്പം ചുറുചുറുക്കോടെ ആൺ പടയും കൈയ്യടി ശബ്ദങ്ങൾക്കൊപ്പം ഉള്ളിലേക്ക് കയറി വന്നു. അവർ ഫ്രീയായ് കിടന്നിരുന്ന ബാക്ക്ബെഞ്ചുകളിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു.
" ഡിയർ ഫ്രണ്ട്സ്, സമയം കിട്ടുന്നതിനനുസരിച്ച് എല്ലാവരും പരിചയപ്പെടുക.. പിന്നെ പുതിയ കുട്ടികളോട്, നാളെ നമ്മുടെ ബാച്ചിന്റെ ക്ലാസ്സ് ടെസ്റ്റ് ഉണ്ട്. ഇവരോട് പരിചയപ്പെട്ട് ഒരാഴ്ചത്തെ വിഷയങ്ങൾ എഴുതിയെടുക്കണം.. നിങ്ങൾക്ക് ഒരു കൺസിഡറേഷൻ തരുകയാണ്. പരീക്ഷയിൽ മാർക്ക് കുറഞ്ഞാലും യാതൊരു പ്രശ്നവുമില്ല.. അത് കൊണ്ട് എഴുതാതിരിക്കരുത്.."
"സാർ.. ഒരു മിനിട്ട്..." എണീറ്റ് നിന്ന ആ ചെറിയ പയ്യന്റെ മുഖത്തേക്ക് എല്ലാവരും നോക്കി.
" ഉം പറയു... " വരുൺ സാർ അവന് നേരെ തിരിഞ്ഞു.
"സാർ എന്റെ പേര് കൃഷ്ണ ... ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും പരസ്പരം അറിയുന്നവരാണ്. ഞങ്ങൾക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു കൺസിഡറേഷനും വേണ്ട സാർ.. ഞങ്ങൾ ടെസ്റ്റ് എഴുതിക്കോള്ളാം.. " അവന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് വരുൺ സാർ ഒന്നു ചിരിച്ചിട്ട് ക്ലാസ്സ് തുടർന്നു..
ഇവനാരാട എന്ന ഭാവത്തോടെ പെൺ പടയും തങ്ങൾക്കൊരു നായകനെ കിട്ടിയ ഭാവത്താൽ ആ മൂന്ന് ആൺ തരികളും അവനെ നോക്കി..

കൃഷ്ണ, അന്ന് മുതൽ അവൻ അവിടെ ഹീറോ തന്നെയായിരുന്നു.. അവനും കൂട്ടുകാരും അവിടെ എല്ലാവരുമായും പരിചയപ്പെട്ടു. അവര് ഒര് ഗ്യാങ്ങായ് മാറിയിരുന്നു. ഒരേ സ്ഥലത്ത് നിന്നും എത്തപ്പെട്ട കുറച്ചു...