4 views
Quo Vadis Domini?
“A common mistake we make is that we look for God in places where we ourselves wish to find him, yet even in the physical reality this is a complete failure. For example, if you lost your car keys, you would not search where you want to search, you would search where you must in order to find them.”
― Criss Jami, Killosophy
Sa tinagal-tagal ko sa mundong ito... sa loob ng dalawang dekada at isang taon... naitanong ko minsan sa sarili ko kung saan ko ba pwedeng mahanap ang hinahanap ko? Naranasan mo na bang maramdaman na may kulang sa loob mo? Na parang kahit makuha mo ang lahat ng bagay na gusto mo eh hindi nito mapunan yung naghahabol na damdaming naghuhumiyaw na “Kulang! Kulang! Natutunan kong isantabi ang mga tanong na ito sa maikling panahon pero kada mahihimbing ako sa gabi o uuwi galing trabaho o may pinuntahan at mapapatanaw ako sa di kalayuan eh kakatok sa utak ko ang mga tanong na matagal ko nang isinantabi sa isang bahagi ng isip ko.
Marahil naapektuhan ako ng nagdaang Triduo kaya’t naisipan kong isulat ito, lalo’t para sa akin eh napakahalagang araw niyon. Hindi naman lingid sa mga kakilala ko na matagal na akong naglilingkod sa Simbahan bilang isang Altar Server, at parte ng pinakamahahalagang events ang Holy Thursday, Good Friday at Black Saturday sa mga gawain ko... halos ata kalahati ng buhay ko eh inilaan ko sa paglilingkod sa “Diyos”. Iba ang epek sakin ng mga araw na iyan lalo na nung hindi pa ako in lined sa Simbahan at noong bago pa ako sa paglilingkod. Doon ko kasi naramdaman na napupunan yung “Kakulangan” na nararamdaman ko pero hindi pa ganon ang pagpaparamdam nya basta alam kong napupunan nito ang hinahanap ko.
Ngunit kapag tumanda’t tumatagal ka sa ginagawa mo, may mga pagkakataon na mawawala’t maiiba ka ng daan, maaari mong matanong sa sarili mo na “Bakit ko nga ba ginagawa ang ginagawa ko ngayon” o “Ano bang silbi ng ginagawa ko”. Ayaw kong magpakahipokrito na hindi ko naisip na “walang diyos” o “maaaring walang diyos”, una eh ayaw kong masaktan ang puso ng “Maylikha” sa akin at sa lahat ng bagay na nakikita’t natatanaw ko ngunit napakiramdaman kong tama nga ang sabi nilang “makasarili” at “malikot ang isip” ng tao kasi kahit na alam kong may pagtataka sa puso ko eh pinanghawakan pa din ng sarili ko ang ganoong pag-iisip. Hindi ko alam kung natural lang ba ang ganitong mga bagay na naiisip ko pero ramdam ko na may satisfaction akong nakukuha dahil sa kaso ko eh mahilig akong maghanap at magtanong.
Minsan din naisip ko na baka kabaligtaran ang nagaganap... imbis na ang “Diyos” ang hinahanap natin eh siya pala ang naghahanap sa tin? Marahil may pagkakataon sa buhay natin na naramdaman nating parang nahanap natin ang kasiyahan at kahinahunan kapag nasa lugar tayo ng “Pananampalataya” o mga simbahan, na hindi mo maipaliwanag na nawala ang lahat ng alalahanin at iniisip mo sa isang iglap dahil nahawakan ng “Diyos” ang puso mo at nagagawa nyang alisin sa tin ang ating mga mabigat na pasanin.
Kahit naman siguro sa ano mang pananampalataya eh dumarating ang Period of Ecstatic Bliss na tinatawag o yung tipong nauuplift ang kaluluwa ng isang tao at nararamdaman nyang malapit sa pinaniniwalaan nyang “Lumikha” sa kanya. Tila baga isang pagtawag sa iyo para mas lalo kang lumapit sa “Diyos” upang malaman mong hindi ka nag iisa sa paglalakbay mo sa lupa.
Napansin kong laging ganoon ang tema ng mga pananampalataya kahit na hindi Kristiyano, na naniniwala sila sa kaisipang katulad noon, may nagaganap na paglingap ng isang personal na pinaniniwalaang “Makapangyarihan sa lahat” para sa mga naniniwala sa kanya o sa kanila kung marami sila.
Kumplikado akong mag isip... may mga agam-agam at pagkatakot... kaya siguro naging ganto ang kaisipan ko bilang isang entidad. Baka nga mali tayo ng paraan sa paghahanap sa hinahanap nating “Diyos” kasi baka hindi naman talaga siya hinahanap kundi hinahayaang siya mismo ang magpunta at magpakilala sa yo kasi personal na ugnayan ang hanap, maaari ding sa isang lugar mol ang siya hinahanap at hindi ka tumitingin sa iba’t ibang sulok na pwede mong paghanapan sa kanya, hindi naman “simple-minded” ang “Diyos” tulad natin kasi nag-iisip sya ng paraan kung paano mo siya mahahanap sa mas exciting at twisting na gawi, at maaari ding hindi mo na siya dapat na hanapin o hindi na kailangang hintayin dahil sa tinagal-tagal mong nag iikot ng paningin eh katabi mol ang pala siya at naghihintay na bigyan mo ng oras at pagkakataon na makipag-usap sa’yo ng maayos.
Sa maraming pagkakataon sa buhay natin bilang mga tao, lagi nating tinatanong sa personal nating “Tagapagligtas” na “Nasaan ka ba?” o “Totoo bang nandyan ka?” ngunit hindi natin naitanong kung “Saan ka pupunta, O Panginoon?” Kasi mas magandang itanong mo ito dahil ibig sabihin eh kahit may kulang sa puso mo, alam mong nakakausap mo nang harapan ang personal mong “pinapaniwalaan” at babalik siya ngunit may kailangan lang siyang gawin at puntahan. Mali natin na lagi nating iniisip na walang nakikinig sa atin at hindi nag eexist ang mga pinapaniwalaan natin na nagpapalakas sa loob natin kaya ang epek nito sa atin ay nabubunton natin ang galit sa iba at sa sa sarili natin, sa huli eh tayo ang kawawa. Ngunit kapag kasi inisip at tinanong natin na “Saan ka pupunta?” Maaaring malayo o malapit ang pupuntahan ng kinakausap natin o maaaring hindi na siya babalik ngunit may pagkakataon pang maitanong mo ang mga habilin at paalala nya para may baunin ka kung aalis na siya dahil malay natin baka bumalik ito sa mga darating na panahon.
Tayo ay parang yungib na ginamit ng Panginoong Hesu-Kristo noong siya ay hinimlay matapos siyang mamatay sa Krus, ayon sa Biblia. Makikita mong ang yungib ay bago at hindi pa nagagamit, pero sa dinami dami ng yungib eh siya ang ginamit ng Panginoon. Isang walang laman at madilim na yungib ngunit dito nagmula ang muling nabuhay na Panginoon. Nakikita ko ang mga sarili natin sa yungib... kahit na madilim at walang laman ang ating diwa ay pinilit pa ding maglagi ng pinaniniwalaan mong “Tagapagligtas” sa iyo... magtatanong ka kung saan siya pupunta matapos ka niyang puntahan pero makikita mong ang pagkabuhay niya ay magdudulot sa iyo ng pag-asa at magkakaloob ng mga planong hindi mo pa nakikita.
April 12, 2020
9:59 PM
© Toothpick
#ThinkingaboutGod
#SavingGracefromAbove
― Criss Jami, Killosophy
Sa tinagal-tagal ko sa mundong ito... sa loob ng dalawang dekada at isang taon... naitanong ko minsan sa sarili ko kung saan ko ba pwedeng mahanap ang hinahanap ko? Naranasan mo na bang maramdaman na may kulang sa loob mo? Na parang kahit makuha mo ang lahat ng bagay na gusto mo eh hindi nito mapunan yung naghahabol na damdaming naghuhumiyaw na “Kulang! Kulang! Natutunan kong isantabi ang mga tanong na ito sa maikling panahon pero kada mahihimbing ako sa gabi o uuwi galing trabaho o may pinuntahan at mapapatanaw ako sa di kalayuan eh kakatok sa utak ko ang mga tanong na matagal ko nang isinantabi sa isang bahagi ng isip ko.
Marahil naapektuhan ako ng nagdaang Triduo kaya’t naisipan kong isulat ito, lalo’t para sa akin eh napakahalagang araw niyon. Hindi naman lingid sa mga kakilala ko na matagal na akong naglilingkod sa Simbahan bilang isang Altar Server, at parte ng pinakamahahalagang events ang Holy Thursday, Good Friday at Black Saturday sa mga gawain ko... halos ata kalahati ng buhay ko eh inilaan ko sa paglilingkod sa “Diyos”. Iba ang epek sakin ng mga araw na iyan lalo na nung hindi pa ako in lined sa Simbahan at noong bago pa ako sa paglilingkod. Doon ko kasi naramdaman na napupunan yung “Kakulangan” na nararamdaman ko pero hindi pa ganon ang pagpaparamdam nya basta alam kong napupunan nito ang hinahanap ko.
Ngunit kapag tumanda’t tumatagal ka sa ginagawa mo, may mga pagkakataon na mawawala’t maiiba ka ng daan, maaari mong matanong sa sarili mo na “Bakit ko nga ba ginagawa ang ginagawa ko ngayon” o “Ano bang silbi ng ginagawa ko”. Ayaw kong magpakahipokrito na hindi ko naisip na “walang diyos” o “maaaring walang diyos”, una eh ayaw kong masaktan ang puso ng “Maylikha” sa akin at sa lahat ng bagay na nakikita’t natatanaw ko ngunit napakiramdaman kong tama nga ang sabi nilang “makasarili” at “malikot ang isip” ng tao kasi kahit na alam kong may pagtataka sa puso ko eh pinanghawakan pa din ng sarili ko ang ganoong pag-iisip. Hindi ko alam kung natural lang ba ang ganitong mga bagay na naiisip ko pero ramdam ko na may satisfaction akong nakukuha dahil sa kaso ko eh mahilig akong maghanap at magtanong.
Minsan din naisip ko na baka kabaligtaran ang nagaganap... imbis na ang “Diyos” ang hinahanap natin eh siya pala ang naghahanap sa tin? Marahil may pagkakataon sa buhay natin na naramdaman nating parang nahanap natin ang kasiyahan at kahinahunan kapag nasa lugar tayo ng “Pananampalataya” o mga simbahan, na hindi mo maipaliwanag na nawala ang lahat ng alalahanin at iniisip mo sa isang iglap dahil nahawakan ng “Diyos” ang puso mo at nagagawa nyang alisin sa tin ang ating mga mabigat na pasanin.
Kahit naman siguro sa ano mang pananampalataya eh dumarating ang Period of Ecstatic Bliss na tinatawag o yung tipong nauuplift ang kaluluwa ng isang tao at nararamdaman nyang malapit sa pinaniniwalaan nyang “Lumikha” sa kanya. Tila baga isang pagtawag sa iyo para mas lalo kang lumapit sa “Diyos” upang malaman mong hindi ka nag iisa sa paglalakbay mo sa lupa.
Napansin kong laging ganoon ang tema ng mga pananampalataya kahit na hindi Kristiyano, na naniniwala sila sa kaisipang katulad noon, may nagaganap na paglingap ng isang personal na pinaniniwalaang “Makapangyarihan sa lahat” para sa mga naniniwala sa kanya o sa kanila kung marami sila.
Kumplikado akong mag isip... may mga agam-agam at pagkatakot... kaya siguro naging ganto ang kaisipan ko bilang isang entidad. Baka nga mali tayo ng paraan sa paghahanap sa hinahanap nating “Diyos” kasi baka hindi naman talaga siya hinahanap kundi hinahayaang siya mismo ang magpunta at magpakilala sa yo kasi personal na ugnayan ang hanap, maaari ding sa isang lugar mol ang siya hinahanap at hindi ka tumitingin sa iba’t ibang sulok na pwede mong paghanapan sa kanya, hindi naman “simple-minded” ang “Diyos” tulad natin kasi nag-iisip sya ng paraan kung paano mo siya mahahanap sa mas exciting at twisting na gawi, at maaari ding hindi mo na siya dapat na hanapin o hindi na kailangang hintayin dahil sa tinagal-tagal mong nag iikot ng paningin eh katabi mol ang pala siya at naghihintay na bigyan mo ng oras at pagkakataon na makipag-usap sa’yo ng maayos.
Sa maraming pagkakataon sa buhay natin bilang mga tao, lagi nating tinatanong sa personal nating “Tagapagligtas” na “Nasaan ka ba?” o “Totoo bang nandyan ka?” ngunit hindi natin naitanong kung “Saan ka pupunta, O Panginoon?” Kasi mas magandang itanong mo ito dahil ibig sabihin eh kahit may kulang sa puso mo, alam mong nakakausap mo nang harapan ang personal mong “pinapaniwalaan” at babalik siya ngunit may kailangan lang siyang gawin at puntahan. Mali natin na lagi nating iniisip na walang nakikinig sa atin at hindi nag eexist ang mga pinapaniwalaan natin na nagpapalakas sa loob natin kaya ang epek nito sa atin ay nabubunton natin ang galit sa iba at sa sa sarili natin, sa huli eh tayo ang kawawa. Ngunit kapag kasi inisip at tinanong natin na “Saan ka pupunta?” Maaaring malayo o malapit ang pupuntahan ng kinakausap natin o maaaring hindi na siya babalik ngunit may pagkakataon pang maitanong mo ang mga habilin at paalala nya para may baunin ka kung aalis na siya dahil malay natin baka bumalik ito sa mga darating na panahon.
Tayo ay parang yungib na ginamit ng Panginoong Hesu-Kristo noong siya ay hinimlay matapos siyang mamatay sa Krus, ayon sa Biblia. Makikita mong ang yungib ay bago at hindi pa nagagamit, pero sa dinami dami ng yungib eh siya ang ginamit ng Panginoon. Isang walang laman at madilim na yungib ngunit dito nagmula ang muling nabuhay na Panginoon. Nakikita ko ang mga sarili natin sa yungib... kahit na madilim at walang laman ang ating diwa ay pinilit pa ding maglagi ng pinaniniwalaan mong “Tagapagligtas” sa iyo... magtatanong ka kung saan siya pupunta matapos ka niyang puntahan pero makikita mong ang pagkabuhay niya ay magdudulot sa iyo ng pag-asa at magkakaloob ng mga planong hindi mo pa nakikita.
April 12, 2020
9:59 PM
© Toothpick
#ThinkingaboutGod
#SavingGracefromAbove
