Admit it. Ikaw na lang lagi unang mag aapproach. Unang magsasalita. Kaw lang tong nangungulet. Hindi ka maiisipang ichat o tatawagin o kakausapin kung hindi ikaw ang mauuna. Ikaw lang tong nanunuyo pag nagalit mo sila, pero pag ikaw ang ginawan ng atraso wala silang pakialam. At nakakasakit lang kasi, para sayo mahalaga sila and you'll do anything para hindi kayo magkasiraan. Pero bat ganun? Pag ikaw naman tong malungkot, nagtatampo, parang wala lang? In fact, lalayuan ka lang nila. Hahayaan ka nila. Tangina. At kapag lumipas na ang galit mo, ang tampo mo... Ikaw na naman-ang unang gagawa ng move para magkalapitan kayo ng loob. Putangina naisip ko lang. Am I not worth lowering your pride? Am I insignificant; are my emotions fucking petty, that they don't deserve to be recognized? Wala ba ako sayo? Wala ba AKONG halaga... sayo?


It's just that they're you're world, and you're nothing to them. And soon you'll be gone.

And nobody will notice.
© dems_ekaye