આજે નૈનાનું કામમાં બિલકુલ પણ મન નહોતું લાગતું... એક અજીબ ઉદાસીનતા એના મનને ઘેરી વળી હતી. કેમ એવું થઇ રહ્યું એ એનેય સમજાતું નહોતું... વાતાવરણ આટલું ગમગીન કેમ થઇ રહ્યું એનાથી એ અજાણ હતી...ખબર નહીં ક્યાંથી... એક અજાણ્યો ખાલીપો આવી એના મનમાં ઘર કરવાની કોશિશ કરી રહ્યો હતો. સામે વ્હાઇટ કલરના મગ માં પડેલી કૉફી ઠંડી થઇ રહી હતી એનુંયે એને ભાન ન રહ્યું... કોફીની તેજ ખુશ્બૂ પણ એને કોફી પીવા લલચાવવામાં નાકામ રહી... જોકે કૉફી એની કમજોરી હતી પણ એ અજીબ ખાલીપા સામે એની કમજોરીયે કમજોર પડી રહી હતી... કૉફી ઠંડી પડતી જતી હતી પણ વિચારોનો ગરમાવો વધતો જતો હતો... ઉપરથી કોરોના નો વધતો જતો કહેર વાતાવરણને વધુ ભયાવહ બનાવી રહ્યો હતો...
ત્યાંજ સ્મિતાએ અચાનક આવી...એના ખભા પર હાથ મૂકી એને વધુ ભયભીત કરી દીધી... એક હળવી ભયભરી કંપારી એના આખા શરીરને ઝણઝણાવી ગઈ...
' શું થયું નૈના ' સ્મિતાએ પૂછ્યું.
'કશું નહીં યાર...'
'તારી સામે પડેલી આ કૉફી પીધા વગર આમને આમ ઠંડી થતી હોય ને કાંઈ થયું ન હોય એવું બને ? બોલ નૈના શું વાત છે... ?'
'સ્મિતા મને અજીબ લાગી રહ્યું છે... સાવ ખાલી ખાલી... મારામાં કશું જ ન બચ્યું હોય એમ... ખબર નહીં કેમ પણ ડર લાગી રહ્યો છે... બહુ ડર લાગી રહ્યો છે...'
'ડર ? નૈના ને કેવો ડર ? જે બધાને હિમ્મત આપતી ફરે એને ડર ?'
' સ્મિતા મને મારા માટે ડર નથી... સ્વજનો માટે, દેશ માટે, સર્વજનો માટે ડર લાગી રહ્યો છે... '
'નૈના આપણે જ ડરી જઈશું તો કેમ ચાલશે... ! આપણે તો આખા દેશને હિંમત આપવાની છે... '
'જાણુ...