വയോജനമന്ദിരത്തിന്റെ ആപ്പീസ് മുറിയുടെ അടുത്തുള്ള ഒഴിഞ്ഞ ആരതിണ്ണയിൽ ചമ്രം പടഞ്ഞിരിക്കുമ്പോളാണ് കമാനം കടന്നു വരുന്ന വെളുത്ത കാറിനെ ഞാൻ കണ്ടത്. വന്നിട്ട് കുറച്ചുദിവസങ്ങളായെങ്കിലും ആൾക്കൂട്ടങ്ങൾക്കു നടുവിലെ ബഹളങ്ങളെക്കാൾ ഒറ്റക്കിരിക്കാനാണു ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടത്. അതിപ്പോ ഇന്നോ ഇന്നലെയോ തുടങ്ങിയ ശീലമല്ല, അവൾ എന്റെ ജാനകി എന്നെവിട്ടു പോയന്ന്മുതൽ ഞാൻ ഒറ്റക്കായി. അതുകൊണ്ട് പഴഞ്ചനായി ഈ നാട്ടിൻ പുറത്തുകാരൻ ഗോവിന്ദൻകുട്ടിക്ക് മക്കളെപ്പറ്റി കരളലിയിക്കുന്ന കഥനകഥകളൊന്നും പറയാനില്ല. ഇവിടുത്തെ ഏതൊരു അന്തേവാസിയെപ്പോലെ അധ്വാനത്തിന്റെ കഥകളോ, ക്രൂരമായ അവഗണനയോ ഒന്നുംതന്നെ പറയാനില്ല. ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളിൽ കിള്ളി മന്തിയാൽ ചിലപ്പോൾ എല്ലാവരെയും പോലെ മടുപ്പിക്കുന്ന കഥ എനിക്കുമുണ്ടാകും. എന്നാലും ഒരിക്കലും എന്റെ നാവിൽനിന്നു കേൾക്കാമെന്നു വിചാരിക്കരുത്. ഞാൻ പറയില്ല എന്തെന്നാൽ എന്റെ ജാനകിക്ക് ഞാൻ കൊടുത്ത വാക്കാണത്. അതുകൊണ്ട് കരളിൽനിന്നു പ്രാണൻ വേർപെട്ടു മണ്ണിൽ അലിഞ്ഞു ചേരുമ്പോൾ സദ്ഗുണ സമ്പന്നരായ എന്റെ മക്കളേ ലോകം പാടിപുകഴ്ത്തുന്നത് ജാനകിക്കു കേൾക്കാൻ പറ്റണം.



വെളുത്ത കാറിൽനിന്നും ഇറങ്ങി ആപ്പീസ്...