Chapter 1

ઉદાસીનતા હૃદય ના ઝરોખા થી ઝાંખતી હતી, ચોતરફ બસ અંધારું જ અંધારું. આરોહી જાણે દુઃખો થી ઘેરાયેલી હતી. માતા ની મૃત્યુ એ આરોહી ને સંપૂર્ણ પણે તોડી નાખી, પિતા ની ખરાબ તબિયતને લીધે એક ની એક આરોહી ઘર ની જવાબદારીઓ થી બંધાઈ ગઈ. રસ્તા ન હતા બીજા ભણતર ની જોડે જોડે કામ કરવું જરૂરી હતું તો આરોહી એ કપડાં ની દુકાન માં સમય આપ્યો. પિતા મોરાર પોતાની તબિયત નો મારેલો, લાચાર કંઈ કામ ધંધો કરી શકે એમ ન હતો પરંતુ એના પ્રેમ ને કોઈ ટી. બી. નડતો ન હતો એણે પોતાની દીકરી ને વારસા માં અઢળક પ્રેમ અને જરૂરી દરેક સંસ્કાર આપેલા. સરોજ ની મૃત્યુ એ મોરાર ને જીવન પર નો મોહ મુકાવી દીધેલો એના શ્વાસ માત્ર એની દીકરી હાટું ચાલી રહ્યા હતા.

આરોહી ની દિનચર્યા એક જ હતી, સવારે સૂરજ એને સલામ ઠોકતો અને રાત્રે ચંદ્ર એને આવજો કહી આથમી જતો, ખુદ પિતા ને એની પુત્રી ની ઊંઘ ની ચિંતા રહેતી પણ આરોહી માને એમ નહોતી, ભણતર પ્રત્યે એટલો લગાવ કે રાત આખી બસ ચોપડીઓ જ ચોપડીઓ, કૉલેજ થી છૂટી ને સીધા દુકાને રાતે ૧૦ વાગે ઘરે પૂગે, અને સુવે તો દિવસ ને ગણી ને ૩-૪ કલાક રહ્યા હોય. આ દિનચર્યા ને અનુસરી ને આરોહી માસિક ૭૦૦૦ ની રોકડી કરતી પણ, હાલી રેતું તું એટલે વાંધો નતો. ગમે તે હોય શરીર તો શરીર છે એ મજબૂરી જોઈ ને થોડી હાલવા નું, કારણ આરોહી એક દિવસ દુકાન માં કામ કરતા કરતા બેભાન થઈ ગઈ.

જમનાદાસ કડક હતા પણ માણસ સોના જેવા, આરોહી ને ખુદ ની દીકરી જ ગણતા, જાણતા ને બધી તકલીફો એટલે આરોહી ને રજાઓ પણ કાપતા નહીં, શું કે બિચારી ને બાપા ને દવાખાને લઈ જવા જરૂરી હોય, વારો આયો જમનાદાસ નો, બેભાન સોડી ને પગલાં ભેર ગાડી માં ચડાવી ને લઈ ગયા નરેન્દ્ર મોદી ને દવાખાને, પહેલા તો મોદી સાહેબે આરોહી ને ભાન માં લાવ્યા, પછી આરોહી ને કડક શબ્દો માં સમયસર ઊંઘ લેવા કહ્યું, સમયે નિશાંત આવેલો પિતા ને ટિફિન આપવા , શું કે ડૉક્ટર સાહેબ ઘણાં સમાજસેવી હતા તો બપોર નું જમવાનું ય સાંજે જમતા તો ય ભોજન દીકરો દવાખાને પહોંચાડી જતો. સીધો ને સરળ અને પિતાના ઉચ્ચ વિચારો ને આચરતો નિશાંત સમાજસેવા હાટું એ જ ભણતરએ હાલી રે'લો. પિતા એ પુત્ર ને જોયો તો આરોહી ને એની ગાડી માં ઘરે પૂગડવા ની જવાબદારી આપી દીધી. આજ્ઞાકારી બેટો એના પિતાની વાત નું માન રાખી ને આરોહી ને ગાડી સુધી લઈ ગયો અને અંદર બેસાડી દીધી.

Chapter 2

ચાલુ ગાડી એ નિશાંત એ આરોહી સાથે વાત કરી. ઓળખાણ તો નહોતી પણ ખબર નઈ નિશાંતના હસમુખા અને ગુરુત્વી સ્વભાવ એ વાતો ને વેગ આપ્યો. રસ્તા માં સારી હોટેલ આગળ ગાડી ઊભી રહી, નિશાંત કેય હાલ ચા પીએ. આરોહી એ પણ હામી ભરી, બંને ગાડી પર થી ઉતર્યા અને નિશાંત એ બે ચા મંગાવી.

નિશાંત : તો ભણવાનું ચાલુ જ છે, એમ?

આરોહી: હાં, ચાલુ તો છે પણ...,

નિશાંત: પણ?

આરોહી : સમય નથી, ચોવીસ કલાક પણ ઓછા પડે છે.

નિશાંત: હ.. એમ! એ તો લાગ્યું જ નહીં તો આપણી મુલાકાતનો અવસર ના આવત.

આરોહી : હા.. હો...

નિશાંત : પણ એવું તો શું છે કે તારે આટલી મહેનત ની જરૂર છે?

આરોહી: જવાબદારી.

નિશાંત: આટલી ઉંમરે એવી તો કેવી જવાબદારી?

આરોહી: છે એક.

નિશાંત: તું મને એટલું તો કહી જ શકે છે એમ ના માનીશ કે હું બસ બે ઘડી નો મિત્ર છું.

આરોહી: મિત્ર? આપણે મિત્ર જ ક્યાં છીએ?

નિશાંત: હું બસ મારા મિત્રો સાથે ચા પીવું છું બાકી તો ચા બંધ છે.

આરોહી : એમ કહી ને મૈત્રી પ્રસ્તાવ મૂકવા ની રીત ગમી...