14 views
നോവൽ: വഴിത്തിരിവുകൾ ഭാഗം 02
തുടർച്ച-
മല്ലികേ, നീ എന്തൊക്കെ കാര്യങ്ങളാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്. ഇത്രയൊക്കെ കഴിവുകൾ നിനക്കുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കാനേ എനിക്ക് കഴിയുന്നില്ല.
ഞാൻ രണ്ട് മൂന്ന് വർഷമായില്ലേ കോളേജിൽ പഠിക്കുന്നു. അവിടത്തെ ഓരോരുത്തരുടെയും പ്രവൃത്തികളും ചലനങ്ങളും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ കഴിയുന്നത്. അതും ഒരു പാഠം തന്നെയാണു തങ്കമ്മേ. ഓരോരുത്തർ കോളേജിൽ കാട്ടിക്കൂട്ടുന്ന രംഗങ്ങൾ മതി ഒരു കഥയെഴുതുവാൻ. കൃഷിക്കാരൻറയോ, കൂലിപ്പണിക്കാരുടെയോ മകനോ, മകളോ ആണെങ്കിൽ പോലും അച്ഛനും അമ്മയും വെയിലത്ത് കഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ ജീൻസും, ചുരിദാറുമൊക്കെയിട്ടുകൊണ്ട് താൻ നാട്ടിലെ വലിയ പ്രമാണിയും പണക്കാരനുമെന്ന ഭാവത്തിൽ അന്യോന്യം പരിചയപ്പെടുകയും ഐസ്ക്രീം പാർലറുകളിലും പാർക്കിലുമൊക്കെ നടന്ന് പഠിപ്പും ഉഴപ്പി ജീവിതം നശിപ്പിക്കുന്ന അവസ്ഥകൾ പറയേണ്ടതുണ്ടോ. ഏതെങ്കിലും പണക്കാരുടെ കുട്ടികളുടെ ശിൽബന്ധിയായാണ് ഇതിനൊക്കെ തുടക്കം കുറിക്കുന്നത്. അവന്മാക്ക് ജീവിക്കുവാൻ അച്ഛനും അമ്മയും ധാരാളം സമ്പാദിച്ചു വച്ചിട്ടുള്ളതിനാൽ പഠിപ്പൊന്നും ജീവിത പ്രശ്നമല്ല. ചിലരാണെങ്കിൽ കോളേജിൽ ഉഴപ്പിയാലും ട്യൂഷനുപോയി അവർ വീട്ടിലിരുന്നു പഠിക്കുന്നുണ്ടാകും. അവർ അങ്ങിനെയും സ്വന്തം കാര്യം നോക്കും. മറ്റു ചിലർക്കാണെങ്കിൽ ഒരു നേരംപോക്കും ഉല്ലാസവുമാണ് കോളേജ് ജീവിത കാലം. നാട്ടിലൊക്കെ മക്കൾ കോളേജിൽ പോകുന്നെന്നു പറയുവാൻ വേണ്ടി മാത്രം. വീട്ടിൽ റബ്ബറും, തെങ്ങിൻ തോപ്പുമൊക്കെ കാണും. അതുകൊണ്ട് ജോലിയൊന്നും പ്രശ്നമല്ല താനും.
എന്നാൽ നമുക്കൊക്കെ ഒരു ജോലി തന്നെയാണ് മുഖ്യ ജീവിത പ്രശ്നം. ഒപ്പം അറിവും ലഭിക്കണം. അത് മറന്ന് ആരും നടക്കുവാൻ പാടില്ല. പണ്ട് മുതിർന്നവർ പറയാറില്ലേ, തലമറന്ന് എണ്ണ തേക്കരുതെന്ന്. എന്തു ചെയ്യുമ്പോഴും നമ്മുടെ കുടുംബ സ്ഥിതിയും മാതാപിതാക്കളെയും മറക്കരുത്. നമുക്ക് വേണ്ടി ഉറക്കമൊഴിച്ച് കഷ്ടപ്പെട്ടു വളർത്തിയവരായ അച്ഛനമ്മമാരെയും മറ്റുള്ള ബന്ധുക്കളെയും ദു:ഖിപ്പിക്കരുത്. നാമറിയാത്ത എത്ര പേർ നമ്മുടെ നന്മ കാംക്ഷിക്കുന്നുണ്ടാകും. എല്ലാവരെയും നാം ഒരേപോലെ വീക്ഷിക്കരുത്. നമ്മുടെ സഹോദരനെയോ സഹോദരിയെയോ മറന്നുള്ള ഒരു ബന്ധം കൊണ്ട് എന്തു സുഖം ലഭിക്കുമെന്നാ തങ്കമ്മേ നിൻെറ അഭിപ്രായം.
മല്ലികേ, എനിക്ക് ഒരു കാര്യവും അച്ഛനെയും, അമ്മയേയും, സഹോദരങ്ങളേയും മറന്നു ചെയ്യുവാൻ കഴിയുകയില്ല. ദൈവത്തേക്കാളും നാം നേരിൽ കാണുന്നതും നമ്മുടെ എല്ലാ വളർച്ചക്കും ദു:ഖങ്ങൾക്കും താങ്ങായി നിൽക്കുന്നവരെ ഒരിക്കലും ദു:ഖിപ്പിക്കരുതെന്നുള്ള അഭിപ്രായമാണ് എനിക്കും ഉള്ളത്.
നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ നാം ജനിച്ചു വളർന്ന വീടും...
മല്ലികേ, നീ എന്തൊക്കെ കാര്യങ്ങളാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്. ഇത്രയൊക്കെ കഴിവുകൾ നിനക്കുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കാനേ എനിക്ക് കഴിയുന്നില്ല.
ഞാൻ രണ്ട് മൂന്ന് വർഷമായില്ലേ കോളേജിൽ പഠിക്കുന്നു. അവിടത്തെ ഓരോരുത്തരുടെയും പ്രവൃത്തികളും ചലനങ്ങളും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ കഴിയുന്നത്. അതും ഒരു പാഠം തന്നെയാണു തങ്കമ്മേ. ഓരോരുത്തർ കോളേജിൽ കാട്ടിക്കൂട്ടുന്ന രംഗങ്ങൾ മതി ഒരു കഥയെഴുതുവാൻ. കൃഷിക്കാരൻറയോ, കൂലിപ്പണിക്കാരുടെയോ മകനോ, മകളോ ആണെങ്കിൽ പോലും അച്ഛനും അമ്മയും വെയിലത്ത് കഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ ജീൻസും, ചുരിദാറുമൊക്കെയിട്ടുകൊണ്ട് താൻ നാട്ടിലെ വലിയ പ്രമാണിയും പണക്കാരനുമെന്ന ഭാവത്തിൽ അന്യോന്യം പരിചയപ്പെടുകയും ഐസ്ക്രീം പാർലറുകളിലും പാർക്കിലുമൊക്കെ നടന്ന് പഠിപ്പും ഉഴപ്പി ജീവിതം നശിപ്പിക്കുന്ന അവസ്ഥകൾ പറയേണ്ടതുണ്ടോ. ഏതെങ്കിലും പണക്കാരുടെ കുട്ടികളുടെ ശിൽബന്ധിയായാണ് ഇതിനൊക്കെ തുടക്കം കുറിക്കുന്നത്. അവന്മാക്ക് ജീവിക്കുവാൻ അച്ഛനും അമ്മയും ധാരാളം സമ്പാദിച്ചു വച്ചിട്ടുള്ളതിനാൽ പഠിപ്പൊന്നും ജീവിത പ്രശ്നമല്ല. ചിലരാണെങ്കിൽ കോളേജിൽ ഉഴപ്പിയാലും ട്യൂഷനുപോയി അവർ വീട്ടിലിരുന്നു പഠിക്കുന്നുണ്ടാകും. അവർ അങ്ങിനെയും സ്വന്തം കാര്യം നോക്കും. മറ്റു ചിലർക്കാണെങ്കിൽ ഒരു നേരംപോക്കും ഉല്ലാസവുമാണ് കോളേജ് ജീവിത കാലം. നാട്ടിലൊക്കെ മക്കൾ കോളേജിൽ പോകുന്നെന്നു പറയുവാൻ വേണ്ടി മാത്രം. വീട്ടിൽ റബ്ബറും, തെങ്ങിൻ തോപ്പുമൊക്കെ കാണും. അതുകൊണ്ട് ജോലിയൊന്നും പ്രശ്നമല്ല താനും.
എന്നാൽ നമുക്കൊക്കെ ഒരു ജോലി തന്നെയാണ് മുഖ്യ ജീവിത പ്രശ്നം. ഒപ്പം അറിവും ലഭിക്കണം. അത് മറന്ന് ആരും നടക്കുവാൻ പാടില്ല. പണ്ട് മുതിർന്നവർ പറയാറില്ലേ, തലമറന്ന് എണ്ണ തേക്കരുതെന്ന്. എന്തു ചെയ്യുമ്പോഴും നമ്മുടെ കുടുംബ സ്ഥിതിയും മാതാപിതാക്കളെയും മറക്കരുത്. നമുക്ക് വേണ്ടി ഉറക്കമൊഴിച്ച് കഷ്ടപ്പെട്ടു വളർത്തിയവരായ അച്ഛനമ്മമാരെയും മറ്റുള്ള ബന്ധുക്കളെയും ദു:ഖിപ്പിക്കരുത്. നാമറിയാത്ത എത്ര പേർ നമ്മുടെ നന്മ കാംക്ഷിക്കുന്നുണ്ടാകും. എല്ലാവരെയും നാം ഒരേപോലെ വീക്ഷിക്കരുത്. നമ്മുടെ സഹോദരനെയോ സഹോദരിയെയോ മറന്നുള്ള ഒരു ബന്ധം കൊണ്ട് എന്തു സുഖം ലഭിക്കുമെന്നാ തങ്കമ്മേ നിൻെറ അഭിപ്രായം.
മല്ലികേ, എനിക്ക് ഒരു കാര്യവും അച്ഛനെയും, അമ്മയേയും, സഹോദരങ്ങളേയും മറന്നു ചെയ്യുവാൻ കഴിയുകയില്ല. ദൈവത്തേക്കാളും നാം നേരിൽ കാണുന്നതും നമ്മുടെ എല്ലാ വളർച്ചക്കും ദു:ഖങ്ങൾക്കും താങ്ങായി നിൽക്കുന്നവരെ ഒരിക്കലും ദു:ഖിപ്പിക്കരുതെന്നുള്ള അഭിപ്രായമാണ് എനിക്കും ഉള്ളത്.
നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ നാം ജനിച്ചു വളർന്ന വീടും...
