રીના ગામમાં પ્રવેશી...
ભાર એનાથી સહન નહોતો થતો...
ના એ સામાનનો નહોતો... સામાન તો એ સ્ટેશન પર બેસેલ જરૂરતમંદ ભિખારીઓને જ આપી આવી હતી... આ ભાર તો જિંદગીનો હતો... અનેક તૂટેલા સપનાઓનો હતો... હૈયાફાટ રુદન કરતા અરમાનોનો હતો... આખરે આખર જાગેલી ઉમ્મીદ કે 'કદાચ એ બૂમ પડશે રોકી લેશે...' એવી કચ્ચરઘાણ થયેલી ઉમ્મીદોનો હતો...
માંડ માંડ એ ઘર તરફ ચાલ્યે જતી હતી... શું માગ્યું હતું જિંદગી પાસે ને શું આપ્યું...એના સવાલોમાં અત અટવાતી જતી હતી...
એને ઝાંપો દેખાયો...
ઝડપ વધારી...
ઝાંપામાં દાખલ થઇ...
ઝાંપો પકડતાં પકડતાં આસુંયે ટપકી પડ્યા...
ઝાંપોયે જાણે રડી પડ્યો...
એની આંખો છલકાતી ગઈ... એ દોડતીક ગુલમહોર પાસે ગઈ... જોરથી વળગી પડી. ઝટકો લાગતાં કેટલાંક ફૂલો એના પગ પર પડ્યા...
ત્યાંથી ઘરમાં દાખલ થઇ. વાસવની ફોટો કાઢી દૂર ફેંકી... ને બીજી જ પળે દોડતાં જઈ ફોટો ઉપાડી જોર જોરથી રડવા લાગી. રસોડામાં પોતે જ સરસ રીતે ગોઠવેલાં વાસણો પોતેજ નાના બાળકની જેમ ફેકફેક કરવા લાગી. દીવાલો પર પોતાના હાથ અને માથું પટકી આસું પાડવા લાગી. એ પોતે શું કરી રહી હતી એ એનેય ભાન નહોતું...
કોઈકે સુધાને કહ્યું કે રીના આવી ગઈ છે. તો એ જમવાનું લઇ તુરંત રીનાના ઘરે પહોંચી. રીનાની હાલત જોઈ એ ચોંકી ગઈ.
' રીના, રીના... શું થયું રીના ? તું ક્યાં ગયી હતી... ? ને આ... આ શું હાલ બનાવી રાખ્યા છે ?'
'વાસવને ત્યાં '
' શું ? વાસવ ને ત્યાં... તો એ ક્યાં છે... ?એને...