எனது கல்லூரி ஆண்டுகளில் பெங்களூரின் புறநகர்ப்பகுதிகளில் நான் தங்கியிருந்த காலம் இது. எங்கள் விடுதி கல்லூரியில் இருந்து சுமார் 1.5 கி.மீ தூரத்தில் இருந்தது, அவ்விடத்திற்கு செல்லும் பாதை அடர்த்தியான பச்சை நிற செடிகளால் காடு போல் பாதையை இரு புறமும் மூடி இருந்தது. உள்ளூர் ஆட்டோ ஓட்டுநர்கள் சூரிய அஸ்தமனத்திற்குப் பிறகு இந்த பாதையில் செல்ல மாட்டார்கள், மாணவர்கள் பெரும்பாலும் குழுக்களாக நடந்து செல்ல வேண்டியிருந்தது.

நான் ஒரு சில தகுதிகளுடன் செயல்பட்டதனால் பிராஜக்ட் செய்யும் திட்டங்களில் எனது பேட்ச்மேட்ஸின் பொறுப்பு
பெரும்பாலும்
என்னிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. என் பயங்கரமான கதை அந்த மாதிரியான நேரங்களில் நடந்து. ஒரு நாள் மாலை 8 மணியாகிவிட்டது, கல்லூரி நூலகத்தில் என் பேட்ச்மேட்ஸூடன் பணிபுரிந்தேன். வாட்ச்மேன் நேரம் ஆகிவிட்டது என சத்தம் போட ஆரபித்த்தார். நான் என் பொருட்களைக் எடுத்துக் கொண்டு வெளியேறத் தயாரானேன். ஆண்கள் ஹாஸ்டலில் தங்கியிருந்த என் பேட்ச்மேட், என்னை ஹாஸ்டலில் ட்ராப் பண்ண முன்வந்தார் ... ஆனால் ... இல்லை ... நான் எப்படி உதவிகளைப் பெற எத்தனப் பட முடியும் ... நான் சொந்தமாக விஷயங்களை நிர்வகிக்கிறேன் ....
எனவே, நான் தனியாக நடந்து போக முடிவு செய்து விட்டேன் ... அந்த இருண்ட பாதையில், ஒரு தெரு விளக்கு கூட இல்லை ...

நான் தலையை உயரமாகப் நிமிர்த்தி கொண்டு ஒரு சின்ன தைரியத்துடன் நடையை ஆரம்பித்தேன் நிலா வெளிச்சத்தில்... நான் சற்று பயந்தாலும் ஒரு அதிர்வைத் கூட தராமல் நடக்க முயன்றேன்.

என் நிழல் எனக்கு முன்னால் நடந்தது, ஆனால் அது வழக்கத்தை விட பயமாக இருந்தது. நான் பாதையில் ஒரு டி- திருப்பத்தை அடைந்தபோது, ​​நான் ஏதோ சத்தம் கேட்டேன் ... மரங்களின் பின்னால் இருந்து உலர்ந்த இலைகளின் சலசலப்பு.
நான் நடந்து கொண்டே இருந்தேன் ... வேகமான வேகத்தில் ... நான் இடது பக்கம் திரும்பினேன் ... சலசலப்பு மீண்டும் வந்தது ... மீண்டும் ... மீண்டும் ... என் படிகளுடன் ஒத்திசைந்தது ... யாரோ உண்மையில் நடந்து கொண்டிருந்தார்களா? மரங்களின் நிலலோ...??? என்னுடன் யார்...???
என் நிழலை நான் கவனித்தேன், ஒரு இணையான படத்தை உருவாக்கியது. நான் கண்களைத் தடவினேன். எனக்கு டிப்ளோபியா இல்லை. நான் வானத்தை நோக்கிப் பார்த்தேன் சந்திரன் மட்டுமே என்னைப் பின் தொடர்ந்தார். ...