Ang kaharian ng Traveil ay isa sa pinakakilala sa labingdalawang kaharian. Makikita Traveil sa mapa na nasa pagitan ng dalawa pang kaharian. Ang Saphiro na nasa silangang bahagi at ang Veny na nasa Kanluran. Nakapwesto ang nasabing kaharian sa dulo ng gitnang-silangan.

Bukod sa magagandang lahi ay nagtataglay din ang kaharian ng masaganang lupain, pamumuhay at magagandang kapaligiran. Maraming tagong kwentong kababalaghan ang bansa kaya naman napuno ito ng tradisyon na magpasahanggang ngayon ay nagpapatuloy.

Dumagundong ang malakas na tunog ng malalaking trumpeta matapos maihalal na hari ni Zigfred. Dalawampu't isang taon na siya ngayon. Naglakad paharap ang makisig na hari matapos maiputong sa kaniyang ulo ang korona na anyong pakpak ng dragon at sa sentro ay mismong ulo ng nabanggit na nilalang.

Inayos ng binata ang kasuotan niyang gawa sa mamahaling klase ng tela. Nangingintab sa pagka-elegante ang kulay kayumangging damit. Sa bahaging dibdib at sa magkabilang dulo ng manggas ay naka-ukit ang simbolo ng kaharian ng Traveil. Ang Dragon.

Nagtaas ng dalawang kamay si Zigfred na ginaya ng mga tao habang hawak ang maliit na piraso ng telang may simbolo ng kaharian, pakiki-isa ito bilang pagsasaya sa kaniyang pagkakaluklok. Nilibot ng binatang hari ang buong entablado habang nakangiting kumakaway. Dahil doon ay lalong lumitaw ang taglay niyang karisma na lubos ikinabighani ng nakararami, lalo na ng mga kababaihan, mapa-bata man o matanda.

"Maraming Salamat mga mamayan ng Traveil. Sa ngalan ni Eliah at ng labindalawang kaharian, sa pakiisa sa Realyansa sa pagpapanatili ng katahimikan at kapayapaan, isinusumpa ko sa banal na karagatan ng Eloim Osean, maglilingkod ako ng tapat sa aking lupaing sinilangan!"

May napahiyaw sa galak, may naiyak, may napatalon at napagulong sa mga namutawing salita ng bagong hari. Ganoon katindi ang epekto niya sa taumbayan.

Lumipas ang mga araw ay mas labis na minahal ng mamamayan si haring Zigfred subalit hindi nagtagal ay bigla na lamang nag-iba ang kaniyang asal. Naging arogante't nalulong sa kahalayan at kalaswaan ang hari.

Sa bawat araw na nagdaraan ay dumarami ang mga babaeng dumaraan sa palad ng hari. Mas tumindi ang tawag ng laman niya na nag-udyok upang gumawa ng hindi nakalulugod na bagay.

"Mahal na hari, parang awa mo na, hindi ko na kaya!" pagmamakaawa ng isang binibini. Nakatali ito ng pa-ekis sa higaan ng hari habang walang saplot.

Sa halip na magbalik-salita ay nakapangingilabot na ngisi lang ang isinukli ng magandang lalaki na wala ring suot na kahit ano. Kinuha nito ang isang pahabang bagay na gawa sa pinakinis na metal. Kalahating dangkal ang lapad at umaabot ng limang dangkal ang haba.

Pagkatapos mabuhusan ng mabangong langis ang dulo ng makinis na pahabang metal ay marahas itong ipinasok ng binatang hari sa maselang parte ng babae. Ikinamatay ng babae ang nangyari.

Lumipas ang mga taon. Dalawampu't tatlong taong gulang pa lamang ay marami nang naging asawa si haring Zigfred. Nagpatuloy ang kahalayan na habang tumatagal ay mas lalong lumalala at kahit anong gawin niya ay hindi pa rin siya makuntento. Sa dami ng mga babaeng nadaungan ng kaniyang katawan ay hindi pa rin mapunan ng makisig na lalaki ang kasapatang hinahanap ng makamundo niyang laman na hayok sa pagnanasa.

Nagpatuloy siya sa ganoong gawain kaya nagpatuloy rin ang mga kababaihang nasasaktan at namamatay.



----
Probinsya ng Jovial.

Ito ang pinakamalapit na probinsya sa kapital ng Traveil. Nasa bahaging timog ito na labinlimang kilometro ang layo sa syudad ng Mirth kung saan makikita ang kastilyo. Ang Jovial ang pinakakilalang probinsiya sa buong bansa dahil sa mga kultura nito at tradisyon.

Sa linggong ito ay idaraos ang isa sa pinaka-ispesyal na pista ng probinsiya.
Ang Drago Festa Psalmus o pista ng mga nag-aawitang dragon.

Bago dumating ang taglamig, mula sa isla ng Jolif na nasa kanluran ng Traveil ay lumilipad ang mga dragon patungo sa Saphiro. Dahil mataas na bulubundukin ang probinsiya ng Jovial ay nakikita mula roon ang pagtawid ng mga dragon patungo sa katabing kaharian. Ganoondin ang nangyayari sa t'wing tapos na ang taglamig. Galing ng Saphiro ay bumabalik ang mga dragon sa isla ng Jolif.

Ginawan iyon ng pagdaraos ng mga tao na tinawag na pista ng mga nag-aawitang dragon sapagkat sa t'wing dumaraan ang libo-libong dragon sa ibabaw ng probinsya ay nakabubuo ito ng klase ng ingay na tila nag-aawitan. Naging tradisyon na ang pagbibigay kasiyahan sa araw na iyon sa paniniwala ng tao na inaawitan sila ng Manlilikha sa t'wing tumatawid ang mga dambuhalang nilalang.

Nakahanda na ang mga tao para tunghayan ang mga naglalakihang nilalang. Tanghaling tapat subalit ramdam ang lamig sa probinsiya sapagkat nalalapit na ang taglamig. Nagtipon ang lahat sa isang mataas na bulwagan upang ganapin ang kasiyahan.

Pum'westo si Zifgred sa pinakamataas na upuan na nasa tapat ng bulwagan upang doon tunghayan ang mga magaganap mamaya. Katabi niya ang ilang kilalang tao ng kaharian at pinalilibutan ng maraming bantay-kawal.

Habang naghihintay sa pagdaan ng mga dragon ay nagkaroon muna ng ilang mga pagtatanghal at kasiyahan.

May mga batang nag-alay ng tula para sa buong kaharian na sinundan ng isa pang tula patungkol sa kasaysayan ng pista ng mga nag-aawitang dragon. May mga sirkero rin na nagtanghal at nagpasaya sa hari't mga manonood. May umawit ng pasasasalamat. May nagsagawa ng dula tungkol sa paglikha ng mundo at pagkakaroon ng labindalawang kaharian. Sa huli isang babae ang nagsayaw.

Siya si Aliyah. Nasa edad dalawampu't isa na biniyayaan ng angking husay sa pagsayaw. Kilala siya sa probinsiya dahil sa talentong taglay, karikitan at kahali-halinang anyo.

Nagsimulang tumipa ng instrumento ang mga manunugtog at habang sinasabayan ni Aliyah sa pagkampay ng mga paa't kamay ang tugtugin ay lubos na nahuhumaling ang maraming manonood kabilang na ang hari.

Ilang saglit kasabay ng mabagal na pagpatak ng nyebe mula sa makulimlim na langit ay ang pagtatapos ng tugtugin kasunod ng mayuming babae. Masigabong palakpakan ang iginawad ng manonood matapos ang pagtatanghal. Hindi naman ma-i-alis ni haring Zigfred ang tingin kay Aliyah. Lubha siyang nadala sa husay at ganda nito.

Hapon na ng magsimulang lumitaw ang mga dragon sa kalangitan. Sa una ay paisa-isa lamang ang mga dumarating na 'di naglaon ay parami na nang parami. Napatingala ang lahat at magkakasabay na tinunghayan ang mga dragong tila nag-aawitan sa bawat pagkampay at paghuni. Napakagandang pakinggan ng mga himig nila na animo'y isang awitin na nanggagagaling sa paraiso. Nakagiginhawa at nakabubuhay ng damdamin ang ingay na gawa ng mga dambuhala. Sinabayan pa ng kaunting patak ng nyebe ang tagpong iyon kaya mas lalong nagbigay ng lamig sa pakiramdam ang mga kaganapan.

Pauwi na si Aliyah sa kaniyang tahanan ng harangin siya ng ilang kawal sa gitna ng madilim na kakahuyan.

"Sumama ka samin," agad siyang hinawakan ng dalawa sa magkabilang braso."Utos ito ng mahal na hari. Sumama ka na lang binibini kung ayaw mong mamatay."

Wala ng nagawa si Aliyah kun'di sundin ang utos. Sumama ito sa hari at namalagi sa kastilyo.

Tatlong buwan ang lumipas ay muling nagbalik si Aliyah sa probinsiya ng Jovial at lihim na kinatagpo ang isang lalaki sa liblib na kubo.

Mula sa malayo ay patakbong dumamba ng yakap ang lalaking nagngangalang Amon matapos makitang muli si Aliyah. Nasaksihan kasi nito noon ang pagdakip sa babae subalit wala itong nagawa dahil alam nito kung ano ang kayang gawin ng hari.

Napahagulhol si Aliyah sa bisig ng lalaki, "Nilapastangan niya ako-napakasama ni Zigfred!"

Ramdam rito ang poot habang sinasabi iyon kaya niyakap siya ng mahigpit ni Amon.

"Tahan na, mahal ko, patawad sapagkat hindi kita naipagtanggol," napaluha na rin si Amon. "Umalis na tayo sa lugar na ito at magpakalayo-layo."

Natigilan sa pag-iyak ang babae at tiningnan ang nanlulumong mata ng kapisan, pagkatapos ay hinimas ito simula sa noo papunta sa mapulang pisngi hanggang sa mala-rosas na labi. Pinunasan niya ang luha na dumako sa matangos nitong ilong at matagal pang minasdan ang kabuuan ng maamo nitong mukha. "Ikinalulungkot ko subalit hindi maaari."

"B-bakit?"

Muling yumakap ng mahigpit si Aliyah upang ipadama ang labis na pagmamahal sa kapisan. Sa isip niya ay ito na marahil ang huling yakap na mangyayari sa kanilang dalawa. Bumawi naman si Amon sapagkat labis itong nangulila sa bisig ng kasintahan.

"Lumayo na tayo sa lugar na ito upang makapagsimula ng panibagong buhay. Ikaw, ako at ang ating anak," giit ni Amon.

Matapos tumanggal sa pagkakayakap ay ipinakita ni Aliyah ang kaniyang kaliwang kamay na may suot na marangyang singsing. "Sapilitan kaming ikinasal dahil tinakot niya ako na papatayin ang lahat ng mahal ko sa buhay," napaluha na naman siya.

Sa inis ni Amon ay nasuntok niya ang dingding ng kanilang munting tahanan.

"Hindi niya alam ang tungkol sa inyo ni Aliyanah—hindi ko sinabi sapagkat natatakot ako na kapag nalaman niya ay may mangyaring hindi maganda sa inyo."

Walang nagawa ang dalawa kun'di yakapin ang isa't-isa upang kahit papaano ay gumaan ang bigat na nararamdaman.

"Ito na marahil ang huli nating pagkikita. Sa susunod na araw ay ipakikilala na ako sa buong kaharian bilang ika-pitumpu't siyam niyang asawa."

Muling nagtapat ang kanilang mga mukha na puno ng hinagpis.

"Tandaan mo ito, Amon, mahal ko-kailanman ay ikaw lang at ang ating anak ang naririto sa aking puso. Hindi ito magbabago—gagawin ko lang ito upang hindi kayo mapahamak, alam ko ang kaya niyang gawin kaya makinig ka sa akin-umalis na kayo ni Aliyanah sa lugar na ito," halos mautal na ito dulot ng lubhang pagluha. "Patawad, Amon, patawad."

Sa tindi ng galit ay magkakasunod na suntok ang ipina-unday ng lalaki sa dingding habang nakayakap ang isang braso sa kasintahan. Sa paraang iyon, hindi man kasapatan, kahit papaano'y maiibsan ang kirot ng puso sa pag-alis ng kaniyang minamahal.

"Ama, Ina, nag-aaway po ba kayo?" tanong ng batang si Aliyanah na nagising sa ingay na gawa ng mga magulang. Marahan itong lumapit sa dalawa habang kinukusot ang mga mata. "Ina, bakit ngayon ka lang po umuwi?" ang malambing at inosente nitong tinig ang mas lalong nagpadurog sa puso ng magkasintahan.

Niyakap na lang ng mag-asawa ang kanilang anak habang pinagsasaluhan ang pighating inilukob sa kanila ng tadhana.

Isang linggo ang lumipas ay naisapubliko na si Aliyah bilang ika-pitumpu't siyam na asawa ng hari. Nang araw na iyon ay nagdaos ng magarbong kasiyahan sa loob ng palasyo hanggang umabot ng hating gabi.

Nakabalik na ng silid si Aliyah at magpapahinga na sana sa kaniyang higaan ng biglang dumating si Zigfred. Namumula ang mukha nito dahil sa pag-inom ng alak.

Ikinandado ng hari ang pinto ng silid at marahang lumapit sa bagong kasintahan habang paisa-isang tinatanggal ang kasuotan.

Napalunok si Aliyah sa kaba ng makita ang bagong asawa lalo na noong may kunin itong bagay sa isang malaking kahong nakadikit mismo sa unahan ng higaan. Alam na niya kung ano ang mga magaganap. Magsisimula na naman itong lapastanganin siya.

"Ano pa ang hinihintay mo?" nakangisi ito habang ihinahampas sa sahig ang latigong nakuha sa kahon. Sa t'wing maririnig ni Aliyah ang hampas ng latigo ay kinukumutan na siya ng takot. "Hubad!'

Umalis ang reyna sa higaan at mabagal na tinanggal ang tumatakip sa kaniyang katawan. Balot man ng takot ay pinilit niya ang sarili na gawin ang anumang ipag-uutos ng bagong kabiyak.

Tumambad ang makinis niyang balat matapos matanggal ang saplot. Kaya lamang hindi tulad ng dati, ngayon ay naglipana na ang mga pasa sa iba't-ibang parte ng kaniyang katawan.

Masayang pinagmasadan ng hari ng kalaswaan ang hubad na katawan ng kaniyang bagong reyna. Ilang saglit pa ay hinagupit niya ito ng isang palo sa hita.

Napapikit na lang si Aliyah habang nanatiling nakatayo. Nasanay na siya sa ganitong proseso dahil malimit niya itong maranasan. Di naglaon ay sinenyasan siya nitong lumapit na agad niyang sinunod.

Nang magtapat na ang kanilang mga mukha ay hinawakan siya nito sa ulo at pilit na pinaluhod hanggang matapat sa maselang parte ng lalaki.

Napaluha siya ng makitang nakatirik na pagkalalaki ng bagong asawa subalit nang ihampas ng hari ang latigo ay wala ng nagawa ang reyna. Marahan niyang isinubo ang naninigas na ari ni Zigfred. Hindi naman nakuntento ang huli kaya hinawakan nito ang ulo ng babae at saka iniabante ang sarili upang maipasok ng buo ang ari sa bibig ng kapisan.

Nagpumiglas si Aliyah sapagkat nakadama siya ng pagkalunod. Kaya lamang ay ikinatuwa pa iyon ng hari ng kahalayan na hinigpitan ang paghawak sa ulo ng babae upang hindi ito makakawala sa pagkakasubo sa kaniyang ari. Ilang minuto din ang itinagal nila sa ganoong posisyon.

Muli niyang itinayo ang hinihingal na si Aliyah, pinaatras ito ng ilang hakbang saka maka-ilang ulit na hinagupit ng latigo sa iba't-ibang bahagi ng katawan. Huminto lamang si Zigfred ng mapansin na nagsugat na ang iilan sa latay.

Doon ay binitawan niya ang latigo at kumuha ng lubid mula sa malaking kahon. Pagkatapos ay hinatak niya ang babaeng nagutay na ang katawan at napaliguan ng pasa, itinalikod ito saka mahigpit na itinali ang mga kamay sa haligi ng katre. Binusalan rin ang bibig nito upang hindi makagawa ng nakabubulahaw na ingay. Para namang makinang de-susi ang babae na umaayon lang sa kung anong gawin ng may-ari.

Muling kumuha ang hari ng kagamitan sa kahon. Isang tatlong dangkal na pamalo na gawa sa goma ang duluhan. Nang mahawakan na ang nasabing bagay ay iniyuko niya ng bahagya ang babae saka mabilisang ipinasok ang ari sa puwitan nito. Napakislot habang lumuluha si Aliyah sapagkat ito ang unang pagkakataon na ginawa sa kaniya ang ganoong klase ng kalapastanganan.

Nagpatuloy sa pag-indayog si Zigfred habang ipinapalo sa likod ng kasiping ang hawak na kagamitang gawa sa goma. Ang kanina'y mabagal na pagkadyot ay nagsimulang bumilis na parang nakikipagkarerahan sa mga kabayo. Nang malapit na sa sukdulan ay mas lalo pang inigtingan ng hari ang kaniyang ginagawang pagkadyot hanggang sa tuluyang makaraos. Halos maligo siya sa sariling pawis matapos mairaos ang nasa ng makamundong laman.

Saglit lamang na nagpahinga at naulit pa ng maraming beses ang pangbababoy sa kay Aliyah. Nang makadama ng pagod si Zigfred ay agad itong lumundag sa higaan at nahimbing ng tulog habang lantang gulay na iniwan ang hubad na reynang nanatiling may busal ang bibig at nakatali sa haligi ng katre.

Ilang linggo matapos maisapubliko ang pagiging mag-asawa nina haring Zigfred at Aliyah, isang gabi ng makakuha ng pagkakataon ay lihim na tumungo ang reyna kinaroroonan ni Amon, ang lalaking tunay niyang iniirog.

Agad nagyakapan ang tunay na nagmamahalan matapos nilang magkitang muli noong gabing iyon.

"Natutulog na ang ating anak," bungad ni Amon saka mariing hinagkan si Aliyah na gumanti rin ng halik.

Dama sa bawat paglapat ng labi ng bawat isa ang matinding pangungulila. Ninamnam nila ang mga sandaling iyon habang nagpapalitan ng mga laway. Iba talaga ang halik ng taong mahal mo at nagpapasaya sa'yo, hindi ito mahihigitan ng kahit sino.

"Amon, mahal, hindi ko na kaya ito, labis na ang pangungulila ko sa inyo ng ating anak," nangilid ang mga luha sa mata ng reyna.

Hinawakan ni Amon ang katipan sa magkabilang pisngi. "Sumama ka na sa amin, ngayon na ngayon ay aalis tayo sa lugar na ito."

Naluluhang tumango ang babae. Buo na ang loob nito na tumakas. "Sana ay noon ko pa ito ginagawa, dapat ay naglakas-loob na ako upang hindi na umabot pa sa ganito—"

"'Wag mong sisihin ang iyong sarili, mahal ko. Saksi ang langit na kaya mo lamang ginawa ito sapagkat ayaw mo kaming mapahamak."

Sumilay ang ngiti sa labi ni Aliyah. Sa tagal ng panahon ay ngayon na lamang siya muling nakangiti. Dahil doon ay lalong lumitaw ang nakabibighani niyang ganda.

Sa gitna ng malamig at madilim na gabi na sinabayan ng pangilan-ngilang pagpatak ng nyebe ay muling nagtama ang nangungusap nilang mga mata. Tila ba'y nagliwanag ang kapaligiran dahil sa malakas na pwersang dala ng pagmamahalan. Muling napuno ng pag-ibig ang mga nangulila nilang puso dahil sa tagpong iyon. Subalit mabilis kumabig ang tadhana, ang gabing nag-umapaw sa damdamin ay agad ding natapon.

Nagulat si Aliyah ng mula sa mga labi ng kapisan ay marahang tumulo ang dugo. Isang palaso ang tumama sa likod nito dahilan upang mapayakap at mapaluhod ito.

"Amon!" Napaupo silang magkasintahan at mula sa 'di kalayuan ay natanaw ni Aliyah ang mga kalalakihang palapit sa kinaroroonan nila. May tangan itong sulo at mga sandata.

"Akala mo ba'y hindi ko malalaman ang tungkol sa kataksilan mo?" galit na saad ni haring Zigfred habang nakatunghay sa kanila. Pagkadaka ay sumenyas ito sa mga kawal na agad dinakip si Amon.

"Maawa ka! Wala siyang kasalanan! 'Wag mo siyang papatayin!" pagsusumamo ni Aliyah ng makitang binubuhat na ng dalawang kawal si Amon.

Hindi ito pinansin ng hari, sa halip ay bumaling ito kay Amon na kasalukuyan ng nilulupog ng mga kawal. Duguang humandusay sa lupa ang kawawang lalaki sa dami ng tinamong pinsala.

"Tama na! Para mo nang awa!" tanging nasambit ng reyna na hindi ikinatuwa ni haring Zigfred.

Hinugot ng hari ang espada nito at mabilis na lumapit kay Amon na nagpupumilit tumayo kahit hindi maganda ang kalagayan. Lalo iyong ikina-inis ni Zigfred kaya hindi na siya nag-aksaya ng oras, pinugot niya ng ulo nito.

Hindi nakagalaw si Aliyah matapos ang nasaksihan. Natauhan lamang siya nang marinig ang sabay na paglagpak sa lupa ng ulo't katawan ng kasintahan.

"Hindi!" halos madurog ang puso ng babae matapos makita ang natamo ng pinakamamahal niyang lalaki. "Amon, hindi!" Patakbo itong lumapit sa walang buhay na si Amon subalit pinigil siya ng asawang hari. "Napakahayop mo, Zigfred!"

Ngumiti lang ang hari. Pagtapos ay hinatak nito si Aliyah sa ulo at itinapat sa walang buhay na si Amon. "Ganiyan ang mangyayari sa mga taong humahadlang sa akin!" saka nito pinagtutusok ang pugot na ulo habang ngumingisi.

Sa galit ni Aliyah ay kumawala itong pilit sa hari, pagkatapos ay agarang kinuha ang espadang nakasukbit sa tagiliran ng isang kawal na abala sa pag-aayos ng pana na ginamit kanina. Nang makuha ang sandata ay mabilisan niyang inatake si Zigfred at sa gulat ng huli sa mga pangyayari ay bigla nitong naitusok sa puso ni Aliyah ang espadang hawak na tumagos hanggang likuran.

"A-aliyah!" nabitiwan nito ang espada at saka sinalo ang reyna na walang buhay na bumagsak sa kaniyang mga bisig. "Hindi!" laking pagsisisi niya sa nagawa.

Niyakap niya si Aliyah at hinawi ang buhok nito habang iniiyakan at patuloy sa paghingi ng tawad. Sa lahat ng mga babaeng nakadaupang-palad niya ay dito lamang siya nakadama ng kasapatan sa t'wing magsisiping sila. Kaya ganoon na lamang ang pagsisisi ng hari sa nangyari.

"Ama, Ina," nagising sa ingay ang bata at bigla itong humagulhol ng iyak matapos makita na wala ng buhay ang mga magulang.

"Anak po ata nila ang batang 'to." anas ng isang kawal matapos kunin si Aliyanah na hindi tumatahan.

Tumayo ang hari at marahang inilapag sa lupa ang labi ni Aliyah saka tumungo sa batang babaeng umiiyak. "Anong pangalan mo bata?"

"A-aliya-nah," sagot nito sa pagitan ng pag-iyak.

Nilingon ni Zigfred ang mga kawal na kasama at muling nagsalita. "Sunugin ang mga bangkay pati ang kubo nila," saka siya bumaling kay Aliyanah. "Isama ang batang ito sa palasyo—siya ang magiging ikawalumpu kong asawa."