तिच्या विरही डोळ्यात
​रूजले होते असे काही
​भंगलेल्या अधीर स्वप्नांना
​पुरावं लागलं मातीत तिलाही...
​
​अवीट गोड बहाणे तिचे
​विचित्र वादळाची चाहूल
​अचानक धडकले वाटेत
​साऱ्या सुखांना केलं मातीमोल...
​
​शांतता इतकी डोळ्यात
​की पापणीचाही आवाज
​गुदमरले अश्रू डोळ्यात
​वावरतांना ती चढवी खोटा साज...
​
​ओली होते संध्याकाळ
​उदासी ही रंग माळते
​रातीला नीज नाही आता
​रात्र पहाटेला हिरमुसते...
​
​ शोभा मानवटकर....
​