In cavum lignum nomen Lucretiae sculptus est.
Multis fabulis de ea semper narrare potest.
Multis timuerunt, multis perierunt
Et aliqua omnis vulneraverunt.

Regnum Romae sub nominis Lucretiae terminavit.
Super huius miserabilis fabulae omnis clamavit.
Immitiorius Fatum extare non potest.
Ridere ad hanc tragoediam, nefas est.

Corpus eius a Tarquinio movebatur,
Hos motus ea non fruebatur.
Non feci a sua voluntate,
Neque lubenter aut beate.

In atras vestes vestivit Lucretia,
Nunc atrae velut anima sua.
Lacrimabat ad suo patri
Et volabat ad suae matri.

Dum lacrimabat Lucretia dixi: 'Ego finio!'
Qui postquam iuravere non impune Tarquinio
Atque omnino domui regiae fore hoc scelus
Et eum numquam videre poterit caelus,

Pugionem quam sub stola occultabat
Atque extemplo ultimum spiritum efflat
In pectus suum penitus figit
Et sua anima numquam redit.

Videndo sua uxore mortua est,
Collatinus inquietus factus est.
Eam tenebat, eam basiabat,
Vocabat eius nomen et ad eam dicebat.

Complectendo pugionem cruentum,
Iuravit per Martem perfectum:
"Per hanc sanguinem occidentissimum,
Ante iniuriam de filio regis purissimum —

"Iuro, et vos, o Dei, vocatio testare —
Spero sincere possum vocare —
Quod postibi agam Lucium
Superbum Tarquinium,

"Cum sua execrabili uxore
Et suo toto sanguine,
Cum igne gladioque et omnibus
In meam potestatem facultatibus,

"Et ego (aut aliquis) non patiam
Quod hodie regno in Romam!"
Et quasi suae orationis finivit
Sperabat omnis eum audivit.

Haec terribilis scaena Romanos praesentes
Cum tanto horrore et misericordia laesit, omnes
Apud una voce exclamaverunt,
Omnis cogitaverunt et voluerunt:

Quomodo potius mille mortes
In defensionem libertatis, cohortes
Mortui et receptui erant quam
Passi sunt de tyrannis contumeliam.



© shishmish