प्रतिमेला तडा देऊन जातो उनाड वारा
मग जुनाट माळरानावर तडफड होत राहते जीर्ण पाचोळ्याची
आणि मुळावर घाव घातला तरी
वाट पाहत राहतो पुनर्जन्म
त्या तुटलेल्या अवयवात अंकुरित ओलाव्याची
काळाला औषध नसतेच
पाने भराभरा उलटत राहतो तो
बोटे मग उगाच रेंगाळत राहतात
काही पानांमधून डोकावत ओळीवर
आता देत राहणे हाच धर्म उरला आहे
कदाचीत तेवढीच ओळख राहील
हि धडपड म्हणावी की आवड हा ज्या त्या वार्धक्याचा प्रश्न
पण जुनाट वृक्ष देतच राहतो सावली,लाकडं,फांद्या
जीर्ण पाने आडोसा देत राहतात
फळांना ,फुलांना
एका एका ॠतू सरशी साचत राहतात पायथ्याशीच उनाड
वार्‍याची वाट बघत
आणि मुळावर घाव घातला तरी
वाट पाहत राहते वार्धक्य.....
भिंतीवर लटकत राहते प्रतिमा....
आई म्हणुन आपल्या नशिबात आलेल्या देवाची!!


© Bkt...