Sa puso't isip ni Rizal, saloobin kong ilalahad,
Ang kwento ng isang bayani, si Dr. Jose Rizal.
Siya ang dakilang Pilipino, na sa pagsulat ay dalubhasa,
Ngunit sa buhay pag-ibig, may pagkapait na nagtatago.

Sa piling ng kanyang asawa, isang babae na kahanga-hanga,
Naramdaman ni Rizal ang ligayang walang katulad.
Ngunit sa kaluluwa'y may pusong nagdurusa,
Dahil sa kahapon na hindi makalimutan, laging kasama.

Siya'y nagmahal ng iba, minsang may pusong naglalaho,
Ngunit hindi nagtagumpay, sa pag-ibig na kanyang tinao.
Ang kanyang asawa, tapat at mapagmahal,
Ngunit sa puso ni Rizal, may sugat na hindi naghihilom.

Bitter ang kanyang damdamin, sa mga alaalang sumisilip,
Sa mga gabing malalim, kanyang nadarama ang pait ng pagkakamali.
Nais niyang itago ang lungkot na kanyang dinadalita,
Ngunit sa bawat tula't sulat, bumubulwak ang lungkot na yaon.

Sa bawat pagkabigo, lalo pang tumitindi ang kanyang pighati,
Kahit na sa pagsusulat, kanyang nilalabanan ang kalungkutan.
Si Rizal, bayani ng sambayanan, ngunit tao rin na may puso,
Naging bihag ng pag-ibig na hindi kayang kalimutan.

Ngunit sa kabila ng pait at lungkot na kanyang nadarama,
Si Rizal ay patuloy na lumaban at naglingkod sa bayan.
Ang kanyang mga sulat at akda, patuloy na naglalaho,
Nagbibigay ng liwanag at pag-asa, sa mga Pilipinong sumusulong.

Kaya't sa puso't isip natin, tandaan natin ang halaga,
Ng pag-ibig at sakripisyo, na hatid ni Rizal sa ating mga puso.
Huwag nating kalimutan ang kanyang mga aral at pagmamahal,
At sa bawat panahon, isabuhay ang diwa ni Rizal.

Sa tula kong ito, kahit fictional, bigyang-pugay natin si Rizal,
Isang bayaning may puso, na sa atin ay nag-iwan ng alamat.
Ang pait ng pag-ibig, maaaring hindi malimutan,
Ngunit ang kanyang diwa, magsisilbing tanglaw sa ating landas.
© Bittercrazy18