ଝାପ୍ସା ସନ୍ଧ୍ୟା ର
                 ନିଶବ୍ଦ ରାସ୍ତା ରେ
      ଘରକୁ ଲେଉଟୁ ଥିଲି ।।
ଜିବନ ର ପ୍ରତିଟି
              ସଙ୍ଘର୍ଷମୟ ପରିସ୍ଥିତି ରେ
      ସ୍ମିତହାସ୍ୟେ ହସୁଥିଲି ।।
‌ଦ଼ୁ଼ଃଖ ସବୁବେଳେ   
                  ଶିକ୍ଷା ଦେଇ ଯାଏ
         ଶିକ୍ଷିବାକୁ ଚାହୁଁ ଥିଲି ।।
ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ
                  ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ମଧ୍ୟେ
        ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ହସୁଥିଲି ।।
ସୁଖ ଦୁଃଖର ହିସାବ ନ କରି
ଦୁଃଖ କୁ ମୁଁ ଚାହୁଁଥିଲି ।।
                  


© ଶ୍ଵେତା