Πως να ξεχάσω αυτα τα μάτια ;
πράσινα σαν ξόρκια που κουβαλούν μαγεία

Πως να ξεχασω δύο χείλη; που τα φιλια τους έδιναν φωνή στης ψυχής μου την σιωπή .

Και αυτό το άγγιγμα σου που ηρεμουσε τα μεσα μου και σκοτωνε τους δαιμονες μου.

Η τα κοκκινα σου μαλλιά που σαν φωτιές χυνονταν στους ωμους σου. Κοκκινο, το χρωμα του παθους και του αίματος .

Γιατί και οι ψυχές αιμορραγούν οταν ραγιζουν οι καρδιες.

Δε μπορω να ξεχάσω μα ποναω να θυμάμαι. Γιατι να μην υπαρχει τάχα μια μεσαία λύση ανάμεσα στην αγάπη και στο μισος ;