क्षणभंगूर आयुष्यासोबत
​स्वप्नांचेही वाढते वय
​इतके रूतून बसतात अंतरी
​अपूर्णतेची खंत ती बोचरी तुतारी...
​थोडं जरी स्वप्नांनी मला
​घेतलं असतं समजून
​अर्थ त्यांच्या येण्याचा
​मनालाही गेला असता सुखावून...
पण..​स्वप्नं ही ते वेडे
​येता माझ्याजवळ
​ज्या वाटेने आले...पुसूनी
​त्या वाटा गेल्या कोणाजवळ...
​स्वप्नांचाही आता
​मार्ग तो हरवलाये
​मनातून माघारी आता
​ते ही परतत नाहीये
​समोरच ते स्वप्नं मनाच्या.. ​पण...
​ओठंही त्यांचे त्या वेळीच शिवले
​नं बोलता काहीच मन ​त्यास
​कारण देत काही...अनोळखीच झाले...
​बिचारे ओळखीचे
​क्षणात झाले ते परके
​जे होते मनाच्या ओठांवर
​जन्माचे झाले मुके...
​वाटले मनाला बरं झालं
​ते होते मनात बंद
​पडले असते बाहेर कदाचित
​हळवं हृदय ताणून केला असता द्वंद्व...
​आणि स्वप्नं ही ते मनात
​असं हिंदोळे घेत नसतं...
​
​ शोभा मानवटकर...
​
​
​
​
​
​
​
​
© All Rights Reserved