ನೀ ಯಾಕೆ
ಶಿವ ಹೀಗೆ?


ಯಾಕೋ ತವರಿಗೆ ಹೋಗಲು ಮನಸ್ಸು ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ.ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಅಮ್ಮನಿಲ್ಲದ ತವರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುವೆ.ದೇವರಿಲ್ಲದ
ಗುಡಿಯಂತೆ ನನ್ನ ತವರು.ತುಂಬಾ ಅಳಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಅಮ್ಮ ಇರುವಾಗ ತವರಿಗೆ ಹೋಗುವುದೆಂದರೆ
ಎಷ್ಟೊಂದು ಖುಷಿ, ಸಂಭ್ರಮ.. ಇರುತ್ತಿತ್ತು.. ಅದರಲ್ಲೂ ಮಗ
ನೀ ಬರುವೆ ಎಂದು ಅತ್ರಾಸ ಮಾಡಿರುವೆ .ಕೋಡುಬೇಳೆ ಮಾಡಿ ಇಟ್ಟಿರುವೆ ..ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಗೆಲ್ಲ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಂತೆ ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ‌.

ಇತ್ತ ಪತಿದೇವರ ಬಿಟ್ಟು ತವರಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಲ್ಲ ಎಂಬ ನೋವಿದ್ದರೂ ಮನದಲ್ಲಿ ,ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲು ಸೆಳೆದುಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು...ಒಂದೆರಡು ದಿನ ಇದ್ದು ,ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿದ
ತರತರಹದ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನುವುದೇ ಒಂದು ತರಹದ ಖುಷಿ. ಅಮ್ಮನಿಗೂ ಚೂರು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟು ,ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಕೂತು ಎಲೆ ಅಡಿಕೆ ಜಗಿಯುತ್ತಾ ಸುದ್ದಿ ಹೇಳುವ ಸೊಬಗೇ
ಅತ್ಯಾನಂದ...ಕಷ್ಟ, ಸುಖ,ಹಂಚಿ ಆ ಮಮತೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗುವ ಆನಂದ ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲು.

ಅಮ್ಮ ಇದ್ದಾಗ ಪ್ರತೀ ದಿನ ಸಂಜೆ ಪೋನ್ ಮಾಡಿ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ..
ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಯ ಈ ಆನಂದ ನನ್ನ ಬಾಳಲ್ಲಿ.ಅಮ್ಮ ನಮ್ಮನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಸ್ವರ್ಗವಾಸಿಯಾದ ಮೇಲೆ...ಈಗಲೂ ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲದಲ್ಲಿ ಪೋನು ಮಾಡುತ್ತೇನೆ.ಪೋನ್ ರಿಂಗ್ ಆದ ಕೂಡಲೇ ಖುಷಿ ಆಗುತ್ತೆ.ಅಮ್ಮ ಹಲೋ ಅಂತಾಳೆ‌, ಹೇಗಿದೀಯಾ ಮಗಳೇ ಅಂತಾಳೆ ಎಂದು..ಅಮ್ಮನ ಬದಲಿಗೆ ನೀವು ಪೋನ್ ಮಾಡಿದ ಚಂದಾದಾರರು ಅನ್ನುವ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಧ್ವನಿಗೆ ಎಚ್ಚೆತ್ತಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ..ವಾಸ್ತವಕೆ ಮರಳುತ್ತೇನೆ.ದುಃಖದ ಕಟ್ಟೆ ಒಡೆಯುತ್ತೆ...ಎಲ್ಲ ನೆನಪಾಗಿ ಕಣ್ಣ ಹನಿ ಜಾರಿ ಕೆನ್ನೆ ಒದ್ದೆಯಾಯಿತು....ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿದ ಚಟ್ನಿ ಪುಡಿ...ಕನಿಕರದಿಂದ ನನ್ನ ನೋಡಿದಂತಾಯಿತು. ..ನನಗೆ ಚಟ್ನಿ ಪುಡಿಯೆಂದರೆ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿ ಅಂತ ,
ಅಮ್ಮ ಖಾಯಿಲೆ ಬಿದ್ದಾಗಲೂ ಊರಿಗೆ...