ଦେଖେ ମୁଁ କେତେ ସ୍ବପ୍ନ,
କେତେ କଳ୍ପନା କରେ,
ହୁଅନ୍ତି କି ଏକ ପକ୍ଷୀ !
ଉଡନ୍ତି ଏ ସାରା ଆକାଶରେ।
ମୁଁ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହେଁ,
ମୁଁ କିଛି କରିବାକୁ ଚାହେଁ,
ସତରେ....
ଦେଖେ ମୁଁ କେତେ ସ୍ବପ୍ନ
ଥାଇ ଭୁମଣ୍ଡଳରେ !
ସ୍ବପ୍ନ ମୋର ଶାନ୍ତିର ବିଭବ,
ନଥିବ ଯହିଁ ଛଳନାର ଭାବ,
ମିଥ୍ୟା ଯହିଁ ମୁହଁ ପୋତୁଥିବ;
ଜ୍ଞାନାଲୋକ ଝଲସି ଉଠିବ।
କିନ୍ତୁ...ସ୍ବପ୍ନ ମୋର ଭାଙ୍ଗିଯାଏ
କାହିଁ ଅହଂକାରରେ ?
ଗଢିବାକୁ ସରଳ ଜୀବନ,
ମନେ ମୁଁ ଭାବେ ପ୍ରତି କ୍ଷଣ,
କିନ୍ତୁ...ମନ ମୋର ରହିଯାଏ
କାହିଁକି ଯେ ଲୋଭରେ?

ହଁ...ମୁଁ ସ୍ବପ୍ନର ନାୟିକା,
ଯେ ରଚେ କେତେ ସ୍ବପ୍ନ,
ଭରି ରହିଛି ଯହିଁ ଅମୁଲ୍ୟ ରତ୍ନ ।
ମୁଁ ସ୍ବପ୍ନର ସାଗରରେ ଏମିତି ବୁଡିଯାଏ,
ତାହା ଜଳ ପାନ କରି ମେଣ୍ଟେ...