Μακριά σου μπόρεσα να ζήσω
Αλλά αυτό δεν ήταν ζωή
Έζησα έναν εφιάλτη στον οποίο ήξερα ότι τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται ποτέ
Και αν λες οτι δεν νοιάζεσαι τωρα
Θυμήσου τις μέρες εκείνες και τις νύχτες που με κρατούσες και μου υποσχόσουν γυάλινα παλάτια
Διάφανα, ώστε όλοι να βλεπουν την ευτυχία μας και να μας ζηλεύουν
Και να'μαστε τώρα
Σε κοιτώ στα μάτια και δεν βλέπω εσένα, μα έναν ξένο
Πως μπορείς;
Πες μου πως μπορείς να με κοιτάς με αυτά τα μάτια;
Που κάποτε μέσα τους έβλεπα όλο τον θησαυρό του κόσμου
Τώρα το μόνο που εχει μείνει είναι ενας άδειος ωκεανός
Μέσα στον οποίο ψάχνω να κρατηθώ απο κάπου
Αλλα δεν υπάρχει τίποτα
Τίποτα και κανείς
Ούτε εσύ ούτε καν εγώ
Έχω χαθει και εγώ ο ίδιος μεσα στο πέλαγος που παλιότερα ζούσα ευτυχισμένος
Θαλασσοπνιγόμουν και αυτό το είχα ονομάσει ευτυχία...