कोवळ्या सांज सकाळी....
दाटलेले थंडगार वाऱ्याच धुकं...
मला झोपेतून जागवतं...
अनं डोळ्यासमोर दाटते...
कोवळ्या झोपेतील तुझी सुंदरशी कलाकृती..
अनं तुझ्या निखळ.. निरागस..निजलेल्या डोळ्यांत हरवून जातो मी...
तुझी झोपमोड करायच्या हेतूने आलेल्या...
सुर्य किरणांना पडद्याआड करून...
चेहऱ्यावर ठाण मांडून बसलेले त्या बटींना..
अलगद..कानाआड सारून...
चेहऱ्याचा ताबा माझ्या नजरेकडे घेतो...
मऊ...मुलायम गालांची सैर करून...
शेवटी गुलाबी ओठांवर स्थिरावतो...
आजूबाजूचा सारा किलबिलाट.. दुर्लक्षित करून...
तुझ्या श्वासांशी माझ्या श्वासांना जोडतो...
अनं हळूवार तुझ्या माथ्याचं दर्शन माझ्या ओठांना देतो...
तेवढ्यात कुठलातरी कल्लोळ टोचून जागवतो...
अनं मिटून जाते डोळ्यासमोरून तुझ्या सोबतीच पहाटेचे कोवळ स्वप्न..
-अजित पवार (Aj)
© All Rights Reserved