माझं प्रेम...


एकदा करून बघावं अस भासलं,
केलं तेव्हाच अमर होऊन बसणारं होत माझं प्रेम...

सदभावणेच्या जोरावर असलेलं,
भावनांच उगम स्थान असणारं होत माझं प्रेम...

अनुभवलेला सुंदर अनुभव खरंच,
अनंत सुखात ढकलणारं होत माझं प्रेम...

क्षितीजाच्या पल्याड आभाळा एवढी मया तिची,
त्यागत एकमेकांच मन जपणारं होत माझं प्रेम...

शहाळ्यासारख बाहेरून कठीण,
आतुन मऊमल ठरणारं होत माझं प्रेम...

मासे वसे पाण्यात पाखरे वसे घरट्यात,
तसे तिच्या माझ्या हृदयात वसणारं होत माझं प्रेम...

मान सन्मान अब्रु सारं जपत गेलोत नेहमी,
तस एकमेकांच्या अस्मितेत वावरणारं होत माझं प्रेम...

मेघ गरजता पाऊस होताच जेव्हा सुरु,
वसंताच्या चिखलमाऱ्यात मळणारं होत माझं प्रेम...

निजूनही निजत तर कधीच नव्हतं,
निद्रेतही स्वप्नांना घडवणारं होत माझं प्रेम...

आभाळ निळं निसर्ग हिरवा हे मात्र लाल,
लाल गुलाब कळ्यांपरी फुलणारं होत माझं प्रेम...

लोकांसाठी निव्वळ आंधळ हे खर,
आम्हांसाठी अंध मात्र कारण बनणारं होत माझं प्रेम...

समीप असो वा असो मैलो दूर आम्ही,
आपापसात मात्र ऋणानुबंध जुळवणारं होत माझं प्रेम...

कवी होण्यास सहज प्रवृत्त केलं हो,
माझ्या कवितेचा आत्मा होऊन रमणारं होत माझं प्रेम...

चंद्र ज्याचा सदा साक्षीदार राहील,
शुक्र ताऱ्यागत लकलकणारं होत माझं प्रेम...

करुणा दयेचा समुद्रच म्हणा,
लाडाने किनाऱ्यांस भिजवणारं होत माझं प्रेम...

वाहत्या नदीचा...