परोपकार हा स्थायीभाव असल्याने अडलेल्या नडलेल्या गोरगरिबांना मी मदत करीत असतो. त्यामुळेच माझ्याभोवती नेहमीच गोरगरीब गरजुंची गर्दी असते. माझ्या सडेतोड आणि निर्भीड बातम्यामुळे एक पत्रकार म्हणून माझा आदरयुक्त दबदबा निर्माण झाला होता. त्यातच आमच्या शैक्षणिक संस्थेच्या माध्यमातून जेष्ठ बंधूनी उभे केलेले सेवाभावी काम पाहण्यासाठी मी पोलीस आणि महसूल विभागातील अतिवरीष्ठ अधिकाऱ्यांना आवर्जून निमंत्रित करीत असे.  त्यामुळे सारेच राजकारणी आणि प्रशासन मला दबकून असायचे. माझ्या एका फोनची दखल घेऊन कोणाला वेळेत रेशनिंग, कोणाला एसटीच अर्ध तिकीट मिळून जायचे. त्यांच्या चेहऱ्यावर उमटणारे हसू मला आत्मिक समाधान देउन जात असे.

     सन २००५ ची ही घटना आहे. अशीच एक महीला तिच्या सोळा वर्षांच्या मुलीसह माझ्या ऑफिसमध्ये आली होती. बोला मावशी काय काम आहे, मी विचारणा केली.  त्या म्हणाल्या, तुमच्या एकट्याबरोबर बोलायचे आहे. त्यामुळे दोघी मायलेकीला घेउन मी माझ्या  ॲंटीचेंबरला गेलो. आम्हाला कुणाचाच आधार नाय ..कोणीच आमची दखल घेइना.. पोलीस म्हणत्यात इकडे फिरकायचे नाय... तर ते दोन गुंड म्हणत्यात, कुठ तक्रार केली तर जीवंत ठेवणार नाय.. जगण मुस्कील झालय.. आम्ही काय करायचं? असं म्हणत त्या मावशी ढसढसा रडायलाच लागल्या.. अजिबात घाबरु नका मी आहे.. असा धीर देत मी त्यांना शांत केले. त्या मायलेकीच्या मनात माझ्या बद्दल एक आश्वासक भाव निर्माण झाला असावा. त्यामुळेच आईच्या सांगण्यावरुन सोळा वर्षाच्या लेकीने कसलाही संकोच न बाळगता  ब्लाउज काढून मला छाती दाखविली.  तीच्या दोन्ही छातीचे दाताने लचके तोडलेले होते. ते पाहून मला प्रचंड चीड निर्माण झाली. ही माझीच मुलगी आहे असे समजून प्रकरण धसास लावायचेच असा मी निर्धार केला.    

      माउलेकीकडून घडलेली सारी हकीकत जाणून घेतल्यानंतर माझा संताप अनावरण झाला होता. पवारांच्या बारामतीत हे अस कस घडतेय? याची एक बातमी केली असती तर मोठा गदारोळ माजला असता. बातमीमुळे माझ नावही झाले असत. परंतु बातमीने मायलेकीच्या पदरी...