" Hello "
" Hi"
" जेवण झालं?"
" हं "
" काय करतेयसं ?"
" काम आहे रे थोडं...नंतर बोलूया..."
" हो! तसही आता तुला माझी अडचणचं होते ना!" तीचं वाक्य पुर्णही न होऊ देता तो तीकडून हसत हसत म्हणाला.
" अं..नाही असं काहीचं नाही "ती जराशी गडबडतचं!
" हो ना !एवढी का गोंधळतेस! " तो अजूनही हसऱ्या टोनमध्येचं तीच्याशी बोलत होता.
पण त्याचं ते हसून बोलणं किती वेदनादायी आहे हे ती उमजून गेली.
" नाही गोंधळले "
" हं...एवढं काय काम असतं गं आजकालं? म्हणजे सारखं काम काम करत असतेस म्हणून विचारतोय "
" अं...ते नेहमीचचं! आॅफीस घरकाम वगैरे! " ती वरवरचं बोलत होती.
" हं चांगल आहे.चोवीस तास आॅन ड्युटी! " त्याचा तोचं पुन्हा हसरा आवाज!
" नाही म्हणजे ते.."तिचं काहितरी समजवून सांगण्याचा प्रयत्न.
" अगं हो! मला माहितं आहे तूला खूप काम असतं.आता मी ही बिझी झालोयचं की."
" हं "ती फक्त हुंकारली.
" पहीले रिकामटेकडा होतो तेव्हा बसायचो तुझ्याशी तासंतासं गप्पा मारत! तु ही खूप बडबडायचीस.आता नोकरीला लागलो, सतत कामाच्या गराड्यात असतो पण तरिही तुझा एक तास नेहमीसारखाचं राखीव ठेवलायं! पण तुझ्यावर मात्र कामाचा लोड भलताचं वाढलेला दिसतोय! " शेवटचं वाक्य बोलून तो मोठ मोठ्याने हसू लागला,अगदी डोळ्यांतून पाणी येईपर्यंत!
" असं का रे श्री! " तीचं मन हळहळलं.तीचं मन स्वःतापेक्षा त्याला जास्त ओळखायचं!
" अगं खरचं! किती काम काम करत असतेस.साधं एक मिनीट बोलायला ही वेळ नाही भेटत तुला हल्ली! " तो डोळ्यात साचलेल्या पाण्यासोबत हसतचं होता.
" श्री रडतोयसं? " तीने हळवं होतं विचारलं.
" नाही गं मी तर चांगला हसतोय की. रडेन कशाला? "
त्याचं हसणं काही आज थांबत नव्हतं.
"खोटं बोलू नकोस श्री...रडतोयसं तू! "ती
" हे कळतं मगं जे समजायला हवं ते नाही का गं कळतं "त्याचा आवाज क्षणात बदलला. अचानक हळवा झाला तो.
" श्री ऽऽऽ " तीच्या डोळ्यातही पाणी साचलं!
" बोल ना! नाही समजतं का तूला?का अशी वागतेस.दूर दूर राहतेस.सतत कामात असल्याचे ,बिझी असल्याचे...