#ಆಪ್ತತೆ



ಎಷ್ಟೊಂದು ಬದಲಾವಣೆ ,ತಾಂತ್ರಿಕತೆಯಿಂದ. ಕೂತಲ್ಲೇ ಇಡೀ 
ಜಗತ್ತನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುವ ಸೌಭಾಗ್ಯ. ಎಲ್ಲವೂ ನಿಜ.ಆದರೆ ನಾವೆಲ್ಲ 
ನಮ್ಮ ಮುಗ್ಧತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ.ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಆಪ್ತತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ.ನಿಜಾರೀ..ಅಂದು ಪೋನ್ ಇರಲಿಲ್ಲ... ಟಿವಿ ತುಂಬಾ ಅಪರೂಪ... ಅಂಚೆಕಛೇರಿಯದೇ 
ದರ್ಬಾರು...ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅಕ್ಷರ ಮುಖೇನ ಭಟ್ಟಿ ಇಳಿಸಿ,ತುಂಬಾ ದೂರದಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೂ ಅತೀ ಹತ್ತಿರವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾ ಇದ್ವಿ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ..
ನಾನಾಗ ಐದನೇ ಕ್ಲಾಸು...ನನ್ನ ದೊಡ್ಡಮ್ಮನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದೆ.ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ಬಿಟ್ಟಿರುವುದು ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ನಾನೊಬ್ಬಳೇ ಅಳುತ್ತಾ ಕೂತು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ..ಅಂತ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಅಂಚೆಕಛೇರಿ ತುಂಬಾ ಆಪ್ತ ಎನಿಸಿತು..ಅಪ್ಪ ಬರೆದ ಪತ್ರ ಓದುತ್ತಾ ಸಮಾಧಾನ ಪಟ್ಟು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ...
ಆಗೆಲ್ಲ ಭಿಕ್ಷುಕರು ತುಂಬಾ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು.ಅಂತವರಲ್ಲಿ ತಾಯಿ,ಮಗಳಿಬ್ಬರು ಪರಿಚಯ ಆಗಿದ್ದು.ಮಗಳು ಬಾಣಂತಿ,ಅಮ್ಮ ..ಹಸಿ ಬಾಣಂತಿ ಮಗಳು.ಚೂರು ಬೆಲ್ಲ, ಕೊಬ್ಬರಿ ಕೊಡು ತಾಯಿ ಅಂದಾಗ ಆ ಅರಿಯದ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ನನಗೆ ಅಚ್ಚರಿ. ಬಾಣಂತಿ ಅಂದರೆ ಬಾಣಂತಿ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಇಡಬೇಕು.ನೀ ಯಾಕೆ ಇವಳನ್ನು ಇಂತ ಬಿಸಿಲಿಗೆ 
ಕರ್ಕೊಂಡು ಬರ್ತೀಯಾ ಅನ್ನುವ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಆ ತಾಯಿ ,ಅಮ್ಮ ನಾವು ಏನೂ ಇಲ್ಲದವರು,ಬೇಡಿದರೆ ಮಾತ್ರ ನಮಗೆ ಒಂದು ಹೊತ್ತು ಊಟ ಅಂದಾಗ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಮನಸ್ಸಿಗೆ...