हळद आणि हडळ - ११





अमृताने तिच्या हातातील मानपानाचे कपडे त्या हातांमध्ये सुपूर्द केले. ती आतील कुणाशी संवाद साधू लागली. आई, बाबा, आजी आणि अवंती ओरडून तिला मागे फिरण्यासाठी विनवत होते. सावलीने अमृतावर, तिच्या शरीरावर आणि बुद्धीवर पूर्ण ताबा मिळवला होता.

ती आठवू लागली. त्या बंगल्यातील इतर काळोख्या सावलीसदृश आकृतींशी संवाद साधु लागली.

"बाबा, पालखीवरून राजकारणं झालं. आपल्या सर्वांना अपमानित केलं गेलं. आपला सामाजिक बहिष्कार केला गेला. तरीही तुम्ही एकटे लढले. आम्ही तुमच्या पाठीशी होतोच. तुम्ही पोलिसांत गेले, कोर्टात गेले, मंत्रालयात गेले. शेवटी सत्याची बाजू जिंकली. पण तरीही, आपला विजय काही काळापुरताच राहिला. मला माहित आहे, अजूनही त्या घटना आठवतात, माझ्या लग्नाची तयारी चालू असतानाच त्या समाजकंटकांनी आपल्या घरावर धावा बोलला. बाबा, तुमचं स्वप्न होत लग्न धामधुमीत पार पाडायचं. तुम्ही त्यांना विनवणी केली. त्यांच्या पाया पडलात. पणं त्या समाजकंटकांनी काही ऐकलं नाही. रात्रीच्या सामसुमीचा फायदा घेत घराबाहेर मांडवाला आग लावल्यानंतर, आपल्याला याच बंगल्यात कोंडवले गेले. पेट्रोल ओतून आपल्याला जिवंत पेटवून दिले. माझ्या मनात अजूनही तो राग आहे. त्या समाजकंटकांचा बदला घेतला असला तरीही तो आनंद, ती ईच्छा अजूनही अपुरीच होती. आज ती पूर्ण करण्याची वेळ आली आहे."

सावली जोरजोरात हसू लागली.

अमृताच्या हाताला धरून कोणीतरी बंगल्यातून अमृताला आत...