9 views
कोमल.... ( एक अबोल व्यथा )
कोमल.... ( एक अबोल व्यथा )
कोमलने नुकताच विज्ञान शाखेत शेवटच्या वर्षाला ऍडमिशन घेतलं होतं. इतर मुलीप्रमाणेच तिचीही काही खास स्वप्ने होती.उच्च शिक्षण घेऊन स्वतःच्या पायावर उभं रहायचं आणि एक सुस्वभावी जोडीदार निवडायचा...जो आयुष्यभर छान सोबत देईल असा....
आज कॉलेज सुटल्यानंतर तीला मावशीच्या घरी जायचं होतं. मावशीच्या घरी तिला साडेनऊ वाजत आलेले... तिला तिथून निघता निघता खूप उशीर झाला होता. मावशीने आज इथेच थांब उद्या जा...असं सांगूनही ती काही न ऐकता घरी येत होती. रात्र हळूहळू वाढत होती. आपल्या गावच्या बसस्थानकावर उतरून पाहते तर एकही रिक्षा नव्हती तिथे....आता अर्ध्या तासाचा तो रस्ता पायी चालण्यावाचून तिच्याकडे पर्याय नव्हता. ती झपाझप पावले टाकत घर जवळ करत होती. रस्त्यावर भयाण शांतता...एखादं-दुसरं कोणी दिसलं तरी ते असं बघायचं की मुलगी पहिल्यांदाच बघितली. मध्येच एखादी गाडी तिच्याजवळून भरधाव वेगाने निघून जात होती. नाक्यावरील टपोरी पोरांची ती वखवखलेली नजर हा तिचा नित्याचाच भाग झाला होता. आजही ते दोघे-तिघे नाक्यावर टंगळ-मंगळ करत बसले होते. ती तशीच त्यांची नजर चुकवत घराचा रस्ता धरते. पण मध्येच ते टपोरी पोरं आडवी येतात. ते पूर्णपणे झिंगलेले. कोमलच्या काळजाचा ठोका चुकतो. आता काय करावे तिला काही सुचेना. त्यांची मजल आज वाढली होती. एकाने तर तिचा हात पकडला आणि नको तसले इशारे देऊ लागला....ते बघून तिच्या काळजात धस्स झालं. रस्त्यावर चिटपाखरूही नव्हतं. अशा भयाण परिस्थितीत ती त्या लांडग्यांच्या जाळ्यात अडकली होती. तिला घाबरलेले पाहून त्यांना अधिकच जोर चढतो. ते तिघेही तिच्याशी जवळीक साधण्याचा प्रयत्न करत होते... कोमलचं पुरतं अवसान गळून गेलेलं.पण अचानक पोलिसांच्या गाडीचा सायरन ऐकू येतो....हळूहळू तो आवाज मोठा होत होता...बहुधा रात्रीची गस्त घालण्यासाठी पोलीस निघाले असावेत. तो सायरन ऐकून तिघे घाबरून पळून गेले. तसा कोमलने सुटकेचा निःश्वास सोडला...ती मनोमनी पोलिसांचे आभार मानू लागली...आणि आपल्या वाटेला लागली.
घरी येऊन ती तशीच बसून होती. आज तिला जेवणाचीही इच्छा नव्हती. प्रसंगच बाका उलटला होता तिच्यावर...ती नशिबाने त्यातून सही सलामत सुटली...नाहीतर काही क्षणात होत्याचं नव्हतं झालं असतं...त्या टपोरी पोराचे हात पकडणे तिला रुचले नव्हते.ती तशीच...
कोमलने नुकताच विज्ञान शाखेत शेवटच्या वर्षाला ऍडमिशन घेतलं होतं. इतर मुलीप्रमाणेच तिचीही काही खास स्वप्ने होती.उच्च शिक्षण घेऊन स्वतःच्या पायावर उभं रहायचं आणि एक सुस्वभावी जोडीदार निवडायचा...जो आयुष्यभर छान सोबत देईल असा....
आज कॉलेज सुटल्यानंतर तीला मावशीच्या घरी जायचं होतं. मावशीच्या घरी तिला साडेनऊ वाजत आलेले... तिला तिथून निघता निघता खूप उशीर झाला होता. मावशीने आज इथेच थांब उद्या जा...असं सांगूनही ती काही न ऐकता घरी येत होती. रात्र हळूहळू वाढत होती. आपल्या गावच्या बसस्थानकावर उतरून पाहते तर एकही रिक्षा नव्हती तिथे....आता अर्ध्या तासाचा तो रस्ता पायी चालण्यावाचून तिच्याकडे पर्याय नव्हता. ती झपाझप पावले टाकत घर जवळ करत होती. रस्त्यावर भयाण शांतता...एखादं-दुसरं कोणी दिसलं तरी ते असं बघायचं की मुलगी पहिल्यांदाच बघितली. मध्येच एखादी गाडी तिच्याजवळून भरधाव वेगाने निघून जात होती. नाक्यावरील टपोरी पोरांची ती वखवखलेली नजर हा तिचा नित्याचाच भाग झाला होता. आजही ते दोघे-तिघे नाक्यावर टंगळ-मंगळ करत बसले होते. ती तशीच त्यांची नजर चुकवत घराचा रस्ता धरते. पण मध्येच ते टपोरी पोरं आडवी येतात. ते पूर्णपणे झिंगलेले. कोमलच्या काळजाचा ठोका चुकतो. आता काय करावे तिला काही सुचेना. त्यांची मजल आज वाढली होती. एकाने तर तिचा हात पकडला आणि नको तसले इशारे देऊ लागला....ते बघून तिच्या काळजात धस्स झालं. रस्त्यावर चिटपाखरूही नव्हतं. अशा भयाण परिस्थितीत ती त्या लांडग्यांच्या जाळ्यात अडकली होती. तिला घाबरलेले पाहून त्यांना अधिकच जोर चढतो. ते तिघेही तिच्याशी जवळीक साधण्याचा प्रयत्न करत होते... कोमलचं पुरतं अवसान गळून गेलेलं.पण अचानक पोलिसांच्या गाडीचा सायरन ऐकू येतो....हळूहळू तो आवाज मोठा होत होता...बहुधा रात्रीची गस्त घालण्यासाठी पोलीस निघाले असावेत. तो सायरन ऐकून तिघे घाबरून पळून गेले. तसा कोमलने सुटकेचा निःश्वास सोडला...ती मनोमनी पोलिसांचे आभार मानू लागली...आणि आपल्या वाटेला लागली.
घरी येऊन ती तशीच बसून होती. आज तिला जेवणाचीही इच्छा नव्हती. प्रसंगच बाका उलटला होता तिच्यावर...ती नशिबाने त्यातून सही सलामत सुटली...नाहीतर काही क्षणात होत्याचं नव्हतं झालं असतं...त्या टपोरी पोराचे हात पकडणे तिला रुचले नव्हते.ती तशीच...
