વાસવ આજે સવારથી જ ગમગીન હતો...
નિરાશ વદને ખુરશીમાં બેઠો હતો.
ખુરશીમાં બેસીને રીનાની ધૂંધળી તસ્વીર પોતાના મનોજગતમાં જોઈ રહ્યો હતો. ત્યાં જ રીનાની ધૂંધળી તસ્વીર ને હડસેલી એક બીજી યુવતીની તસ્વીર એના મનોજગતમાં ઉપસ્થિત થઇ...
' નિશા... '
' કમ્બખ્ત નિશા '
નિશાના નામ સ્મરણ માત્રથી વાસવ ને ગુસ્સો આવ્યો. એણે ગુસ્સાના આવેશમાં હાથમાં રહેલ કાચનો ગ્લાસ નીચે પછાડ્યો. તે એ જ નિશા હતી જેને કારણે વાસવને, નોકરીમાંથી કાઢી મુકવામાં આવ્યો હતો. એ એજ નિશા હતી જેના કારણે એ મરવા નીકળ્યો હતો. એ એજ નિશા હતી જેને કારણે એના પોતાના એનાથી દૂર થયાં.
નહીં યાદ કરવા જેવી એ કડવા ઝેર સમી ઘટના વાસવ ની આંખ સામે ઘૂમરાવા લાગી.
નિશા... એક મોટા ઘરની એક ની એક દીકરી. ચબરાક... નટખટ... પોતાની ઓફિસ ની પાસે જ એનું ઘર. એની તોફાની આંખો હંમેશા વાસવ પર મંડાયેલ રહેતી. નજીક આવવાના ઇસારા કરતી રહેતી... ને એ હંમેશા એણે અવગણતો... ગુસ્સે થતો... ક્યારેક તો ઓફિસેય આવી જતી. એ કોઈ ને કોઈ બહાના બનાવી એને ત્યાંથી ભગાવતો...
પણ એક દિવસ એ ઓફિસ માં બેસી કામ કરી રહ્યો હતો ને એ અચાનક આવી... આવતાની સાથે તરેહ તરેહ ની વાતો કરવા લાગી... અજીબ હરકતો કરવા લાગી. ભગાવવા છતાં પણ ન ભાગી. એની એકદમ નજીક આવી આંખોમાં તાકી ને એને પૂછ્યું.. ' વાસવ એઈ વાસુ... મને તારી આંખો ખૂબ ગમે છે... ! તને મારી આંખો ગમે છે ?? હેં બોલ ? બોલ ને.... અચ્છા એક વાત કહે તને મારી આંખો વધુ ગમે કે મારા હોઠ... ? ચાલ ચાલ જલ્દી જવાબ આપ...
એણે કડક અવાજે જવાબ આપ્યો...' નિશા તું આ શું બોલી રહી છે તેનું તને ભાન છે ? તું જા અહીંથી...ઘરે જા તારે.
પણ નિશા...
નફફટ નિશા...
ત્યાંથી ખસતી સુધ્ધા નહીં. એને હેરાન કરી...