5 views
अर्धजळीत चिता
अर्धजळीत चिता
विपुल पहिल्यांदाच लांब पल्ल्याची ड्रायव्हिन्ग करणार होता. मुंबई-कोल्हापूर रस्ता तसा नेहमीच गजबजलेला. विपुलला ट्रॅफिक ची तशी काही भीती नव्हती. दुपारी जेवण आटोपून विपुलने टायरची हवा, इंजिन ऑइल, ब्रेक ऑइल. कूलण्ट वॉटर सर्व काही व्यवस्थित तपासले. कपड्यांची बॅग, पाणी आणि खाण्यासाठी सटर फटर बरोबर घेतलं. बाजूच्या सीटवर बॅग ठेवत आई-बाबांना त्याने एक हात खिडकीतून बाहेर काढत, हॉर्न वाजवून "बाय-बाय" केलं.
आई-बाबा दोघेही गेटजवळ येऊन त्याला हात दाखवत होते. मनात चिंता होतीच. "सांभाळून जा रे... गाडी हळू चालवं.... घाई करू नको.... मध्येच थांबून काही खाऊन घे..." अश्या एक ना अनेक सूचना रात्रीपासूनच वारंवार देत होते. आत्ताही हात दाखवत तेच पुन्हा पुन्हा... शेवटी आई बाबांची काळजीच ती. विपुलला मात्र असं सारखं सारखं सांगणं म्हणजे एकदमच इर्रिटेटिंग वाटायचं. "हो...हो..., नका काळजी करू, मी जाईन बरोबर, पोहोचल्यावर फोन करतो" असं सांगून विपुलने गाडीची काच वर चढवली. गाडी चालू करून हळूहळू रोडला लागला. गाडी दिसेनाशी होईतोवर आईबाबा तिथेच थांबलेले.
सीटबेल्ट लावलेलाच होता. सदाबहार गाण्यांचा आस्वाद घेत, मध्यम गतीने तो राष्ट्रीय महामार्गाला लागला. तास दीड-तासाचे अंतर कापल्यावर विपुलने गाडी रोडच्या बाजूला लावली. गाडीतून उतरून पाय थोडे मोकळे केले. धूसर, लाली पसरलेला आकाश आणि अस्ताला जाणारा सूर्य पाहून एक selfie घेतली. पुन्हा गाडीत जाऊन बसला. सीटबेल्ट लावला आणि गाण्यांमध्ये बेधुंद होऊन गाडी चालवू लागला. एव्हाना लोणावळा घाट पार केला होता.
आणखी बराच अंतर पार केल्यावर पुण्यामध्ये cng गॅस भरून, चहासाठी थोडं थांबणं झालं. आठ वाजत आले होते. कुठेतरी चांगल्या धाब्यावर थांबून जेवण करावे असा बेत आखून विपुल ने कात्रज घाट पार केला. पुढे जाऊन काही अंतरावर एका धाब्यावर जेवण आटोपले. जेवण यायला आणि जेवायला बराच उशीर झाला होता. साडे नऊ वाजून गेले होते....
विपुल पहिल्यांदाच लांब पल्ल्याची ड्रायव्हिन्ग करणार होता. मुंबई-कोल्हापूर रस्ता तसा नेहमीच गजबजलेला. विपुलला ट्रॅफिक ची तशी काही भीती नव्हती. दुपारी जेवण आटोपून विपुलने टायरची हवा, इंजिन ऑइल, ब्रेक ऑइल. कूलण्ट वॉटर सर्व काही व्यवस्थित तपासले. कपड्यांची बॅग, पाणी आणि खाण्यासाठी सटर फटर बरोबर घेतलं. बाजूच्या सीटवर बॅग ठेवत आई-बाबांना त्याने एक हात खिडकीतून बाहेर काढत, हॉर्न वाजवून "बाय-बाय" केलं.
आई-बाबा दोघेही गेटजवळ येऊन त्याला हात दाखवत होते. मनात चिंता होतीच. "सांभाळून जा रे... गाडी हळू चालवं.... घाई करू नको.... मध्येच थांबून काही खाऊन घे..." अश्या एक ना अनेक सूचना रात्रीपासूनच वारंवार देत होते. आत्ताही हात दाखवत तेच पुन्हा पुन्हा... शेवटी आई बाबांची काळजीच ती. विपुलला मात्र असं सारखं सारखं सांगणं म्हणजे एकदमच इर्रिटेटिंग वाटायचं. "हो...हो..., नका काळजी करू, मी जाईन बरोबर, पोहोचल्यावर फोन करतो" असं सांगून विपुलने गाडीची काच वर चढवली. गाडी चालू करून हळूहळू रोडला लागला. गाडी दिसेनाशी होईतोवर आईबाबा तिथेच थांबलेले.
सीटबेल्ट लावलेलाच होता. सदाबहार गाण्यांचा आस्वाद घेत, मध्यम गतीने तो राष्ट्रीय महामार्गाला लागला. तास दीड-तासाचे अंतर कापल्यावर विपुलने गाडी रोडच्या बाजूला लावली. गाडीतून उतरून पाय थोडे मोकळे केले. धूसर, लाली पसरलेला आकाश आणि अस्ताला जाणारा सूर्य पाहून एक selfie घेतली. पुन्हा गाडीत जाऊन बसला. सीटबेल्ट लावला आणि गाण्यांमध्ये बेधुंद होऊन गाडी चालवू लागला. एव्हाना लोणावळा घाट पार केला होता.
आणखी बराच अंतर पार केल्यावर पुण्यामध्ये cng गॅस भरून, चहासाठी थोडं थांबणं झालं. आठ वाजत आले होते. कुठेतरी चांगल्या धाब्यावर थांबून जेवण करावे असा बेत आखून विपुल ने कात्रज घाट पार केला. पुढे जाऊन काही अंतरावर एका धाब्यावर जेवण आटोपले. जेवण यायला आणि जेवायला बराच उशीर झाला होता. साडे नऊ वाजून गेले होते....
