लगेच विराज बोलतो. "हे बघा तुम्हाला राग येणार नसेल तर एक सजेस्ट करू का?"
सगळे एकदम हसु लागतात. विराज त्यांच्याकडे बघतच राहतो. मग हळुच कौस्तुभ म्हणतो. "काय मित्रा? तुला कधी पासुन आमची परवानगी लागु लागली..बोल..बोल" विराज हसत बोलतो. "अरे... तस नाही. काय आहे, ते आता बाहेर सगळं बघितलं न. म्हणल आपण काहीतरी चांगलं सांगायला जाणार आणि परत तेच सगळं होणार त्यापेक्षा आपण आधीच विचारलेलं बर. असो तर प्रोग्रॅम असा आहे की, आता सगळेजण बाहेर जातील मस्त थंडगार वारा सुटला आहे. तेव्हा अंगणात शेकोटी समोर खुर्च्या मांडुन बसुत पण आज नुसतं बसायचं नाहीये तर प्रत्येकांनी एकमेकांबद्दल एक चांगली आणि एक वाईट गोष्ट सांगायची आहे आणि त्यांना अस का वाटत हेही सांगायचं आहे. त्यानंतर मुलं व्हर्सेस मुली अशी अंताक्षरी होईल मग एक ब्रेक असेल त्यामध्ये पावभाजीवर ताव मारायचा आणि नंतर पाच वर्षांपासुनच्या राहून गेलेल्या गप्पांमध्ये पुर्ण रात्र घालवायची आहे. कसा वाटला प्लॅन?"
सगळे एकमेकांकडे हसुन बघतात आणि एकसुरात बोलतात. "चला, म्हणजे आमचा पोपट बोलायला लागला तर." विराज जरा लाजतो. आणि सगळे खाली उतरतात. रेवती आणि सौरभ मात्र मागे मागे आपल्या विचारात चालत असतात. तेवढ्यात सौरभ बोलायला सुरुवात करतो. "सॉरी(मान खाली घालुन)." रेवती आपल्याच विचारात असते. ती लगेच भानावर येत विचारते. "अं... तु काही बोललास का?" सौरभ माफी मागत बोलतो. "हं, म्हणल आय एम सॉरी. मघाशी मी...