எதிர்வீட்டில் முதல் மாடியின் கடைசி கதவு திறந்திருந்தது. நீண்ட நாட்களாக சாத்தியிருந்த கதவை திறந்து இருப்பது கொஞ்சம் ஆச்சரியம் தந்தது. யார் வந்திருப்பார். அவன் மனதில் இருந்த கேள்விக்கு விடை கிடைக்க அவன் இரண்டு மூன்று நாட்கள் காத்திருக்க வேண்டி இருந்தது.
ஒரு மாலை நேரத்தில் கையில் பையுடன் வெளியே வந்தாள் அந்தப் பெண்.
கழுத்தில் மெல்லிய சங்கிலி. சின்ன தோடு பழைய சுடிதார் துடைத்து வைத்த முகம் எந்த உணர்வையும் காட்டாமல் விரைந்து சென்று கொண்டிருந்தாள். ஒரு அரை மணி கழித்து மீண்டும் வந்த வழியே உள்ளே சென்று கதவை தாழிட்டுக் கொண்டாள் அதன் பிறகு அவன் எவ்வளவோ முயன்றும் அந்த பெண்ணை மீண்டும் பார்க்க ஒரு வார காலம் ஆனது.

மீண்டும் அதே போல மாலை பொழுது கையில் பை, பொருட்கள் வாங்கிக் கொண்டு உள்ளே சென்றாள். இதுவே தொடர்கதையாக.

அந்த பெண் மீது பரிதாபம் ஏற்பட்டது. ஏதாவது செய்து அவளை சிரிக்க வைத்து பார்க்க வேண்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டான். அவன் அமர்ந்த ஜன்னலோரத்தில் வண்ண வண்ண ரோஜா செடிகள்.

அவனுக்கு ஒரு சிந்தனை தோன்றியது. அடுத்த நாள் காலை அந்த பெண்ணின் வீட்டு வாசலில் ஒரு ரோஜா செடி இருந்தது. அன்று மாலை அவள் கதவை திறக்க வாசலில் இருந்த பூந்தொட்டி அவளுக்கு ஆச்சரியத்தை அதிர்ச்சியை தந்தது. அதை தாண்டி செல்ல முடிவெடுத்து கடந்தவளின் துப்பட்டாவை பிடித்து இழுத்தது...