ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਅਨਪੜੵ ਸੀ, ਗੁਰਮੁੱਖੀ ਪੜੵ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਸੁਣ ਸੁਣ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀਆ ਕੁਝ ਸਤਰਾ ਯਾਦ ਸਨ। ਉਹ ਜਪੁਜੀ ਸਾਹਿਬ ਪੜਦੀ ਪੜਦੀ, ਜਾਪੁ ਸਾਹਿਬ ਸੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਜਾਪੁ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਹਨੂੰਮਾਨ ਚਲੀਸਾ ਤੇ ਹਨੂੰਮਾਨ ਚਲੀਸਾ ਤੋਂ ਤਾਤੀ ਬਾ ਨਾ ਲਗਈ ਕਹਿੰਦੀ ਰਾਮ ਰਾਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ।

ਕੀ ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ ਬਾਣੀ ਨਾ ਪੜਣ ਦੀ ਸਜਾ ਮਿਲਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ?
ਕਿਉਕੀ ਸ਼ੁੱਧ ਬਾਣੀ ਪੜਨਾ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਹੈ, ਬਿੰਦੀ ਜਾ ਵਿਸ਼ਰਾਮ ਨਾਲ ਹੀ ਅਰਥ ਬਦਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ,ਭਾਵ ਬਦਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।

ਮੈਂਨੂੰ ਹਲੇ ਵੀ ਯਾਦ ਹੈ ਜਦੋ ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਬੋਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਉਹ ਪਾਪਾ ਨਹੀਂ ਕਾਪਾ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ...
ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋ ਕਾਪਾ ਸੁਨਣਾ ਹੀ ਬੜਾ ਅਚਰਜ਼ ਲੱਗਦਾ ਸੀ... ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਉਸ ਦੀ ਵਿਕਸਤ ਹੁੰਦੀ ਗਈ... ਉਹ ਪਾਪਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਮਮ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ... ਫੂ ਫਾਏ ਤੋ ਫਵਾਰੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ।

ਅੱਜ ਸਾਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਕੀ ਹੈ,ਅਸੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਕਹੋ ਤੇ ਸਹੀ, ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਪਾਠ ਕਰੋ ਤੇ ਸਹੀ... ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਭਾਵਨਾ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਦਾ ਹੈ... ਪਰ ਅਸੀ ਵਿਆਕਰਣ ੳ ਉਲਝੇ ਡਾਂਟ ਡਾਂਟ ਕੇ ਉਸਦੇ ਤੁਰਣ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਰ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ... ਸਮਝਦਾਰੋ ਨੰਨੇ ਨੰਨੇ ਕਦਮਾ ਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦੇ ਕੇ ਭੱਜਣ ਦੇ ਯੋਗ ਬਨਾਉ। ਸਾਬਾਸ਼ੀ ਦੇ ਕੇ, ਨਾਲ ਨਾਲ ਗੱਲਤੀ ਦੱਸ ਕੇ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉ... ਕਿਤੇ ਇਹ ਨਾ ਹੋਵੇ ਵਿਆਕਰਣ ਦੇ ਸਖਤ ਨੇਮ ਉਸਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦੇ ਖੰਭ ਨਾ ਕੱਟ ਦੇਵੇ।