आजचा दिवस माझ्यासाठी खूप खास आणि महत्वाचा असा दिवस आहे.आज मी पीएच.डी(विद्यावाचस्पती)ही मानाची पदवी मिळविली.जे माझ्या बाबांनी पाहिलेलं स्वप्न होतं आणि भूतकाळातील काही आठवणीचे तुकडे माझ्या ओंजळीत जमा झाले.माझे वडील विदर्भातील एका छोट्याश्या खेड्यातील एक पिडीत शेतकरी,ते तेव्हाचे पहिले गावातील ग्रॅज्युएट.जीवनावर प्रचंड श्रध्दा असणारी एक सामान्य व्यक्ती पण पुढील लाॅच्या शिक्षणासाठी ते डाॅ.बाबासाहेब आंबेडकर विद्यापीठमध्ये दाखल झाले.काळ असेल १९७२ -१९७५ चा. येथूनच बाबांच पूर्ण बदलले.आपणही माणूस आहोत आणि आपणही समाजाचं काही देणं लागतो म्हणून बाबा शिक्षण मध्यावर थांबवून गावाकडे परतले ते एक नवीन विचार घेऊन.येथेच आमच्या आयुष्याचे रस्ते ठरवले गेले.त्यावेळी आमचा जन्मही झाला नव्हता.काही चांगल करायचं असेल तर आपण राजकारणात उतरलं पाहिजे असं बाबांना वाटलं आणि ते तसं घडतही होतं.बदलाची मशाल घेऊन बाबा झुगारुन काम करायला लागले.त्यांच्या आयुष्यात माझी आई आली आणि तिनेही त्यांच्या या वेडाला दुजोरा दिला.ही दोघं सतत काही तरी चांगलं करत राहायची असं मला पुढे आमच्या गावातील काही चांगल्या माणसांकडून कळले.नंतर भाऊ आणि मी त्यांच्या आयुष्यात आलो. आम्ही दोघं मोठी होतं होतो.घरात माणसांचा प्रचंड राबता असायचं.कधी नाटकाची तयारी करणारे नाटक मंडळी तर कधी रात्र रात्रभर कविताच्या मैफिली,नाटकातील संवाद,गाणी गाणारी बाबाची मित्रमंडळी.रात्रीच्या रात्री शब्दांनी बहरुन जायच्या.कसे कुणास ठाऊक पण हे सारे...