"உணவே மருந்து" இந்த வார்த்தையை அறியாமல் எவரும் தமிழ் கற்றிருக்க இயலாது. வெறும் வார்த்தையாகவே இது போய் விடக்கூடாது என்பதற்காக அந்த வார்த்தைக்கு உயிரூட்டப்பட்ட கதை இது.

நோய்வராயான்பட்டி...இந்த ஊருக்கு இந்த பெயர் வரக் காரணம் கற்பூரவள்ளி உணவகம் தான். அந்த உணவகத்தை நடத்தி வருபவள் கற்பூரவள்ளி. திருநங்கைகாலும் சாதிக்க முடியும் என்பதற்கு எடுத்துக்காட்டாய் அவள் இந்த உணவகத்தை நடத்தி வருகிறாள்.

சந்தர்ப்ப சூழ்நிலை.... அந்த ஊர் அரசு உயர்நிலைப்பள்ளி காலியிட ஆசிரியர் பணிக்காக என்னை நியமனம் செய்தனர். ஆசிரியர் பணி என்றாலே மனஅழுத்தம், டென்ஷன் ஏற்படுவது எல்லாம் சகஜமே. அதனாலோ இல்லை இயற்கை மாற்றாத்தாலோ தெரியவில்லை, எனக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் போயிற்று.

மருத்துவரிடம் செல்ல முடிவு செய்தேன். க்ளினிக்கை நோக்கி நான் மட்டும் செல்வதை ஊர்மக்கள் வியப்பாக பார்த்தனர். க்ளினிக் முன் விளையாடிக் கொண்டிருந்த சிறுவர்கள் கேளிக்கை சிரிப்புடன்..... இங்கே பார்ரா! வாத்தி கம்மிங்😎

உள்ளே சென்று பார்த்தேன். நோயாளிகள் ஓய்வு எடுப்பதற்கு தானே மருத்துவமனை. ஆனால் இங்கு அதற்கு மாறாக மேஜை மேல் டேபிள் ஃபேன் போட்டு உறங்கி கொண்டிருந்தார் டாக்டர். கொட்டாவி விட்டப்படி எழுந்து என்ன வேண்டும் என்று கேட்டார். இதுவரை நான் சந்தித்த டாக்டர்கள் எல்லோரும் 'என்ன செய்கிறது?' என்று தானே கேட்டிருக்கின்றனர். இவர் மட்டும் ஏன் இப்பிடி கேட்கிறார்?🤔

இரண்டு நிமிடம் என்னை உற்று நோக்கிவிட்டு, மேஜையின் இடது பக்கத்தில் இரண்டாவது...