மொம்மலாட்ட மனிதர்கள்
‌நிலா பிரகாஷ்

பேருந்து நிறுத்தத்தில் அமர்ந்துக் கொண்டு கடந்து போகும் மனிதர்களை வாசித்துக் கொண்டு இருந்தேன். இன்று கதையை எழுதி முடித்தே ஆக வேண்டும்..!! கதையின் தலைப்பை மட்டும் எழுதி வைத்துக் கொண்டு இன்று ஒரு நாளில் எழுதி முடித்து விட வேண்டும் என்ற எனது எண்ணம் எனக்கே சிரிப்பை வரவழைத்திருக்கக் கூடும். அருகில் இருந்த மனிதர் தனது தொள தொள சட்டையை உதறி விட்டு என் அருகில் இருந்து எழுந்து ஓரத்தில் போய் நின்றார்.

‘ஒரு வேளை பைத்தியக்காரன் என்று எண்ணியிருப்பாரோ?!!’

என் மனம் யோசித்தது இன்னும் இதழ்களை விரிய வைக்க இருவரது சந்தேகத்திற்கும் முற்றுப்புள்ளியாக புகையை படர விட்டு வந்தது அந்த மாநகர பேருந்து.

நான் பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்து, காத்திருந்த அந்த மனிதரை மீண்டும் பார்க்க அவர் தன் கையில் இருந்த கைக்கடிகாரத்தை வேகமாக நோக்கி விட்டு வெடுக்கென தலையை திருப்பிக் கொண்டார்.

‘வேடிக்கை மனிதர்கள்..இவர்களால் மட்டும் எப்படி ஒரு பொழுதில் ஒருவனை பைத்தியமாகவோ பரமாத்மாவாகவோ தீர்ப்பிட முடிகிறது'

என் சிந்தனையை கலைக்க அருகே வந்து நின்றார் நடத்துநர்.

“எங்க போறீங்க?”

“இந்த பேருந்து கடைசியா எங்க போகும்?”

“காயிலான் கடைக்கு”

நடத்துநர் நக்கல் பேசினாலும் நகைச்சுவை காட்சிக்கு வசனம் ஆயிற்று என்று எண்ணும் மனது எல்லாம் எழுத்தாளனாக இருப்பவன் மட்டுமே அறிவது.

“போற இடம் சொல்லுய்யா….கலெக்சன் ஆகல னு நானே காண்டுல இருக்கேன்”

இதற்கு மேல் மரியாதை தேயும் முன் கடைசி பேருந்து நிறுத்தத்தை சொல்லி டிக்கெட் வாங்கி அமர்ந்தேன். கதை எழுதுவது வேறு ஒரு உலகில் இறைவனாக பரிணமிப்பது .. எனக்கு எப்போதும் அந்த அவதாரம் எடுப்பதற்கு சில கணங்கள் கடவுள் படைத்த உலகத்தை பார்வையாளனாக கண்டு ரசிப்பது தேவைப்படும். அன்றும் அப்படித்தான் .

பேருந்தில் அதிகம் கூட்டம் இல்லை. லேசான மழைத் தூறல் சாளரத்தின் வழி முகத்தில் விழ வெளி உலகை கவனிக்கத் தொடங்கினேன். என்னோடு மரங்களும் மேகங்களும் நடந்து வந்துக் கொண்டு இருந்தது. பார்வைக்கு மனிதர்கள் எவரும் இல்லை.

அடுத்த பேருந்து நிறுத்தத்தில் ஏறிய உருவத்தைக் கண்டதும் என் விழிகள் வேறு எங்கும் தங்காது அதன் முகத்திலேயே தேங்கி நின்றது. நடத்துநர் அந்த உருவத்தை வாடிக்கையான பயணி போல் எதுவும் கேளாமலே பயணச்சீட்டைக் கொடுத்து விட்டு நகர்ந்தார். அந்த உருவம் கூத்து கட்டுவதற்கு செல்ல அரிதாரம் அலங்காரம் பூசி வந்தது போலும். அது வர வர இருபுறமும் அதன் பொம்மை கைகள் உடை உரச பேருந்தில் இருந்த ஒரு சிலரும் அதன் அலங்காரத்தில் முகம் சுளித்தனர். அந்த உருவம் அவர்களைக் கடந்து என் அருகில் இருந்த மூன்று இருக்கையில் ஒரு ஆளாக அமர அதன் ஆடை அணிகலன்களும் அரிதாரமும் அவர்களை பயப்படுத்தியிருக்க வேண்டும் இல்லை முன் எச்சரிக்கையாகவே அந்த உருவத்தைத் அவர்கள் தவிர்த்து இருக்க வேண்டும்.

என்னுள் இருக்கும் எழுதுகோல் எழுதும் மையினை தேடச் சொல்ல...