അദ്ധ്യായം – 1

I
മനോഹരമായ ഒരു റെസ്റ്റോറന്റിന്റെ പുറത്തെ ദൃശ്യം. റെസ്റ്റോറന്റിന്റെ അകത്ത് വെച്ചിരുന്ന ഒരു ടേബിളിൽ ഇരിക്കുകയായിരിരുന്നു കാർത്തിക്കും അവന്റെ സുഹൃത്തായ ഗൗതമും.
ഗൗതം: “ഞാൻ കുറെ പ്രാവിശ്യം നിന്നെ ഫോണിൽ വിളിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ, നീ ഫോൺ എടുത്തില്ല. ബെസ്റ് ഫ്രിണ്ടായി പോയില്ലേ. അതുകൊണ്ടാണ് നേരിട്ട് നിന്റെ വീട്ടിൽ വന്ന് കണ്ടത്.
കാർത്തിക് ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
ഗൗതം: എന്താ നീ ഫോൺ എടുകത്തിരുന്നത്. നീ എഴുത്തിലായിരുന്നോ ?
കാർത്തിക്: ഗൗതം, അത്..
ഗൗതം: ഇന്ന് രാവിലെ കൂടി പബ്ലിഷർ എന്നെ വിളിച്ചിരുന്നു. അയാൾക്ക് ആകാംഷയുണ്ട്. അല്ല, അയാളെ കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ലല്ലോ. മാസങ്ങളായില്ലേ. എന്തായി നിന്റെ പുതിയ നോവൽ ? എത്ര ചാപ്റ്റർസ് ആയി ? അവസാനിക്കാറായോ ?
കാർത്തിക്: ഗൗതം, അത്.. നോവൽ..
ഗൗതം: പറ കാർത്തിക്. എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ ?
കാർത്തിക്: അത് പിന്നെ കാർത്തിക് ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട്.
ഗൗതം: എന്ത് പ്രശ്നം ?
കാർത്തിക്: ഗൗതം, അത് എങ്ങനെയാണ് നിന്നോട് പറയേണ്ടതെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ല.
ഗൗതം: എന്തായാലും നീ പറഞ്ഞോ. എന്താടാ, എൻഡിങ് ഇതുവരെ കിട്ടിയില്ലേ ? അതൊരു പ്രശ്നമല്ല എന്ന് പബ്ലിഷർ എന്നോട് പറഞ്ഞു. എൻഡിങ് അവസാനനിമിഷം കിട്ടിയാലും മതി. പക്ഷേ എഴുതി പൂർത്തിയാക്കിയ ചാപ്റ്റർസ് അയാൾക്ക് വായിച്ചുനോക്കണം. അത് മാത്രമേയുള്ളൂ അയാളുടെ കണ്ടീഷൻ.
കാർത്തിക്: ഗൗതം, പ്രശ്നം അതല്ല.
ഗൗതം: അതല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ എന്താ നിന്റെ പ്രശ്നം ?
കാർത്തിക്: ഗൗതം, നോവൽ.. നോവൽ ഇതുവരെ തുടങ്ങിയിട്ടില്ല.
ഗൗതം: ( കസേരയിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് ) What.
ഗൗതം കസേരയിൽ തിരികെ ഇരിക്കുന്നു.
ഗൗതം: എന്താ, എന്താ നീ ഇപ്പൊ പറഞ്ഞത് ? നോവൽ ഇതുവരെയായിട്ടും തുടങ്ങിയിട്ടില്ല എന്നോ ?
കാർത്തിക് ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
ഗൗതം: നീ എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാത്തത് ?
കാർത്തിക്: ഗൗതം എനിക്ക് കുറച്ചുകൂടി സമയം വേണം.
ഗൗതം: ഇനിയും കുറച്ചുകൂടി സമയമോ ?
കാർത്തിക്: ഗൗതം, എനിക്ക് ഇതുവരെയായിട്ടും ഒരു നല്ല സബ്ജക്ട് കിട്ടിയിട്ടില്ല.
ഗൗതം: ഇത് ഞാൻ എങ്ങനെ ആ പബ്ലിഷറോട് പറയും. അയാളാണെങ്കിൽ നീ നോവൽ കംപ്ലീറ്റ് ചെയ്യാറായി എന്ന് വിചാരിച്ച് ഇരിക്കുകയാണ്....