5 views
ઝાંપો ઉદાસ છે... (પ્રકરણ -9)
આજે વર્ષો વીત્યા... વાસવનો કોઈ પત્ર નહીં... વાસવની કોઈ ખબર નહીં...
ને છતાં પણ રીનાના વાસવ પ્રત્યેના પ્રેમમાં કોઈ ઓટ આવી નહીં. એના દિલનો દરિયો વાસવ પ્રત્યેના પ્રેમથી હજીયે છલોછલ ભર્યો હતો. એના હૃદયમાં માત્ર વાસવ માટે જ પ્રેમ છલકાતો હતો. એ વાસવની યાદને, વાસવની સાથે વિતાવેલી પળોને વાગોળતી રહી...
છેલ્લા વર્ષોમાં વાસવ પર એણે કેટલાયે પત્રો લખ્યા હતા. પણ વાસવ સુધી પહોંચાડવા એની પાસે વાસવનું સરનામુયે ક્યાં હતું. ને સરનામાં વગર મુંબઈ માં પત્ર મોકલવો ક્યાં ? વાસવે લખેલા પત્રોમાં તો સરનામાં નો ક્યાંયે ઉલ્લેખ નહોતો... તેથી બધા લખેલા પત્રો એણે પેટીમાંજ સાચવી રાખ્યા હતાં.
એ ઘરમાં ગઈ. જુના લાકડાના કબાટ ઉપરથી પેટી ઉતારી. ને એક પછી એક બધા પત્રો જોવા લાગી. એક એક પત્ર જોતાં અનેકાનેક પ્રસંગો યાદ બનીને એને સતાવવા લાગ્યાં. દર્દ આપવા લાગ્યાં. પ્રસંગો, યાદો, શબ્દો બધું જ ચુભવા લાગ્યું. એણે દર્દ થી આંખો બંધ કરી દીધી. ને આંખો બંધ થતાની સાથે જ થોડાક આંસુ ટપકી ગયા. ને એના ગાલોને ભીંજવવા લાગ્યાં. ઘરની ખુલ્લી બારીમાંથી આવતો પવનના કારણે એના વિખરાયેલા વાળ મોં પર આવી ગયા. ગાલ પર આવેલી વાળની લટોમાં પણ અસ્રુનો અભિષેક થઇ ગયો. સહસા એની નજરઝાંપા તરફ ગઈ. એને લાગ્યું એની સાથે સાથે ઝાંપો પણ આંસુ સારી રહ્યો છે... એને ઝાંપો ઉદાસ લાગ્યો. એના આંસુ વધ્યા. હવે એ આંસુ પત્રોને ને ભીંજવી રહ્યા હતાં. એક પત્ર હાથમાં લઇ વાંચવાનું શરુ કર્યું.
પ્યારા વાસવ...
વાસવ... સવારનો તડકો ઠંડીના દોરમાં પરોવાયને બેઠો હતો...સામે તારા પેલા પ્યારા વૃક્ષો, પંખીઓ બધા તને સતત યાદ કરે છે. તારી યાદે ઝૂરે છે... ને રાતે તારી યાદે આ ઝાંપો પણ ઉદાસ થઈને બહુ રોઈ છે... એને નીરખતાં નીરખતાં હું યે સાવ ઉદાસ થઇ તારી રાહ જોયા કરું...
ને છતાં પણ રીનાના વાસવ પ્રત્યેના પ્રેમમાં કોઈ ઓટ આવી નહીં. એના દિલનો દરિયો વાસવ પ્રત્યેના પ્રેમથી હજીયે છલોછલ ભર્યો હતો. એના હૃદયમાં માત્ર વાસવ માટે જ પ્રેમ છલકાતો હતો. એ વાસવની યાદને, વાસવની સાથે વિતાવેલી પળોને વાગોળતી રહી...
છેલ્લા વર્ષોમાં વાસવ પર એણે કેટલાયે પત્રો લખ્યા હતા. પણ વાસવ સુધી પહોંચાડવા એની પાસે વાસવનું સરનામુયે ક્યાં હતું. ને સરનામાં વગર મુંબઈ માં પત્ર મોકલવો ક્યાં ? વાસવે લખેલા પત્રોમાં તો સરનામાં નો ક્યાંયે ઉલ્લેખ નહોતો... તેથી બધા લખેલા પત્રો એણે પેટીમાંજ સાચવી રાખ્યા હતાં.
એ ઘરમાં ગઈ. જુના લાકડાના કબાટ ઉપરથી પેટી ઉતારી. ને એક પછી એક બધા પત્રો જોવા લાગી. એક એક પત્ર જોતાં અનેકાનેક પ્રસંગો યાદ બનીને એને સતાવવા લાગ્યાં. દર્દ આપવા લાગ્યાં. પ્રસંગો, યાદો, શબ્દો બધું જ ચુભવા લાગ્યું. એણે દર્દ થી આંખો બંધ કરી દીધી. ને આંખો બંધ થતાની સાથે જ થોડાક આંસુ ટપકી ગયા. ને એના ગાલોને ભીંજવવા લાગ્યાં. ઘરની ખુલ્લી બારીમાંથી આવતો પવનના કારણે એના વિખરાયેલા વાળ મોં પર આવી ગયા. ગાલ પર આવેલી વાળની લટોમાં પણ અસ્રુનો અભિષેક થઇ ગયો. સહસા એની નજરઝાંપા તરફ ગઈ. એને લાગ્યું એની સાથે સાથે ઝાંપો પણ આંસુ સારી રહ્યો છે... એને ઝાંપો ઉદાસ લાગ્યો. એના આંસુ વધ્યા. હવે એ આંસુ પત્રોને ને ભીંજવી રહ્યા હતાં. એક પત્ર હાથમાં લઇ વાંચવાનું શરુ કર્યું.
પ્યારા વાસવ...
વાસવ... સવારનો તડકો ઠંડીના દોરમાં પરોવાયને બેઠો હતો...સામે તારા પેલા પ્યારા વૃક્ષો, પંખીઓ બધા તને સતત યાદ કરે છે. તારી યાદે ઝૂરે છે... ને રાતે તારી યાદે આ ઝાંપો પણ ઉદાસ થઈને બહુ રોઈ છે... એને નીરખતાં નીરખતાં હું યે સાવ ઉદાસ થઇ તારી રાહ જોયા કરું...
