© Copyright by Sheila Mae Balatucan

"Naniniwala ba kayo sa mga pamahiin? Mga pamahiin ng mga matatanda na naging parte ka rin ng buhay natin mula sa ating pagkabata hanggang sa ating pagtanda?". Tanong ng aming guro sa Araling Panlipunan na si Ms. Aubrey.

Hindi ko alam kung bakit niya iyan naitanong, eh samantalang hindi naman sakop ng kanyang subject ang kanyang tinatanong.

Inilibot niya ang kanyang tingin sa aming lahat na kanyang estudyante, nang makita niya sigurong walang nakakuha ng atensyon niya ay bumuntong hininga ito.

Magsasalita na sana ito ng biglang tumunog ang bell, ibig sabihin ay uwian na.

"Okay! Good bye class, see you tomorrow" Ani niya at nagpatiunang lumabas.

Pagkarating ko ng bahay ay naabutan ko sina Lola at mama na nagkukwentuhan. Napaikot naman ang mata ko ng maisip na ang pinagkukwentuhan nila ay tungkol na naman sa mga pamahiin na iyan. Tsk.

Dumiretso ako ng lakad at balak na lampasan sila ng tawagin ako ng Lola ko na ikinatigil ko.

"Bakit ho, la? "

"Halika dito, makisali ka sa aming Kwentuhan." Aya ni Lola.

Kahit na nag-aalinlangan ay lumapit pa rin ako sa Kanila. Tumabi ako Kay mama at saka ko lang napansin na nandirito rin ang aking mga pinsan at kapatid. Binalewala ko na lamang ito at sinimulan ng makinig.

"Ang ikukwento ko sa inyo ngayon ang tungkol sa isang aswang na nagbabalat-kayo at nanggagaya ng itsura ng mga tao para mambiktima." Pagsisimula ni Lola.

Aswang na nagbabalat-kayo at nanggagaya na itsura para makapag-biktima? Hmm. Napataas ang kilay ko doon, nangangahulugan lang na gusto ko ang ikinukwento ni Lola ngayon.

"Ano po bang tawag doon Lola? Nakakatakot naman niyan!" Tanong ni Ashley, pinsan ko.

"Séléngâwên ang tawag sa uri ng aswang na nabanggit ko apo. Kalimitang ang mga ganyang aswang ay nakikita sa mga bukid. Ngunit may mga iilan ding nasa siyudad piniling mambiktima." Sabi naman ni Lola.

Hindi ako nagbalak na magtanong pa dahil mas gusto ko ang makinig kesa sa magtanong.

"Paano mo naman iyan nalaman Lola?" Tanong ng kapatid kong si Jeff.

Oo nga. Paano ba nalaman ni Lola ang mga ganyang aswang aswang na iyan eh hindi naman iyan tagabukid at wala namang lahing aswang iyan jusko.

Tinitigan ko si Lola at may napansin akong parang kalmot na halong kagat sa leeg niya dahil nagkapasa ito. Napaisip ako, huwag mong sabihin Lola na naging biktima ka na rin ng sinasabi mo?

"Dahil naging biktima na rin ako nito apo. Noong buntis ako sa nanay niyo. Nag-iisa ako noon sa bahay namin ng Lolo ninyo,hinihintay ko noon ang lolo ninyo ng may lumapit sa akin na kamukha ng lolo niyo. Noong una, akala ko siya na nga ang lolo ninyo, ngunit ng natanong ko ito kung bakit ngayon lang siya nakarating eh kasalungat naman ng tanong ko ang kanyang isinagot.

Hanggang sa nagulat ako ng bigla nito akong kinalmot sa leeg at pinagkakagat. Lumaban ako at kinuha ang Kutsilyong nasa tabi ko lamang at sinaksak ito. Nagulat ako ng maging itim na baboy ramo ito at biglang nawala."

Dahil sa Kwento ni Lola ay bigla ako nakaramdam ng takot sa aking sarili.

"Paano naman po nalalaman kung aswang na Séléngâwên na po ba yung tao?". This time, nagtanong na ako.

"Madali lang naman apo. Kapag tinanong mo ito ay Kabaliktaran ang kanyang isasagot, hindi ito nakatapak sa lupa ang kanyang talampakan at ang kanyang kamay ay nakasira. Dahil matutulis ang mga daliri nito at maiitim. Nakasuot din ito itim na cloak."

Tumango naman ako Kay Lola. Akala ko tapos na siyang magpaliwanag ngunit hindi pa pala.

"Siya nga pala mga apo. Kung nag-iisa kayo at may hinihintay, wag na wag niyong sasabihin na may may hinihintay nga kayo kahit pa may magtanong sa inyo. Dahil iyon ang magiging hudyat para sa Séléngâwên na biktimahin ka."
Ani ni Lola.

---

Lumipas ang isang taon at graduate na ako ng high school. Nandito ako ngayon sa city park at hinihintay ang boyfriend ko na dumating. Napagkasunduan kasi namin na dito ang meeting place namin kaya nagtataka ako dahil mag aalas dose na ng tanghali ngunit wala pa rin siya hanggang ngayon.

"Oh Anna... Bakit ka nag-iisa dito? Sinong hinihintay mo? Kumain kana ba?"

Nabigla ako sa nagtanong dahil una sa lahat, hindi ko ito kilala at higit sa lahat bakit niya alam ang pangalan ko?

"Ah eh... Paano niyo ho nalaman ang pangalan ko?" Tanong ko dito pero nginitian lang ako nito at hinawakan ako sa braso sabay sabing.

"Mag-iingat ka ineng. Paparating na siya. Heto, kunin mo itong Kutsilyong ito at isaksak sa Kanya Kapag dumating na siya.".
Sabi nito at iniabot nga sakin ang Kutsilyong sinasabi nito at tinitigan.

Ibabalik ko sana ito sa Kanya ngunit nawala na ito ng parang bula.

Mula sa malayo ay nakita ko si Ronald, ang aking boyfriend na papalapit dito sa pwesto ko ngunit di naman ito gumagalaw sa pwesto nito. Kumunot ang noo ko, kasabay nito ang pagtambol ng dibdib ko,kinakabahan ako. Pero bakit?

Hindi ko namalayang nasa tabi ko na pala si Ronald at umupo dito sa isa sa mga bench na katabi ko.

Biglang sumagi sa isip ko yung sinabi ng ale Kanina at ng Kwento ni Lola noong nakaraang taon.

Napatitig ako sa aking boyfriend, o siya nga ba ito, dahil ang laki ng pinagkaiba nila kahit na magkamukhang kamukha sila.

Napadako ang tingin ko sa kanyang suot hanggang sa kanyang talampakan at mga kamay. Katulad nga ito sa ikinwento ni Lola sa amin tungkol sa Séléngâwên. Jusko lord. Nasa tabi ko na ang sinasabi sakin ni Lola.

Dahil sa takot ko ay hindi ko na inabalang tanungin siya ng kung anu-ano dahil agad ko itong sinaksak sa likod, sa leeg at sa kanyang dibdib. Nagtagumpay naman ako dahil di na ito gumagalaw at bigla na lamang naging itim na baboy ramo at naging abo.

Mindali kong umalis at umuwi ng bahay at ikunuwento ito Kay mama sa naging karanasan ko. Mabuti na lamang ay nakinig ako Kay Lola nung nabubuhay pa siya at sa aleng nagbigay sakin ng punyal dahil hindi ako naging pagkain nung Séléngâwên na sinasabi nila.

Alas Kwarto ng hapon ng matanggap ko ang text message ng nanay ni Ronald at sinasabing patay na umano ang aking nobyo Kaninang alas onse ng umaga kaya hindi umano ito nakasipot sa aming tagpuan.

Labis akong nalulungkot dahil nabiktima ang aking kasintahan ng Séléngâwên. Kung sana'y nakinig siya sa akin nung mga panahong ikinuwento ko sa Kanya ang tungkol dito ay malamang buhay pa sana ito ngayon.