1 views
ekla chalo re
*एकला चलो रे ऽऽऽऽ ... एकला चलो...*
समाजामध्ये हल्ली एक बदल अगदी बटबटीतपणे आढळून येतो. तो म्हणजे लोकांचा एकमेकांशी नैसर्गिक संवाद जवळजवळ बंद झाला आहे. घरांमध्ये होणारे छोटे समारंभ, जसे की वाढदिवस, विवाह किंवा अन्य सण, आता हॉलमध्ये साजरे होतात. तिथे इतकी माणसं असतात की यजमानाची तुमच्यावर एक नजर पडली तरी तेच खूप झालं!
जमलेली माणसं आपापल्या गटात बसून, स्क्रीनच्या मागे लपून राहतात. समारंभ कसला आहे, कोणकोण आलाय, काय चाललंय यांच्याशी कसलाही संबंध नसल्यासारखी वागतात. काही औपचारिक संवाद होतात - “अरे, आहेस कुठे?” “हल्ली काय नवीन आहे?” “परदेशात गेला होतास ना?” “तुझी मुलगी काय क्यूट दिसते!” पण हे संवाद किती तुटक आणि उथळ आहेत!
तितक्यात कुणाच्या मोबाईलचा रिंगटोन्स वाजतो आणि हा संवादही थांबतो. प्रत्येकाला दुसऱ्याबद्दल असे वाटते की, तो स्वतःला खूप शहाणा समजतो. जर एखादा व्यक्ती सर्वांकडे जाऊन बोलायला लागला तर इतरांना वाटतं, "हा हल्ली ज्याच्या त्याच्या गळ्यात का पडतो कुणास ठाऊक."
हे सर्व अनुभवताना असे वाटते की काय झालय आपल्याला? आपण इतके तुसडे का वागतो? या प्रश्नांच्या मागे काही कारणे असू शकतात. माणसांचे एकमेकांवरील अवलंबित्व संपत चालले आहे.
सक्तीची एकत्रित कुटुंब पद्धती, पैशांचे पाठबळ, रात्री अपरात्री लागू शकणारी मदत – हे सारे धंदेवाईक असले तरी मानवी संबंधांचा अभाव निर्माण करत आहेत. आता माणसं एकत्र येण्याऐवजी आपल्या ध्यासात हरवून जात आहेत.
आता चित्र बदलण्यासाठी काहीतरी करणे आवश्यक आहे. संवादाचे धागे पुन्हा जोडण्याची गरज आहे. एका छोट्या समारंभात, एक व्यक्ती उभी राहते आणि म्हणते, "अरे! आपण इथे आहोत ना? चला तर मग थोडं गप्पा मारूया!"
हे ऐकून काही लोक आश्चर्यचकित होतात, पण हळूहळू त्यांच्यातील भिंती कमी होऊ लागतात. हसणे-खेळणे सुरू होते आणि त्या क्षणी त्या कार्यक्रमाचे स्वरूपच बदलते. ती व्यक्ती पुन्हा विचारते, "आपण एकमेकांना किती चांगल्या प्रकारे ओळखतो?"
त्यामुळे अनेक गोष्टी उघडकीस येतात; जुन्या आठवणींचा पाढा लागतो आणि नवीन विचारांची देवाणघेवाण होते. हे संवाद साधताना लोकांना त्यांच्या मनाचा आवाज ऐकता येतो.
समारंभ संपल्यावर प्रत्येकाला वाटते की आजचा दिवस खरंच खास होता; कारण त्यांनी त्यांच्या मनातील विचार शेअर केले होते. त्यांनी पुन्हा एकदा एकमेकांशी जुळले होते.
आता त्या व्यक्तीने दाखवलेल्या मार्गाने इतरही पुढे आले आणि समाजात नैसर्गिक संवाद साधण्याची चळवळ सुरू झाली - *एकला चलो रे!*
© etechnocrats
समाजामध्ये हल्ली एक बदल अगदी बटबटीतपणे आढळून येतो. तो म्हणजे लोकांचा एकमेकांशी नैसर्गिक संवाद जवळजवळ बंद झाला आहे. घरांमध्ये होणारे छोटे समारंभ, जसे की वाढदिवस, विवाह किंवा अन्य सण, आता हॉलमध्ये साजरे होतात. तिथे इतकी माणसं असतात की यजमानाची तुमच्यावर एक नजर पडली तरी तेच खूप झालं!
जमलेली माणसं आपापल्या गटात बसून, स्क्रीनच्या मागे लपून राहतात. समारंभ कसला आहे, कोणकोण आलाय, काय चाललंय यांच्याशी कसलाही संबंध नसल्यासारखी वागतात. काही औपचारिक संवाद होतात - “अरे, आहेस कुठे?” “हल्ली काय नवीन आहे?” “परदेशात गेला होतास ना?” “तुझी मुलगी काय क्यूट दिसते!” पण हे संवाद किती तुटक आणि उथळ आहेत!
तितक्यात कुणाच्या मोबाईलचा रिंगटोन्स वाजतो आणि हा संवादही थांबतो. प्रत्येकाला दुसऱ्याबद्दल असे वाटते की, तो स्वतःला खूप शहाणा समजतो. जर एखादा व्यक्ती सर्वांकडे जाऊन बोलायला लागला तर इतरांना वाटतं, "हा हल्ली ज्याच्या त्याच्या गळ्यात का पडतो कुणास ठाऊक."
हे सर्व अनुभवताना असे वाटते की काय झालय आपल्याला? आपण इतके तुसडे का वागतो? या प्रश्नांच्या मागे काही कारणे असू शकतात. माणसांचे एकमेकांवरील अवलंबित्व संपत चालले आहे.
सक्तीची एकत्रित कुटुंब पद्धती, पैशांचे पाठबळ, रात्री अपरात्री लागू शकणारी मदत – हे सारे धंदेवाईक असले तरी मानवी संबंधांचा अभाव निर्माण करत आहेत. आता माणसं एकत्र येण्याऐवजी आपल्या ध्यासात हरवून जात आहेत.
आता चित्र बदलण्यासाठी काहीतरी करणे आवश्यक आहे. संवादाचे धागे पुन्हा जोडण्याची गरज आहे. एका छोट्या समारंभात, एक व्यक्ती उभी राहते आणि म्हणते, "अरे! आपण इथे आहोत ना? चला तर मग थोडं गप्पा मारूया!"
हे ऐकून काही लोक आश्चर्यचकित होतात, पण हळूहळू त्यांच्यातील भिंती कमी होऊ लागतात. हसणे-खेळणे सुरू होते आणि त्या क्षणी त्या कार्यक्रमाचे स्वरूपच बदलते. ती व्यक्ती पुन्हा विचारते, "आपण एकमेकांना किती चांगल्या प्रकारे ओळखतो?"
त्यामुळे अनेक गोष्टी उघडकीस येतात; जुन्या आठवणींचा पाढा लागतो आणि नवीन विचारांची देवाणघेवाण होते. हे संवाद साधताना लोकांना त्यांच्या मनाचा आवाज ऐकता येतो.
समारंभ संपल्यावर प्रत्येकाला वाटते की आजचा दिवस खरंच खास होता; कारण त्यांनी त्यांच्या मनातील विचार शेअर केले होते. त्यांनी पुन्हा एकदा एकमेकांशी जुळले होते.
आता त्या व्यक्तीने दाखवलेल्या मार्गाने इतरही पुढे आले आणि समाजात नैसर्गिक संवाद साधण्याची चळवळ सुरू झाली - *एकला चलो रे!*
© etechnocrats
