8 views
காதலில் வெல்வேனா...! (பகுதி 2)
பிறகு ஆண்டு விழா , அதில் நான் எதிலும் பங்கெடுக்கவில்லை.
அவள் பரதம் சிறப்பாய் ஆடுவாள். அப்பொழுது முதலில் இசை பின் பரதநாட்டியம். அன்று அவள் மோனோலிசா ஓவியம் போல் காட்சி அளித்தால். இது காதலா இல்லை அன்பா என்று சிறிதும் தெரியவில்லை.
கடைசியில்...
~ தொடக்கம்
கடைசியில் முலுஆண்டுத் தேர்வு வந்தது. அதுவும் முடிந்தது. ஆனால் , தேர்வின் கடைசினால் ஒரு சோகம். 10 நண்பர்கள் பள்ளி மாறினர். ஏனென்றால் , இந்தப் பள்ளியில் 8ஆம் வகுப்பு வரை மட்டுமே இருந்தது. அதிலும் நாங்கள் தான் மூத்தவர்கள் (1st set). ஒன்பது முதல் பன்னிரண்டாம் வகுப்பு வரை வேறொரு இடத்தில் பள்ளி கட்டப்பட்டு வருவதாய் கூறினர். அதைப்பற்றி பிறகு பார்ப்போம். அந்த 10 பேர் வெளிய போனாங்க. ஆனால் , அவர்கள் அனைவரையும் கலங்க வைத்துவிட்டனர். அனைவரும் ஒரு நாள் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று முடிவிருந்தது. நான் செல்ல முடியாத சூழல். ஒரு மாதம் ஆனந்தமாய் எந்த வேலையும் இல்லாமல் சென்றது. திடீறென்று ஒரு தகவல் பள்ளியிலிருந்து. தேர்வு மதிப்பெண்களை நேரில் வந்து வாங்கிச் செல்லுங்கள் என்பதுதான் அந்த தகவல். எனக்கு வயிரு கலங்கியது.
"ஏன்டா ? சும்மாவே இருக்க மாட்டீங்களா. மனுசன் சந்தோசமா இருந்தா உங்களுக்கு பொருக்காதே...",போன்ற யோசனைகள் மனதில்.
அச்சம்பவத்தைத் தவிர்க்க வழிகள் இல்லை. பள்ளிக்கு நானும் என் அம்மாவும் சென்றோம். எனக்கும் என் வகுப்பு ஆசிரியைக்கும் எப்பொழுதும் மோதல் தான். நான் எடுத்த மதிப்பெண்ணையும் ஆசிரியை என்ன சொல்லப் போகிறார் என்பதை விட அதை எப்படிச் சொல்லப் போகிற்ர் என்ற பயமே அதிகமாய் இருந்தது. ஏனென்றால் , ஆசிரியர்கள் சொல்வதில்தான் மாணவர்களுக்கு நிம்மதி. அங்கு சென்றால் நிறைய பேர் வரிசயில் பள்ளி முதல்வரைப் பார்க்க நின்றுகொண்டிருந்தனர்.
எனக்கு பயம். "என்னதான் பன்னபோரானுங்களோ அப்டீனு",என் மனதில் ஒரு குமுறல். சரி என்ன ஆனாலும் பார்த்துகொள்ளலாம் என்று வகுப்புக்குள் சென்று ஆசிரியை முன் அமர்ந்தோம். அங்கு நான் எதிர்பார்த்து போல் எதுவும் நடக்கவில்லை. என்ன நடந்தது என்றால் , "வகுப்பு ஆசிரியர்கள் அனைவரையும் பார்க்க வேண்டும்", என்றார் ஆசிரியை தேவி.
1. தேவி ( class teacher ) - ஆங்கிலம்
"தம்பி ரொம்ப லேட்டா சாப்பிடுரான். ஹேன்ட்ரைட்டிங் கொஞ்சம் மாத்தனும். மார்க் கொஞ்சம் கம்மியாஇருக்கு. ஆனலும் சரி பன்னிக்கலாம்.",என்றார்.
2. தமிழ்செல்வி - தமிழ்
"நல்ல பையன். நல்லா படிச்சா சரிங்க.", என்றார்.
3. யசோதா - சமூக அறிவியல்
"இப்பொதான சேர்ந்திருக்கான் பன்னிப்பான் கவலப்படாதீங்க.",என்றார்.
பின் இருவரும் வீடு திரும்பினோம். இவ்வாறு காலம் கடந்தது , ஜுன் மாதம் வந்தது. அதோடு சேர்ந்து பள்ளி திறப்பு செய்தியும் வந்தது. அதுவும் ஜுன் 4 ஆம் தேதி.
" சரி நம்ப குடுத்துவச்சது அவ்வளவுதான் ",என்று நினைத்துவிட்டு பள்ளி செல்வதற்காக ஆயத்தமானேன். பள்ளி செல்வதற்கு அப்டீனு சொல்லமுடியாது , ஒருத்தவங்கள பல நாட்கள் கழித்து பார்க்கத்தான் செல்லனும்னு சொல்லலாம். அப்றம் , எல்லார்த்துக்கும் முதல்நாள் அப்டீனா ஒரு விருவிருப்பு இருக்கும் நண்பர்களைப் பார்ப்போம் , ஆசிரியர்கள் யார்யார் அந்தமாரி , எனக்கும் இருந்துச்சு. இந்தமுரை வகுப்பு ஆசிரியை வேற கணக்கு துறையை சேர்ந்தவங்க. ஆனால், ஆங்கில பாடத்திர்க்கு அதே ஆசிரியை தேவி. யார வருக்குடாதுனு நினைத்தேனோ அவர்களே வந்து நம் முன் நின்றாள் எவ்வாறு இருக்கும். அப்படித்தான் இருந்தது. ஏன் அப்டீனு கேக்கறீங்களா. சில வற்றை ' பகுதி 1 ' -ல் பார்த்திருப்பீர்கள் ஒன்றைத் தவிர.அதைக் கூறுகிறேன் கேளுங்கள்.
ஒரு நாள் diary sign பன்னும்போது பெற்றோர்கள் கையெழுத்து போட்டிருக்கார்களா என்பதைப் பார்த்தார் அதில் நான் சிக்கிக்கொண்டேன். ஆனால் அந்த கூட்டத்தில் நான் மட்டும் தனி.ஒரு நாள் அல்ல ஒரு வாரம் வாங்க வில்லை. என் diary-ஐ மட்டும் அங்கு வாங்கிக்கொண்டு என் tution (இதே பள்ளியில் கணினி ஆசிரியை) ஆசிரியையிடம் கொடுத்து விட்டார்.பெரிய சண்டை எனக்கும் அவர்களுக்கும். சரி மீண்டும் கதைக்குள் செல்வோம்.
கணிதப் பாடத்தைத் தவிர மீதி அனைத்துப் பாடத்திர்க்கும் அதே ஆசிரியை தான். வகுப்பு நண்பர்கள் மாற்றம். ஆனால் மூன்று மாறவில்லை. முதலில் நண்பர்கள் இருவர் , இரண்டாவது எதிரிகள் இருவர் , மூன்றாவது அவள் மாறவில்லை.
"நன்மையும் , தீமையும் நம்முடனே",என்பதை உணர்ந்தேன்.
முதல் நாள் முடிந்தது. ஒரு இரண்டு மாதம் கடந்தது. ஆகஸ்ட் மாதம் பிறந்தது ,சுதந்திர தினத்திற்கு ஒரு மேடையில் சுதந்திரம் எவ்வாறு பெற்றோம் என்பதை நடித்துக்காட்ட ஆட்கள் எடுத்தனர. அவளை ஈர்க்க நானும் கலந்துகொணடேன்.எனக்கு ஒத்தாசைக்கு என் நண்பர்கள் இருவரையும் அழைத்துச்சென்றேன்.
அந்தக் கதை இதோ,
ஆங்கிலேயர்களிடம் அடிமையாய் இறுந்தபோது , ரேஷன் கிடைக்கும் சென்றோம் அங்கு வெளியே நம் தமிழர்கள் வைக்கும் விளையைவிட அதிகமாக விளை வைத்து பொருட்கள் விற்கப்பட்டது. அப்பொழுது ஒரு உரையாடல். அதில் " அந்த கேடு கெட்ட நாய ஊடு கட்டி அடிங்கடா ",என்ற பிரபல வரி இருந்தது. பின் Jallianwala Babg Massacre என்று சொல்லப்படும் அந்த நிகழ்வையும் நடித்தோம். பெரிய கைத்தட்டல் கிடைத்தது. ஆனால் அவள் என்னிடம் எதுவும் சொல்லவில்லை.
அதைத்தொடர்ந்து ஒரு எமகண்டம் வந்தது. என்னனா காலாண்டுத் தேர்வு. ஒன்றும் தெரியாது நிலமைலதான் போய் தேர்வு அறையில் உட்கா்ந்தேன். ஆனாலும் தேர்வில் மதிப்பெண்கள் அதிகம்.எவ்வாறு இது சாத்தியம். பார்த்துப் எழுதவில்லை பிடிக்காது , படுத்தும் எழுதவில்லை பிடிக்கும் ஆனால் விருப்பமில்லை அவ்வாறு இருக்க எப்படி இது சாத்தியம் என்று நினைத்துக்கொண்டேயிருக்க எதுவும் தோனவில்லை. ஆனால் , அங்கு ஒரு அதிசயம். திண்பன்டங்கள் பரிமாறுவதற்கு அவளை ஒரு வாரம் அனுப்பினார் ஆசிரியை. நானும் அவளும் பரிமாறினோம்.
அப்பொழுது தான் மீண்டும் ஒரு உரையாடல் அவளுடன் . அப்பொழுது , பட்டம் விடுதல் போட்டி வேற வச்சாங்க.
" இதிலயாச்சும் நம்ப கலக்குறோம் , நம்பல பார்க்க வைக்கிறோம் " , என்று நினைத்துவிட்டு. பெயர் கொடுத்தேன்.
அன்னாலும் வந்தது , நானும் என் நண்பர்களும் இணைந்து ஒரு பட்டம் செய்து பறக்க விட்டோம். எங்கள் பட்டத்தை யார் விடுவது என்ற பேச்சுவார்த்தை எழுந்தது. குழுக்கல் முறையில் தேர்ந்தெடுத்தோம். பாலவிக்னேஷ் என்பவனே பட்டத்தை விடப்போகிறான். ஆனால் , எங்கள் நேரம் போல , நல்லா பறந்துட்டு இருந்த பட்டம் கடைசி நேரத்துல கிழிந்தது. இதிலையும் சொதப்பல்.
அப்றோம் எனக்கு இன்னொரு வாய்ப்பும் வந்தது. பாட்டு பாடும் போட்டி. " அட பாட்டு பாடுரதா சரி பார்ப்போம் " , என்று நினைத்து பெயர் கொடுத்தேன். கடைசியில் , " சாமி பாட்டு பாடவேண்டும் ", என்றனர். " சரி ஒரு கை பார்ப்போம் ", என்றேன். அந்த நாள் வந்தது. ஆனால் நான் சிரிதளவு கூட பாடல்களை யோசிக்கவில்லை. என்ன செய்வதுஎன்று யோசித்தேன்.
" டேய் சத்யா , உனக்கு தான் நிறைய சாமி பாட்டு தெரியுமே அதுல ஒன்று சொல்லுடா ப்லீஸ் டா ", என்றேன்.
" சரி , எழுதிக்கோ. இது கிருஸ்டீன் பாட்டு டா பரவாலீல ", என்றான் சத்யன்.
" நீ என்ன சொன்னாலும் செய்வேன்னு தெரியாதாடா ", என்றேன் நான்.
அவனும் அந்த பாட்டைக் கூறினான். எப்படி பாடவேண்டும் என்பதையும் கூறினான். ஆனால் நானோ , vaigai express போல் பறந்துவிட்டேன் .
"இந்த தடவயும் சொதப்பலா! ", என்று நினைத்தேன். ஆனால் , அவள் என்னுடன் இம்முறை பேசினால். அதுவும் சிரி்த்துக் குழுங்கி பேசினால். அவள் பேசியது காதில் விலவில்லை. அவள் சிரிக்கும் போது அழகிய மழை ' சோ ' என்று கொட்டியது போல் இருந்தது. தோல்வியிலும் ஒரு வெற்றி எனக் கண்டேன் அந்த நோடியை. பின் எந்த assignment அல்லது group activity கொடுத்தாலும் நானும் அவளும் ஒரே குரூப் பிரியவில்லை.
பின் மீண்டும் மற்றொரு போட்டி. ஒட்டப் பந்தையம்.
" அந்த எளவு தான் நமக்கு சுட்டுபோட்டாலும் வராதே. என்ன பன்றது சரி போய் தான் பார்ப்போமே ", என்று சென்றேன். நான் அன்னைக்கு ' லீவ் போடலாம் ' அப்டீனு தான் நினைத்தேன். ஆனால் மனம் விட வில்லை. பந்தையம் ஆரம்பித்தது. 1500m ஓட்டப்பந்தையம் முடிவுக்கு வந்தது. நான் 1 ஆவது கடைசியில் இருந்து பார்த்தால். ஆனால் ஒரு ஆச்சிரியம் அவள் 1 இடம். நல்லா போய்ட்டு இருந்த நேரம் வகுப்பில் ' ஆங்கிலம் பேசுக ' ( spoken english ) என்னும் பாடம் நடந்தது. அப்போது அவளிடம் ஆசிரியர் வினா கேட்டார்.
அது அவர் வீட்டில் எழுதி வருமாறு கொடுத்தது. அது ஏன் கிட்ட கேட்டிருந்தாலும் நான் சொல்லீருக்க மாட்டேன். ஆனால் அவர் அவள் தான் கூற வேண்டும் என்றார். அவளுக்கு பதில் தெரியவில்லை. நான் என் ஏட்டை காண்பித்தேன். " தெரியவில்லை ", என்றாள். ஆசிரியர் திட்ட ஆரம்பித்தார் , அவள் கண்களிள் இருந்து கண்ணீர் ஆறாய்ப் பாய்ந்தது. அவளுக்கு மட்டுமல்ல அவள் அழுவதைப் பார்த்த எனக்கும். சிறுவயதில் எனக்கு ஒரு கெட்ட பழக்கம் இருந்தது. என்னனு கேட்குறீங்களா.
' நெறுங்கியவர்கள் , நண்பர்கள் யார் அழுதாலும் " ஏன் அழுகிறாய் ", என்று கேட்டு ஏதாவது செய்வது '. ஆனால் அந்த இடத்தில என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. அதுவும் நான் கண்ணீர் விட்டது எனக்கும் அவளுக்கும் என் அருகில் அமர்ந்திருந்த என் நண்பனுக்ககும் மட்டுமே தெரியும். அவர் திட்டிக் கொண்டிருக்கும்போது ஒரு சத்தம். " நிருத்துங்க சார் ".
அங்கு , .........
~ மோ. கோகுல் ஆனந்த்
© மோ.கோகுல் ஆனந்த்
அவள் பரதம் சிறப்பாய் ஆடுவாள். அப்பொழுது முதலில் இசை பின் பரதநாட்டியம். அன்று அவள் மோனோலிசா ஓவியம் போல் காட்சி அளித்தால். இது காதலா இல்லை அன்பா என்று சிறிதும் தெரியவில்லை.
கடைசியில்...
~ தொடக்கம்
கடைசியில் முலுஆண்டுத் தேர்வு வந்தது. அதுவும் முடிந்தது. ஆனால் , தேர்வின் கடைசினால் ஒரு சோகம். 10 நண்பர்கள் பள்ளி மாறினர். ஏனென்றால் , இந்தப் பள்ளியில் 8ஆம் வகுப்பு வரை மட்டுமே இருந்தது. அதிலும் நாங்கள் தான் மூத்தவர்கள் (1st set). ஒன்பது முதல் பன்னிரண்டாம் வகுப்பு வரை வேறொரு இடத்தில் பள்ளி கட்டப்பட்டு வருவதாய் கூறினர். அதைப்பற்றி பிறகு பார்ப்போம். அந்த 10 பேர் வெளிய போனாங்க. ஆனால் , அவர்கள் அனைவரையும் கலங்க வைத்துவிட்டனர். அனைவரும் ஒரு நாள் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று முடிவிருந்தது. நான் செல்ல முடியாத சூழல். ஒரு மாதம் ஆனந்தமாய் எந்த வேலையும் இல்லாமல் சென்றது. திடீறென்று ஒரு தகவல் பள்ளியிலிருந்து. தேர்வு மதிப்பெண்களை நேரில் வந்து வாங்கிச் செல்லுங்கள் என்பதுதான் அந்த தகவல். எனக்கு வயிரு கலங்கியது.
"ஏன்டா ? சும்மாவே இருக்க மாட்டீங்களா. மனுசன் சந்தோசமா இருந்தா உங்களுக்கு பொருக்காதே...",போன்ற யோசனைகள் மனதில்.
அச்சம்பவத்தைத் தவிர்க்க வழிகள் இல்லை. பள்ளிக்கு நானும் என் அம்மாவும் சென்றோம். எனக்கும் என் வகுப்பு ஆசிரியைக்கும் எப்பொழுதும் மோதல் தான். நான் எடுத்த மதிப்பெண்ணையும் ஆசிரியை என்ன சொல்லப் போகிறார் என்பதை விட அதை எப்படிச் சொல்லப் போகிற்ர் என்ற பயமே அதிகமாய் இருந்தது. ஏனென்றால் , ஆசிரியர்கள் சொல்வதில்தான் மாணவர்களுக்கு நிம்மதி. அங்கு சென்றால் நிறைய பேர் வரிசயில் பள்ளி முதல்வரைப் பார்க்க நின்றுகொண்டிருந்தனர்.
எனக்கு பயம். "என்னதான் பன்னபோரானுங்களோ அப்டீனு",என் மனதில் ஒரு குமுறல். சரி என்ன ஆனாலும் பார்த்துகொள்ளலாம் என்று வகுப்புக்குள் சென்று ஆசிரியை முன் அமர்ந்தோம். அங்கு நான் எதிர்பார்த்து போல் எதுவும் நடக்கவில்லை. என்ன நடந்தது என்றால் , "வகுப்பு ஆசிரியர்கள் அனைவரையும் பார்க்க வேண்டும்", என்றார் ஆசிரியை தேவி.
1. தேவி ( class teacher ) - ஆங்கிலம்
"தம்பி ரொம்ப லேட்டா சாப்பிடுரான். ஹேன்ட்ரைட்டிங் கொஞ்சம் மாத்தனும். மார்க் கொஞ்சம் கம்மியாஇருக்கு. ஆனலும் சரி பன்னிக்கலாம்.",என்றார்.
2. தமிழ்செல்வி - தமிழ்
"நல்ல பையன். நல்லா படிச்சா சரிங்க.", என்றார்.
3. யசோதா - சமூக அறிவியல்
"இப்பொதான சேர்ந்திருக்கான் பன்னிப்பான் கவலப்படாதீங்க.",என்றார்.
பின் இருவரும் வீடு திரும்பினோம். இவ்வாறு காலம் கடந்தது , ஜுன் மாதம் வந்தது. அதோடு சேர்ந்து பள்ளி திறப்பு செய்தியும் வந்தது. அதுவும் ஜுன் 4 ஆம் தேதி.
" சரி நம்ப குடுத்துவச்சது அவ்வளவுதான் ",என்று நினைத்துவிட்டு பள்ளி செல்வதற்காக ஆயத்தமானேன். பள்ளி செல்வதற்கு அப்டீனு சொல்லமுடியாது , ஒருத்தவங்கள பல நாட்கள் கழித்து பார்க்கத்தான் செல்லனும்னு சொல்லலாம். அப்றம் , எல்லார்த்துக்கும் முதல்நாள் அப்டீனா ஒரு விருவிருப்பு இருக்கும் நண்பர்களைப் பார்ப்போம் , ஆசிரியர்கள் யார்யார் அந்தமாரி , எனக்கும் இருந்துச்சு. இந்தமுரை வகுப்பு ஆசிரியை வேற கணக்கு துறையை சேர்ந்தவங்க. ஆனால், ஆங்கில பாடத்திர்க்கு அதே ஆசிரியை தேவி. யார வருக்குடாதுனு நினைத்தேனோ அவர்களே வந்து நம் முன் நின்றாள் எவ்வாறு இருக்கும். அப்படித்தான் இருந்தது. ஏன் அப்டீனு கேக்கறீங்களா. சில வற்றை ' பகுதி 1 ' -ல் பார்த்திருப்பீர்கள் ஒன்றைத் தவிர.அதைக் கூறுகிறேன் கேளுங்கள்.
ஒரு நாள் diary sign பன்னும்போது பெற்றோர்கள் கையெழுத்து போட்டிருக்கார்களா என்பதைப் பார்த்தார் அதில் நான் சிக்கிக்கொண்டேன். ஆனால் அந்த கூட்டத்தில் நான் மட்டும் தனி.ஒரு நாள் அல்ல ஒரு வாரம் வாங்க வில்லை. என் diary-ஐ மட்டும் அங்கு வாங்கிக்கொண்டு என் tution (இதே பள்ளியில் கணினி ஆசிரியை) ஆசிரியையிடம் கொடுத்து விட்டார்.பெரிய சண்டை எனக்கும் அவர்களுக்கும். சரி மீண்டும் கதைக்குள் செல்வோம்.
கணிதப் பாடத்தைத் தவிர மீதி அனைத்துப் பாடத்திர்க்கும் அதே ஆசிரியை தான். வகுப்பு நண்பர்கள் மாற்றம். ஆனால் மூன்று மாறவில்லை. முதலில் நண்பர்கள் இருவர் , இரண்டாவது எதிரிகள் இருவர் , மூன்றாவது அவள் மாறவில்லை.
"நன்மையும் , தீமையும் நம்முடனே",என்பதை உணர்ந்தேன்.
முதல் நாள் முடிந்தது. ஒரு இரண்டு மாதம் கடந்தது. ஆகஸ்ட் மாதம் பிறந்தது ,சுதந்திர தினத்திற்கு ஒரு மேடையில் சுதந்திரம் எவ்வாறு பெற்றோம் என்பதை நடித்துக்காட்ட ஆட்கள் எடுத்தனர. அவளை ஈர்க்க நானும் கலந்துகொணடேன்.எனக்கு ஒத்தாசைக்கு என் நண்பர்கள் இருவரையும் அழைத்துச்சென்றேன்.
அந்தக் கதை இதோ,
ஆங்கிலேயர்களிடம் அடிமையாய் இறுந்தபோது , ரேஷன் கிடைக்கும் சென்றோம் அங்கு வெளியே நம் தமிழர்கள் வைக்கும் விளையைவிட அதிகமாக விளை வைத்து பொருட்கள் விற்கப்பட்டது. அப்பொழுது ஒரு உரையாடல். அதில் " அந்த கேடு கெட்ட நாய ஊடு கட்டி அடிங்கடா ",என்ற பிரபல வரி இருந்தது. பின் Jallianwala Babg Massacre என்று சொல்லப்படும் அந்த நிகழ்வையும் நடித்தோம். பெரிய கைத்தட்டல் கிடைத்தது. ஆனால் அவள் என்னிடம் எதுவும் சொல்லவில்லை.
அதைத்தொடர்ந்து ஒரு எமகண்டம் வந்தது. என்னனா காலாண்டுத் தேர்வு. ஒன்றும் தெரியாது நிலமைலதான் போய் தேர்வு அறையில் உட்கா்ந்தேன். ஆனாலும் தேர்வில் மதிப்பெண்கள் அதிகம்.எவ்வாறு இது சாத்தியம். பார்த்துப் எழுதவில்லை பிடிக்காது , படுத்தும் எழுதவில்லை பிடிக்கும் ஆனால் விருப்பமில்லை அவ்வாறு இருக்க எப்படி இது சாத்தியம் என்று நினைத்துக்கொண்டேயிருக்க எதுவும் தோனவில்லை. ஆனால் , அங்கு ஒரு அதிசயம். திண்பன்டங்கள் பரிமாறுவதற்கு அவளை ஒரு வாரம் அனுப்பினார் ஆசிரியை. நானும் அவளும் பரிமாறினோம்.
அப்பொழுது தான் மீண்டும் ஒரு உரையாடல் அவளுடன் . அப்பொழுது , பட்டம் விடுதல் போட்டி வேற வச்சாங்க.
" இதிலயாச்சும் நம்ப கலக்குறோம் , நம்பல பார்க்க வைக்கிறோம் " , என்று நினைத்துவிட்டு. பெயர் கொடுத்தேன்.
அன்னாலும் வந்தது , நானும் என் நண்பர்களும் இணைந்து ஒரு பட்டம் செய்து பறக்க விட்டோம். எங்கள் பட்டத்தை யார் விடுவது என்ற பேச்சுவார்த்தை எழுந்தது. குழுக்கல் முறையில் தேர்ந்தெடுத்தோம். பாலவிக்னேஷ் என்பவனே பட்டத்தை விடப்போகிறான். ஆனால் , எங்கள் நேரம் போல , நல்லா பறந்துட்டு இருந்த பட்டம் கடைசி நேரத்துல கிழிந்தது. இதிலையும் சொதப்பல்.
அப்றோம் எனக்கு இன்னொரு வாய்ப்பும் வந்தது. பாட்டு பாடும் போட்டி. " அட பாட்டு பாடுரதா சரி பார்ப்போம் " , என்று நினைத்து பெயர் கொடுத்தேன். கடைசியில் , " சாமி பாட்டு பாடவேண்டும் ", என்றனர். " சரி ஒரு கை பார்ப்போம் ", என்றேன். அந்த நாள் வந்தது. ஆனால் நான் சிரிதளவு கூட பாடல்களை யோசிக்கவில்லை. என்ன செய்வதுஎன்று யோசித்தேன்.
" டேய் சத்யா , உனக்கு தான் நிறைய சாமி பாட்டு தெரியுமே அதுல ஒன்று சொல்லுடா ப்லீஸ் டா ", என்றேன்.
" சரி , எழுதிக்கோ. இது கிருஸ்டீன் பாட்டு டா பரவாலீல ", என்றான் சத்யன்.
" நீ என்ன சொன்னாலும் செய்வேன்னு தெரியாதாடா ", என்றேன் நான்.
அவனும் அந்த பாட்டைக் கூறினான். எப்படி பாடவேண்டும் என்பதையும் கூறினான். ஆனால் நானோ , vaigai express போல் பறந்துவிட்டேன் .
"இந்த தடவயும் சொதப்பலா! ", என்று நினைத்தேன். ஆனால் , அவள் என்னுடன் இம்முறை பேசினால். அதுவும் சிரி்த்துக் குழுங்கி பேசினால். அவள் பேசியது காதில் விலவில்லை. அவள் சிரிக்கும் போது அழகிய மழை ' சோ ' என்று கொட்டியது போல் இருந்தது. தோல்வியிலும் ஒரு வெற்றி எனக் கண்டேன் அந்த நோடியை. பின் எந்த assignment அல்லது group activity கொடுத்தாலும் நானும் அவளும் ஒரே குரூப் பிரியவில்லை.
பின் மீண்டும் மற்றொரு போட்டி. ஒட்டப் பந்தையம்.
" அந்த எளவு தான் நமக்கு சுட்டுபோட்டாலும் வராதே. என்ன பன்றது சரி போய் தான் பார்ப்போமே ", என்று சென்றேன். நான் அன்னைக்கு ' லீவ் போடலாம் ' அப்டீனு தான் நினைத்தேன். ஆனால் மனம் விட வில்லை. பந்தையம் ஆரம்பித்தது. 1500m ஓட்டப்பந்தையம் முடிவுக்கு வந்தது. நான் 1 ஆவது கடைசியில் இருந்து பார்த்தால். ஆனால் ஒரு ஆச்சிரியம் அவள் 1 இடம். நல்லா போய்ட்டு இருந்த நேரம் வகுப்பில் ' ஆங்கிலம் பேசுக ' ( spoken english ) என்னும் பாடம் நடந்தது. அப்போது அவளிடம் ஆசிரியர் வினா கேட்டார்.
அது அவர் வீட்டில் எழுதி வருமாறு கொடுத்தது. அது ஏன் கிட்ட கேட்டிருந்தாலும் நான் சொல்லீருக்க மாட்டேன். ஆனால் அவர் அவள் தான் கூற வேண்டும் என்றார். அவளுக்கு பதில் தெரியவில்லை. நான் என் ஏட்டை காண்பித்தேன். " தெரியவில்லை ", என்றாள். ஆசிரியர் திட்ட ஆரம்பித்தார் , அவள் கண்களிள் இருந்து கண்ணீர் ஆறாய்ப் பாய்ந்தது. அவளுக்கு மட்டுமல்ல அவள் அழுவதைப் பார்த்த எனக்கும். சிறுவயதில் எனக்கு ஒரு கெட்ட பழக்கம் இருந்தது. என்னனு கேட்குறீங்களா.
' நெறுங்கியவர்கள் , நண்பர்கள் யார் அழுதாலும் " ஏன் அழுகிறாய் ", என்று கேட்டு ஏதாவது செய்வது '. ஆனால் அந்த இடத்தில என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. அதுவும் நான் கண்ணீர் விட்டது எனக்கும் அவளுக்கும் என் அருகில் அமர்ந்திருந்த என் நண்பனுக்ககும் மட்டுமே தெரியும். அவர் திட்டிக் கொண்டிருக்கும்போது ஒரு சத்தம். " நிருத்துங்க சார் ".
அங்கு , .........
~ மோ. கோகுல் ஆனந்த்
© மோ.கோகுல் ஆனந்த்
