Aşık olduğunda güller koklamazsın; hayır, duvarlara sımsıkı koşarsın. En kötü kısmı, tekrar tekrar yapacaksın bunu, güzelleşene, acı kaybolana ve etki yalnızca gözlerini açana kadar.

İlk defa birbirimizi gördüğümüzde, evet, ilk bakışta iki kez duvarlara çarptık. Geçici bakışışlar. İlerisi ve gerisi. Beni kör eden neydi, güneş mi yoksa yamuk gülüşün mü, havuza düşerken sendelediğimde bilmiyordum. Üst kata ulaştığımda, sen gitmiştin.

Aynı günün ilerleyen saatlerinde, farklı bir zamanda, ama aynı güneş altında, yine havuzda karşılaştık. Kısa bir bakış. Bir. İki. İki kere gülümsedik. Ellerimizi çekingen bir şekilde oynatıyorduk - ta ki fıç! - yakıcı sıcaklıkta su gelene kadar. Yüzüyorduk. Gözlüklerle birbirimize bakışlarımız kesişti, senin bakışın sarı tonluydu, benimki mavi, çarpışan tuğla duvarlarımızın yeşiline dönüşüyordu.

Daha önce yalnız yüzüyor, bir turdan diğerine yüzüyordum, şimdi birlikte yüzüyor, bakıştan bakışa geliyorduk. Zaman uçup gitti. Aşk dişlilerimiz dönmeye...