' હું હાવ નાનકડા ગામમાં રે'તી હતી ... જુવાનીમા પતિ તો બધાને છોડી ભગવાન પાસે ચાયલો ગેયલો... દીકરાઓને બહુ આપદા કરી દુઃખ વેઠી મોટા કરી કામ ધંધે લગાયડા બેટા... પણ લગન પછી મારા દીકરાઓ બદલાઈ ગીયા... પણ હું તો મા છું ને બેટા... મેં તો દીકરાઓનું ભલું જ વિચારતી... થોડા દિવસ પેલાં મારો નાનો દીકરો જે શેરમા રેય છે એ બીમાર પઈડો... મોટા દીકરાને મેં કેયુ કે મને શેરમાં મૂકી આવ... પણ માંડ બે ટાણાંનું ખાવાનું એ આપતો સાયેબ એ મને શેરમાં જાવાના પૈસા કા'થી આપે...ને પાછો એની બાયડીથી બીયે ... મને કોઈ મદદ ની કરે... પણ મારો જીવ ના માયનો ...વારે વારે નાના દીકરાની ચિંતા થાતી ... મેં બાજુમાં રેતા લોકો ને સબંધી પાંહેથી પૈહા માયગા ને મોટો દીકરો ગાડીમાં બેહાડી ગેલો... મેં શેરમાં આયવી સાયેબ... મારી વહુ ટેસને લેવા આવેલી... મને બો ખુશી થઇ... એ ઘેરે લેય ગેય... દીકરાને મલી જીવમાં શાંતિ થઈ ગેય... વહુ નોકરી કરતી તો સવારે નીકળી જતી.. આખો દાઢો હું દીકરાની સેવા ચાકરી કરતી... ધીરે ધીરે દીકરો સારો થઈ ગીયો... બવ ખુશી થઈ હવે શાંતિ દીકરા વહુ જોડે રેવા મોટા દીકરા વહુ તો બવ દુઃખ આપ્યું... નાનો ને વહુ સુખ આપશે... પણ બેટા મારા નસીબ જ ફૂટેલા ઉતા.. ચાર દિવસ માં દીકરો સારો થાતાંજ વહુએ કીધું કે...' કહેતા કહેતા લીલાબેન ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડ્યા...બાજુમાં ઉભા રહેલા પત્રકારોએ એમને સાંત્વના આપવા માંડી....
નૈના એ દર્શકોને સંબોધતા કહ્યું... ' દોસ્તો એક માં જેને માટે પોતાના બાળકો સર્વસ્વ હોય છે પણ એજ બાળકો મા ની સારસંભાળ કે...