எனது கல்லூரி ஆண்டுகளில் பெங்களூரின் புறநகர்ப்பகுதிகளில் நான் தங்கியிருந்த காலம் இது. எங்கள் விடுதி கல்லூரியில் இருந்து சுமார் 1.5 கி.மீ தூரத்தில் இருந்தது, அவ்விடத்திற்கு செல்லும் பாதை அடர்த்தியான பச்சை நிற செடிகளால் காடு போல் பாதையை இரு புறமும் மூடி இருந்தது. உள்ளூர் ஆட்டோ ஓட்டுநர்கள் சூரிய அஸ்தமனத்திற்குப் பிறகு இந்த பாதையில் செல்ல மாட்டார்கள், மாணவர்கள் பெரும்பாலும் குழுக்களாக நடந்து செல்ல வேண்டியிருந்தது.

நான் ஒரு சில தகுதிகளுடன் செயல்பட்டதனால் பிராஜக்ட் செய்யும் திட்டங்களில் எனது பேட்ச்மேட்ஸின் பொறுப்பு
பெரும்பாலும்
என்னிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. என் பயங்கரமான கதை அந்த மாதிரியான நேரங்களில் நடந்து. ஒரு நாள் மாலை 8 மணியாகிவிட்டது, கல்லூரி நூலகத்தில் என் பேட்ச்மேட்ஸூடன் பணிபுரிந்தேன். வாட்ச்மேன் நேரம் ஆகிவிட்டது என சத்தம் போட ஆரபித்த்தார். நான் என் பொருட்களைக் எடுத்துக் கொண்டு வெளியேறத் தயாரானேன். ஆண்கள் ஹாஸ்டலில் தங்கியிருந்த என் பேட்ச்மேட், என்னை ஹாஸ்டலில் ட்ராப் பண்ண முன்வந்தார் ... ஆனால் ... இல்லை ... நான் எப்படி உதவிகளைப் பெற எத்தனப் பட முடியும் ... நான் சொந்தமாக விஷயங்களை நிர்வகிக்கிறேன் ....
எனவே, நான் தனியாக நடந்து போக முடிவு செய்து விட்டேன் ... அந்த இருண்ட பாதையில், ஒரு தெரு விளக்கு கூட இல்லை ...

நான் தலையை உயரமாகப் நிமிர்த்தி கொண்டு ஒரு சின்ன தைரியத்துடன் நடையை ஆரம்பித்தேன் நிலா வெளிச்சத்தில்... நான் சற்று பயந்தாலும் ஒரு அதிர்வைத் கூட தராமல் நடக்க முயன்றேன்.

என் நிழல் எனக்கு முன்னால் நடந்தது, ஆனால் அது வழக்கத்தை விட பயமாக இருந்தது. நான் பாதையில் ஒரு டி- திருப்பத்தை அடைந்தபோது, ​​நான் ஏதோ சத்தம் கேட்டேன் ... மரங்களின் பின்னால் இருந்து உலர்ந்த இலைகளின் சலசலப்பு.
நான் நடந்து கொண்டே இருந்தேன் ... வேகமான வேகத்தில் ... நான் இடது பக்கம் திரும்பினேன் ... சலசலப்பு மீண்டும் வந்தது ... மீண்டும் ... மீண்டும் ... என் படிகளுடன் ஒத்திசைந்தது ... யாரோ உண்மையில் நடந்து கொண்டிருந்தார்களா? மரங்களின் நிலலோ...??? என்னுடன் யார்...???
என் நிழலை நான் கவனித்தேன், ஒரு இணையான படத்தை உருவாக்கியது. நான் கண்களைத் தடவினேன். எனக்கு டிப்ளோபியா இல்லை. நான் வானத்தை நோக்கிப் பார்த்தேன் சந்திரன் மட்டுமே என்னைப் பின் தொடர்ந்தார். இருந்தார். பின்னர் இரண்டு நிழல்கள் எப்படி வரும்?
நான் ஓடினேன்
ஒரு குளிர் காற்று என்னைக் கடந்தது ... என் உடலில் ஒரு விதமான இனம் புரியாத நடுக்கத்தை உருவாக்கியது ...
அந்த கணம் அலரினேன்... ஆனால் நான் நிறுத்தவில்லை ... ஹாஸ்டல் வாயிலை அடையும் வரை ஓடினேன்.
நான் என் அறையை அடைந்ததும், வியர்வையில் நனைந்த குளிறினால் உறைய ஆரம்பித்ததேன்.

என் ரூம்மேட் ஊருக்கு சென்று இருந்தார், அந்த இரவு முழுவதும் நான் தனியாக இருக்க வேண்டும். இந்த சம்பவத்தை நான் யோசிக்கவில்லை, நாம் பார்க்கும் இதுபோன்ற மன விளையாட்டுகளுக்கு நான் பயப்பட வேண்டியதில்லை ... நான் இரவு உணவு சாப்பிட்டேன் ... வேலை செய்தேன் .... நாகினியின் ஒரு அத்தியாயத்தைப் பார்த்தேன் ... விளக்குகளை அணைத்துவிட்டு தூங்கினேன்.

நான் என் இடதுபுறத்தில் சுவரை எதிர்கொண்டு தூங்கினேன், என் கால்களை நோக்கி ஜன்னலும், வலதுபுறத்தில் என் மேசையும் நாற்காலியும் ... திடிரென்று நான் கண்களைத் திறந்தேன் .... ரொம்ப சோர்வாக இருந்தது, என் சுவாசமும் கனமாக இருந்தது, ஒரு குறிப்பிட்ட இடையூறு ஏற்பட்ட சூழலில், நான் சங்கடமாகவும் உணர்ந்தேன் .. அறை இருட்டாக இருந்தது ... நான் மெதுவாக என் வலது பக்கம் திரும்பினேன் ... மேலும் என் பார்வை தரையில் விழுந்ததும், என் படுக்கைக்கு அடுத்தபடியாக .. நான் இரு கால்களைப் பார்த்தேன்.
அது கருப்பாக இருந்து ... நான் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன் ... என் வாய் நன்றாக
ஒட்டிக்கொண்டு இருந்து... நான் மெதுவா கண்களை உயர்த்த முயற்சித்தேன் ...
ஒரு அங்கி ... கருப்பு நீல நிறத்தில் ... கருப்பு அங்கியின் கீழ் மறைந்திருக்கும் ஒரு முகம் ....
நான் போர்வைக்கள் நடுங்கினேன் .. நான் உடனடியாக மேலேறி லைட்டைப் போட்டேன் .... நான் மீண்டும் பார்த்தேன் ... ச்ச ... எதுவுமே இல்லை !!!
ஹா ... "எனக்கு பைத்தியமா?. நான் நினைத்தேன். இது ஒரு கனவாக இருக்க வேண்டும். எனது மொபைல் திரையில் அதிகாலை 3.10 மணி. நான் தண்ணீரைக் குடித்தேன் .. நானே என்னை கேலி செய்து விட்டு விளக்குகளை அணைத்துவிட்டு மீண்டும் தூங்கினேன் ....
நான் மீண்டும் எவ்வளவு நேரம் தூங்கினேன் என்று தெரியவில்லை ... அதே கனமான காற்று, அதே கனமான சுவாசம் ... எனக்குள் ஒரு குளிர்ச்சியை உணர்ந்தேன் ... இந்த முறை மீண்டும் திரும்புவதற்கு மிகவும் பயமாக உணர்ந்தேன் ... ஆனால் நான் திரும்பி பார்த்தேன். .



அங்கே அவள் என் நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தாள் .... நான் பார்க்கும் போது அவள் சிரித்தாள் .... அவளை புகையில் வாட்டியது போல் அவள் முகம் இருட்டாக ...
அவளுடைய தலைமுடி நீளமான சுருள்களுடன் கருப்பு நிற மினுமினுப்புடன், பிரகாசிக்கிறது .... அவள் கூந்தல் அவளைச் சுற்றிலும் காற்றில் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தது.


நான் இப்போதும் மிக உயர்ந்த சப்தத்தில் கூச்சலிட்டதை நினைவில் கொள்கிறேன் ... நான் மீண்டும் லைட்டைப் போட்டேன் ...

அதிகாலை 3.45 மணி.
அன்று இரவு நான் தூங்கவில்லை.

அடுத்த நாள் வந்தது, நான் சீக்கிரம் ஹாஸ்டலுக்குத் திரும்பினேன் ... விளக்குகளுடன் தூங்கினேன் ... எதுவும் நடக்கவில்லை ... இரண்டு மூன்று நாட்கள் கடந்துவிட்டன ... நான் அவளை மீண்டும் பார்த்தபோது அந்த சம்பவத்தை கிட்டத்தட்ட மறந்துவிட்டேன் ... ஒரு கனவு ...

வழக்கமாக, ராஜஸ்தான் கிராமங்களைப் பற்றி எனக்கு பல கனவுகள் வருகின்றன. கனவுகள் இதேபோன்ற நிலப்பரப்பில் வந்துகொண்டிருந்தது, ஆனால் இவைகள் மிகவும் தெளிவானது. இரவின் இருட்டில் ஒரு பெண் தீப்பிழம்புகளில் எரிவதை நான் கண்டேன் .... மக்கள் அவளை நோக்கி கற்களை வீசுவதை நான் கண்டேன், மக்கள் கைகளில் லத்திகளுடன் அவளுக்குப் பின்னால் ஓடுவதைக் கண்டேன் ... ஒரு குழந்தை இறந்து கிடப்பதைக் கண்டேன் ... அவள் ஒரு மரத்தின் கீழ் நிற்பதைக் கண்டேன் ... பழைய, சுருக்கமான, அவளுடைய கருநீல அங்கியில். அவள் கையில் ஒரு பழைய துணி பை இருந்தது. அவள் தன்னைச் சுற்றி விளையாடும் குழந்தைகளுக்கு ஆரஞ்சு விநியோகிக்கிறாள். ஆஹ், இந்த கனம் மகிழ்ச்சியாகப் பார்த்தாள். அவள் கண்களில் ஒரு தாயைக் கண்டேன் ... நான் எழுந்தேன். எனது மொபைலில் காலை 2.10 என இருந்தது.
இந்த கனவை எனது டைரியில் எழுதினேன். ஆனால் தூங்க முடியவில்லை ... அடுத்த நாள் என் கனவை மீண்டும் படிக்கும்போது உணர்ந்தேன், என் கனவுகள் தலைகீழ் வரிசையில் இயங்குகிறது என்று ...


இப்போது நான் உறுதியாக இருந்தேன் எனது உணர்வுகளில். இவை என் கனவுகளில் வருவது ஏதோ தவறு மாதிரி தெரிந்து. நான் இதை எல்லாம் சரி செய்ய முடியாது. ஆனால் இன்னும் சரி செய்ய தான் கனவுகள் வந்து என்று நம்புவது கஷ்டம்.

ஒரு நாள் மீண்டும் கடந்துவிட்டது ... மேலும் மற்றொரு அத்தியாயமும் இருந்தது. அவள் இளமையாக இருந்தாள் ... பிரகாசமான வண்ண ஆடைகளில் ... அவள் ஒரு கிணற்றின் அருகில் அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டேன் ... வானத்தை நோக்கி பார்த்து கொண்டிருந்தாள். அவள் கண்கள் வீங்கியிருந்தன .... ஒரு பெண்ணால் தாக்கப்பட்டதை நான் அவளுடைய வீட்டில் பார்த்தேன் ... நான் அவள் பக்கத்து வீட்டு மகளோடு விளையாடுவதைக் கண்டேன், யாரோ பேசுவதை அவள் ஒருபோதும் சகிக்க முடியவில்லை ".... நான் விழித்தேன், நேரத்தைப் பார்த்தேன் ... மீண்டும் 3.10 .... மீண்டும் தலைகீழ் ஒழுங்கு.

அந்த கனவுகளை நான் ஏன் பெறுகிறேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை ... உண்மையில் என் நிலமை ஒரு பரிதாப நிலையில் இருந்தது. நான் இரவில் தூங்குவதை நிறுத்தினேன். காலை 4 மணிவரை நான் வேலை செய்வேன். அல்லது திரைப்படங்களைப் பார்ப்பேன், பின்னர் 7 மணி வரை தூங்குவேன். என் மனம் கனவுகளின் அர்த்தங்களில் நன்றாக விளையாடியது, ஏன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. பின்னர் ஒரு நாள் மீண்டும் நூலகத்தில் தங்க வேண்டியிருந்தது .. இந்த முறையும் நான் என் ஹாஸ்டல் வரை தனியாக நடக்க விரும்பினேன் ... சறுகுகளின் சலசலப்பை நான் கேட்கவில்லை, பிளவுபட்ட நிழல்களை நான் காணவில்லை, ஆனால் என்னால் என் தலைக்கு மேல் ஒரு விதமான எடையை உணர முடிந்தது.
நான் ஓடவில்லை. அது எதுவாக இருந்தாலும் நிவாரணம் பெற வேண்டும் என்று நான் கடுமையாக விரும்பினேன். நான் ஜெபம் செய்தேன். திடீரென்று, நான் அழுவதைக் கவனித்தேன் ... அன்றிரவு நான் அழுதேன் ... நான் அழுதுகொண்டே இருந்தேன், நான் அழுது கொண்டே தூங்கினேன்.

அங்கே நான் அவளை கடைசியாகப் பார்த்தேன் ... ஒரு விழா (மணமகள் தனது தந்தையின் வீட்டை விட்டு வெளியேறும் பாரம்பரியம்) ... சுமார் 12 வயதுடைய ஒரு இளம்பெண் தனது வீட்டின் முற்றத்தில் ஓடுகிறாள் ... ஐந்து வயது சிறுமி விளையாட வலியுறுத்துகிறாள் ஒரு பொம்மையுடன் ... ஒரு அம்மா அவளை உள்ளே சப்தமாக அழைக்கிறாள் .... "பன்வ்ரி".


எனக்கு இன்னும் தெரியவில்லை, அது என்ன, அது ஏன் நடந்தது, ஆனால் அவள் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்பிய கதை எனக்கு புரிந்தது .... ஒரு பெண் இளம் வயதில் திருமணம் செய்து கொண்டாள் ... மலட்டுத்தன்மையுள்ளவள் என்று கருதப்பட்டாள் ...
கிராம மக்களால்
அடித்து நொறுக்கப்பட்டாள் .... ஒரு சூனியக்காரி என்று அறிவிக்கப்பட்டு உயிருடன் எரிக்கப்பட்டாள் ... பன்வ்ரி என்ற
ஒரு பெண். நான் அவளை மீண்டும் பார்த்ததில்லை. நான் ஒருபோதும் விரும்பவில்லை. ஆனால் அவள் தேடிக்கொண்டிருந்த தீர்வை காண அவள் வெளிப்படுத்தினாள் என்று நம்புகிறேன்.